MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Αντιγράφω από το άρθρο με τίτλο “Greece: the political ecology of disaster” του Χρόνη Πολυχρονίου στο openDemocracy (ολόκληρο το άρθρο, εδώ):

The ecological and environmental crisis engulfing Greece also highlights the deep flaws of the contemporary Greek political and social landscape. The inefficient and dilatory official response to the burgeoning crisis has revealed a public-administration system staffed by poorly trained personnel (who in key areas collude with bribery-fuelled illegal building in forested areas); a political elite which caters largely to the needs of its financial patrons, and bickers over which of the leading parties (the ruling New Democracy and the opposition Pasok) steals more from the national treasury when in power; and a disillusioned, cynical citizenry.

Would London or New York tolerate large-scale illegal construction in area designated as forest parks? In Greece, as near to the centres of power and legitimacy as the outer suburbs of Athens, even the public-utility companies become part of the corrupt “exchange system” as in many cases they end up providing the owners of the new structures with access to electricity and water.

This, then, is a civic and political disaster as well as an environmental one. The Greek state is visibly ill-equipped to cope; it is dependent on technical assistance from its European Union partners in the short-term effort of firefighting and fire-prevention, and has no developed long-term plan that meets the needs of forest restoration and ecological management. Greek governments’ lack of political will and governing capacity in dealing with the problem of forest fires (including those started deliberately) represents the national disgrace of the entire political and judicial system.

και λίγο παρακάτω…

“All nations at important moments in their history face pivotal moments when they must urgently address pressing matters of great collective concern if they are to avoid regression. For Greece, such a moment has arrived. Unfortunately, neither of the two major political parties that have taken turns to govern the nation since the end of military rule in 1974 have displayed the administrative competence or the intellectual understanding now required to address the ecological threat confronting the country.”

Απλές διαπιστώσεις από άνθρωπο με κοινή λογική, που αποδεικνύουν πως δεν περνάνε άλλο τα παραμύθια μας. Μας πήρανε χαμπάρι…

Αντιλήφθηκα σήμερα, με καθυστέρηση, ότι κάποιο ιστολόγιο αναπαρήγαγε ένα άρθρο μου. Συγκεκριμένα, το άρθρο με τίτλο «ΠΑΣΟΚ – Εκλογές – Ανανέωση». Το ιστολόγιο αυτό επαγγέλεται το δήθεν ξεσκέπασμα της ‘απάτης’ ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που ξεσκεπάζεται ο κύριος Ρουσσόπουλος για τα κραυγαλέα και ασύστολα ψεύδη του σχετικά με τον αριθμό των πυρκαγιών αυτό το καλοκαίρι, αλλά ακόμα και μέσα σε μία ημέρα (όποιος επιθυμεί περισσότερα στοιχεία, ευχαρίστως να του υποδείξω τις πηγές). Που δεν είναι βέβαια, ούτε τα πρώτα, ούτε τα τελευταία.

Στο άρθρο μου αυτό, το πρώτο που έκανα ήταν να δηλώσω την προσωπική μου πολιτική ταυτότητα. Κάτι που το ιστολόγιο αυτό δεν κάνει, αποδεικνύοντας έτσι με σαφήνεια τη διαφορά πολιτικού ήθους ανάμεσά μας.

Επίσης, η αναδημοσίευση, παρά το ότι έγινε με αναφορά της πηγής, έγινε εν αγνοία μου. Αντιστοίχως εγώ πάντα ζητώ την προσωπική άδεια του συγγραφέα πριν αναδημοσιεύσω άρθρα, όπως μπορούν να βεβαιώσουν αρκετοί συνιστολόγοι. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Ε, λοιπόν όχι. Η ‘για κάθε προσωπική ανάγκη’ χρήση των άρθρων μου, με απωθεί ως ιδέα. Τη θεωρώ χυδαία και προσβλητική.

Ακόμη, η χρήση προσωπικών μου απόψεων για να αποδειχθεί η ‘αλήθεια’ που προσπαθεί να εφεύρει ο συγκεκριμένος ιστολόγος, είναι λογικά άκυρη. Οι απόψεις μου είναι οι απόψεις μου και τίποτα περισσότερο. Δεν εκφράζουν a priori κανέναν άλλον, δεν αποτελούν θέσφατα, είναι απλά και μόνο, η γνώμη μου. Η εποικοδόμηση πάνω σ’ αυτήν και η υπονοούμενη γενίκευσή της δεν με οδηγούν παρά στο συμπέρασμα πώς όσα με ενοχλούν και στηλιτεύω για το χώρο μου, ωχριούν μπροστά στις πρακτικές άλλων.

Γι αυτό και δεν θα κάνω τη χάρη σε αυτό το ιστολόγιο να αναπαράξω τη διεύθυνσή του. Ούτε και θα επιτρέψω την ανάρτηση αυτής σε σχόλιο.

Όποιος πιστεύει ότι έχει ισχυρή άποψη, την γράφει, την υποστηρίζει, την διακινεί. Όποιος αντίθετα ζει μέσα στο απόλυτο κενό, ασχολείται μόνο με τις θέσεις των άλλων, καταλήγοντας έτσι στην πολιτική του μίσους, στην πολιτική του φθόνου, στην πολιτική της άρνησης. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μία και μοναδική θέση: ότι οι άλλοι δεν έχουν θέση, ή ότι υποκρίνονται πως έχουν θέση. Μέσα από το μίσος τους, μέσα από την άρνησή τους αυτή, δεν μπορεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να γεννηθεί μιά κατάφαση, να ανδρωθεί μιά ελπίδα, να προκύψει αυτό στο οποίο ευθέως και σαφώς αναφέρομαι στο άρθρο μου και δεν είναι άλλο από την παραγωγή αξιόλογης συλλογικής νοημοσύνης (και κατόπιν, συλλογικής συμπεριφοράς). Μόνο εμπάθεια και διχασμός μπορεί να παραχθεί. Γι αυτό και το μόνο που του αξίζει, είναι η περιφρόνηση.

Ομιλία του Γιώργου Α. Παπανδρέου προς τον ελληνικό λαό (12 min)

“…
Συμπολίτες μου, Έλληνες και Ελληνίδες,

Δεν μπορούμε να χτίσουμε το αύριο της χώρας καλλιεργώντας τον φόβο.
Δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε την ομοψυχία και αυτοπεποίθηση, αναπτύσσοντας θεωρίες που διχάζουν την πατρίδα μας.
Σήμερα, δεν είναι η ώρα να ψάχνουμε για βολικούς «βαρβάρους».
Σήμερα, είναι η ώρα της εθνικής συστράτευσης.
Είναι η ώρα να αντιμετωπίσουμε, με γνώμονα την αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα.
Να σκύψουμε με στοργή και αλληλλεγύη επάνω στις πληγές που άνοιξαν.
…”

Επιτέλους! Μια παρέμβαση με σεμνότητα, σοβαρότητα, ορθολογισμό. Χωρίς κούφιες υποσχέσεις και ευχολόγια. Χωρίς φτηνή δημαγωγία και ψηφοθηρία. Μια εικόνα, έστω ένα pixel, από το είδος του πολιτικού που έχει ανάγκη η χώρα.

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

click! on the pic.

Αφού η μείζων αντιπολίτευση ανέστειλε βλακωδώς όλες τις ανοιχτές πολιτικές εκδηλώσεις μέχρι την Τετάρτη, ας αναλάβουμε εμείς ως πολίτες το έργο της:

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΠΟΛΗΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΧΩΡΑ!

Η εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” τα λέει όλα σε άρθρο της με τίτλο ‘Όνειδος‘.
Εξίσου καλά τα λέει και ο Νίκος Δήμου σε άρθρο με τον εύστοχο τίτλο ‘Επανίδρυση ή Κατάρρευση;‘

Εμείς από την πλευρά μας, ως πολίτες, περιμένουμε:

1) πότε θα σοβαρευτεί ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση και αντί για θεωρίες συνωμοσίας να συντονίσουν επιτέλους το έργο της πυρόσβεσης,
2) πότε θα ακούσουμε από υπεύθυνα χείλη, όχι το μοίρασμα ψιχίων στους πυρόπληκτους, αλλά την εξασφάλιση κεφαλαίων από συγκεκριμένους φόρους για ένα ταμείο για την προστασία και την αναγέννηση του περιβάλλοντος σε μόνιμη βάση και άσχετα από την επικαιρότητα,
3) πότε η αντιπολίτευση θα οργανώσει εκδηλώσεις υπέρ του περιβάλλοντος και κατά της κυβερνητικής αφασίας. Όταν θα σβήσουν οι φωτιές; Όταν θα έχουν ήδη γίνει οι εκλογές; Οι πολιτικές εκδηλώσεις δεν είναι καπήλευση του εθνικού δράματος, είναι αυτονόητη βασική υποχρέωση της αντιπολίτευσης. Επιτέλους, ας πάψει (όλη) η αντιπολίτευση να αυτοευνουχίζεται!!

Ο πρωθυπουργός “στο μήνυμά του, άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών λέγοντας ότι δεν είναι σύμπτωση τόσες πολλές φωτιές την ίδια ώρα.” (ΣΚΑΪ.gr)

Πράγματι, δεν είναι σύμπτωση ότι όταν μια πυρκαγιά δεν ελέγχεται πρώιμα, αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε αληθινό εφιάλτη. Η χώρα δεν φείδεται ούτε ανθρώπινου δυναμικού ούτε υλικών μέσων πυρόσβεσης. Πιθανώς, να είμαστε και παγκόσμιοι πρωταθλητές. Αν όμως, η αντίδραση είναι καθυστερημένη και ασύντακτη, τότε ο έλεγχος έχει πια χαθεί. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το αίτιο της καταστροφής και είναι εξόχως πολιτικό.

Τα συνωμοσιολογικά τοιαύτα που εξεστόμισε ο κύριος πρωθυπουργός και τα οποία λόγω της έντασης των στιγμών θα βρουν πλείστα ευήκοα ώτα, είναι απλά ανοησίες. Το χειρότερο δε είναι ότι ούτε ο ίδιος τα πιστεύει. Γιατί αν πιστεύει πράγματι, ότι υπάρχει συντεταγμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας, σχέδιο που να μπορεί να δράσει ταυτόχρονα και συντονισμένα, σε πολυάριθμα σημεία της χώρας, αυτό σημαίνει ότι κάποια οργάνωση ή οργανισμός, με σημαντικά μέσα στη διάθεσή της, καλυπτόμενη από ενιαίο πολιτικό ή άλλο μανδύα, εκπόνησε και έθεσε σε λειτουργία αυτό το σχέδιο, απεργαζόμενη ίδια συμφέροντα, προφανώς σε βάρος της χώρας.
Που σημαίνει πως υπάρχουν δύο πιθανότητες: ή ένας ορατός και επίσημος πολιτικός σχηματισμός δρα αντεθνικά και προδοτικά, ή κάποιος αόρατος μηχανισμός, τρομοκρατικού τύπου, προφανώς χειρότερος από την 17η Νοέμβρη, έχει εμφανιστεί και πρέπει να αναλάβουμε δράση εναντίον του. Ίσως με μια δική μας εκδοχή του αμερικανικού ‘war on terror’. Αμφότερα τα σενάρια δεν αντέχουν σε κριτική, τουλάχιστον όχι χωρίς απτά στοιχεία.

Προς το παρόν, έχει προσαχθεί μια 66χρονη γυναίκα από τη Ζαχάρω, που ίσως κατηγορηθεί για εμπρησμό από αμέλεια και ένας 65χρονος στην Αρεόπολη. Α, και κάποιος ψυχικά διαταραγμένος στην Αιγιαλία. Επίσης, κανένα επίσημο πόρισμα από την Πυροσβεστική (που ενέχει θέση προανακριτικής αρχής), δεν κατατέθηκε μέχρι σήμερα, είτε για φετινές φωτιές είτε για παλαιότερες, που να μιλά για έναν έστω εμπρησμό, (που κάποιες φωτιές προφανώς οφείλονται σε εκούσιο εμπρησμό από κακοήθεις που επιθυμούν να αλλάξουν τη χρήση της γης), πόσο μάλλον για συντονισμένο σχέδιο δράσης! Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το δικό μου είναι πως ποτέ άλλοτε δεν χάθηκε τόσο εύκολα ο έλεγχος των εστιών. Το είδαμε και στην περιοχή μου όπου η φωτιά της Ακροκορίνθου διάβηκε με χαρακτηριστική άνεση την εξαιρετική αντιπυρική ζώνη που συνιστά μια εθνική οδός με οκτώ λωρίδες κυκλοφορίας και νησίδα ασφαλείας, συν τα πρανή. Τόσα πολλά παραδείγματα απώλειας του ελέγχου, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση!

Μπορεί να πρόκειται για προσωπική εμμονή, αλλά εκτιμώ ότι ανάμεσά μας υπάρχει ένα αόρατο κόμμα. Ένα κόμμα φάντασμα, μια Τρίτη δύναμη που δεν εκφράζεται από τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Ένα κόμμα που πιστεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου μέσω της γνώσης, στην ενδυνάμωσή του μέσω των επιλογών, στη δημιουργία έργου με μοντέρνα εργαλεία παραγωγής (μέτρηση αποτελεσμάτων, αξιολόγηση ανθρώπων και διαδικασιών, ανάλυση λαθών, επανατροφοδότηση κοκ). Ένα κόμμα ανθρώπων φορτισμένων αξιακά, αλλά και ταυτόχρονα έτοιμων να παράξουν έργο σε αυτή τη ζωή! Ένα κόμμα ανθρώπων που επιθυμούν να έρθουν αντιμέτωποι με την ιστορία και να τη μεταβάλουν.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους εκφράστηκαν κλασματικά από τον ορθολογισμό και τη σοβαρότητα του Κώστα Σημίτη. Οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τις ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά κατάλαβαν πως το ίδιο δεν συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ εκτιμούν το αξιακό απόθεμα του Συνασπισμού, δεν νιώθουν το ίδιο και για τον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν σιχαθεί τις έριδες και τις διασπάσεις του χώρου που ενέχουν σχεδόν θέση νομοτέλειας. Οι άνθρωποι αυτοί ενώ χαιρετίζουν την επιχειρηματικότητα, κατανοούν πως αυτή ή θα γίνει με όρους προστασίας του περιβάλλοντος ή θα οδηγήσει αναπόδραστα στην καταστροφή. Μα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, οι άνθρωποι αυτοί κατανοούν την αξία της διαφορετικότητας. Αυτό άλλωστε τους επιτρέπει να επιβιώνουν, εντός ή εκτός των κομμάτων.
Οι άνθρωποι αυτοί, που βρίσκονται στην ακμή της κοινωνικής δημιουργικότητας, δεν γίνονται αντικείμενα ανάλυσης από τα γνωστά πολιτικά κόμματα. Το παράδειγμά τους δεν επικοινωνείται (με εξαίρεση τον πολιτικό λόγο του Κώστα Σημίτη), οι ανάγκες και οι απόψεις τους σπανιότατα βρίσκουν το δρόμο μέχρι τα πολιτικά συμβούλια. Κι αυτό γιατί θεωρείται -μάλλον σωστά- πως είναι λίγοι. Αντίθετα, ο συμπαθής και σεβαστός κατά τα λοιπά, αδιάφορος μικρομεσαίος, λόγω του υπερπληθυσμού του, βρίσκεται μόνιμα στο μικροσκόπιο μπας και βρεθεί το οργασμικό πολιτικά σημείο G του.
Το κόμμα αυτό εκφράζεται σήμερα από λόγια ριγμένα ατάκτως εδώ κι εκεί. Λίγο από το Μίμη, λίγο από το Γιώργο, λίγο από τον Αλέκο, λίγο από τον Ανδρέα.
Η δύναμη αυτού του κόμματος δεν θα μετρηθεί στις επερχόμενες εκλογές. Αλλά από τις επιδόσεις του ίσως κριθεί η τύχη ενός-δύο γενεών. Ίσως μάλιστα σφραγιστεί ο πολιτικός ορίζοντας για δύο δεκαετίες. Ενδιαφέρει άραγε κανέναν η περίπτωσή του;

Καθώς ανεβαίνει σιγά-σιγά ο εκλογικός πυρετός (όλα σιγά-σιγά και μουλωχτά θα γίνουν αυτή τη φορά), γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης θα είναι ο πολίτης. Για τον απλό λόγο ότι με την επιλεχθείσα από την κυβέρνηση διαδικασία express, θα στερηθεί σε σημαντικό βαθμό την ευκαιρία πληροφόρησης, ανάλυσης, διαλόγου. Άρα, εν μέρει και τη δυνατότητα να καταλήξει σε σωστότερες αποφάσεις.
Όμως οι εκλογές, από την κήρυξή τους μέχρι και μετά τη λήξη τους, δεν παύουν να είναι η περίοδος που το μήνυμα του πολίτη μπορεί να λάβει μεγαλύτερη έκταση από κάθε άλλη χρονική στιγμή. Αυτό συμβαίνει λόγω της μαζικότητας της εκλογικής διαδικασίας και του αποτελέσματός της. Πέρα όμως και έξω από τις εκλογές, η κοινωνία ζει και δημιουργεί, με όρους καθημερινότητας και όχι τετραετίας. Εκεί δεν έχει σημασία τόσο η μαζικότητα όσο η ενέργεια. Πώς όμως μετασχηματίζεται η μάζα σε ενέργεια; Σκεπτόμενος αυτά, θυμήθηκα και αμέσως αισθάνθηκα μια υπόγεια συνάφεια με την εξίσωση του Einstein περί μάζας και ενέργειας, το γνωστό E = mc2. Αν λοιπόν το Ε είναι η κοινωνική ενέργεια και δυναμική και m είναι η μάζα των πολιτών, τότε τι αντιπροσωπεύει το c στο τετράγωνο; Ποιος μπορεί να είναι ο καταλύτης και ο πολλαπλασιαστής της μετατροπής της μάζας σε ενέργεια;
Νομίζω πως είναι η συμμετοχή. Το τετράγωνο εδώ μπορεί να αντιπροσωπεύει μια δισήμαντη περιγραφή της συμμετοχής. Από τη μια μεριά η συμμετοχή που στηρίζεται στη γνώση, την ικανότητα, την αυτοπεποίθηση και την εξωστρέφεια και από την άλλη, η συμμετοχή που εδράζεται και ενισχύεται από τη συνειδητοποίηση της ιστορικά έγκαιρης και χρονικά ώριμης δράσης.
Χωρίς αυτήν, η μάζα θα παραμείνει αδρανής. Χωρίς αυτήν, η γενιά μου και οι επόμενες θα δουλεύουν μόνο για να πληρώσουν (αλλά όχι και να ξεπληρώσουν) τα χρέη των περήφανων πατεράδων μας. Χωρίς αυτήν, η γενιά μου και οι επόμενες θα βιώσουμε τόσο τραγικά τον εφιάλτη της οικολογικής καταστροφής, που η κάθε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση να φαντάζει ως η κρίσιμη ευκαιρία που χάθηκε. Χωρίς αυτήν, η αντιπροσωπευτικότητα του πολιτεύματος ολοένα και θα φθίνει. Χωρίς αυτήν η -εσφαλμένα ποθούμενη κάποτε ως αυτοσκοπός- οικονομική ανάπτυξη δεν θα μπορέσει να συμβαδίσει με μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Μας φταίει άρα που οι εκλογές είναι εξπρές, αλλά μας φταίει πολύ περισσότερο που αποτύχαμε να θέσουμε τους όρους και τους κανόνες εκείνους που να εδραιώνουν, να ενθαρρύνουν και να αποενοχοποιούν τη συμμετοχή. Κάποιοι αυτό μπορεί να το εκλάβουν ως κριτική σε κάποιο κόμμα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το έλλειμμα μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει μέχρι σήμερα, να ανακαλύψει την κινηματική της ταυτότητα.

Στην πόλη έχουν τοιχοκολληθεί αφισέτες που διαφημίζουν συγκέντρωση-διαμαρτυρία κατά της βρώμας που μας πνίγει τα βράδια, χάρη σε μερικούς ‘ευαίσθητους’ συμπολίτες μας, ιδιοκτήτες πτηνοτροφικών μονάδων. Για το ίδιο θέμα είχαμε πρόσφατα αναρτήσει άρθρο με τίτλο ‘Δυσοσμία‘. Αντιγράφω το πλήρες κείμενο της αφισέτας:

Γνώρισα τον ΠΟΛΙΣ πρώτα σαν ιστολόγο και κατόπιν σαν φυσικό πρόσωπο. Αναδημοσιεύω λοιπόν σήμερα το τελευταίο άρθρο από το εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιό του (ΠΟΛΙΣ) όχι απλά γιατί συμφωνώ και προσυπογράφω αλλά γιατί ξέρω πως ό,τι γράφει το εννοεί.

Αφού η “νέα διακυβέρνηση” ζητάει τη γνώμη μας και μας καλεί σε πρόωρες εκλογές έχοντας εξασφαλίσει την ήττα όχι των πολιτικών της αντιπάλων αλλά σίγουρα του γόνιμου πολιτικού διαλόγου, της ουσιαστικής ανανέωσης των υποψηφίων, της υπεύθυνης πολιτικής πρότασης, των μετρημένων και όχι συνθηματολογικών προεκλογικών υποσχέσεων, θα δηλώσουμε, όχι μόνο για την 16η Σεπτεμβρίου, αλλά για κάθε μέρα από δω και στο εξής πριν και μετά τις εκλογές, ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ!

Ζητάμε μια ΠΟΛΙτεία με ανανεωμένους, προασαρμοσμένους σε μια δημιουργική και απελευθερωμένη κοινωνία νόμους και κανόνες. Ένα πλαίσιο λειτουργίας των φορέων εξουσίας εντός των ορίων και για το σκοπό που τους δίνει η αντιπροσωπευτική εντολή των ΠΟΛΙτών. Ζητάμε μια Δημοκρατία του 21ου αιώνα χωρίς θύλακες απολυταρχισμού, αυταρχισμού, μεσαιωνισμού στη δημόσια διοίκηση, τον στρατό, τις θρησκευτικές οργανώσεις.

Ζητάμε μια ΠΟΛΙτεία που ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ το τέλμα του “μέσου όρου”, του χαμηλού “κοινού παρανομαστή”, του “ψιθυρισμού” των μικρών και μεγάλων ΑΛΛΑΓΩΝ, της “χαμηλόφωνης οργής”, της πολύμορφης βίας, της επιτηδευμένης και οργανωμένης κοινωνικής ΣΙΩΠΗΣ.

Ζητάμε μια ΠΟΛΙτεία που διαθέτει ευρύ φάσμα τολμηρών στόχων, που γεφυρώνει με προνοητικότητα και κατανόηση τις ανάγκες της συνέχειας και εξασφαλίζει με εγγυήσεις και υποστήριξη την παραγωγική ανανέωση. Μια ΠΟΛΙτεία με πρωτότυπες προτάσεις για το μέλλον και μεταξύ αυτών προτεραιότητες, με χρονοδιάγραμμα, με μετρούμενα και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Ζητάμε Κυβερνήτες και αντιπροσώπους που θα έρθουν για ΜΙΑ ΦΟΡΑ με δέσμευση να αφήσουν έργο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Πολιτικούς που η εκλογή τους ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ άλλο εκτός από τη δυνατότητα να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους, το πολιτικό τους πρόγραμμα, τη συνεισφορά τους στα κοινά. Πολιτικούς που δεν αναζητούν στηρίγματα για το δικό τους “πολιτικό” ή επαγγελματικό μέλλον αλλά θα γίνουν με αυταπάρνηση “γέφυρες” της εξέλιξης της κοινωνίας των ΠΟΛΙτών.

Ζητάμε Κυβερνήτες και αντιπροσώπους που θα λειτουργήσουν στα πλαίσια των ορίων των νόμων, των ουμανιστικών και δημοκρατικών αξιακών κωδίκων. Αυτούς που θα δεσμευτούν απέναντι στο σύνολο και όχι σε μια αξιοθρήνητη εκλογική “πελατεία”. Πολιτικούς ειλικρινείς στις προθέσεις τους, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, αντικειμενικούς και υπεύθυνους στον απολογισμό τους.

Ζητάμε ένα ΤΕΛΟΣ στις ισοροπίες τρόμου μεταξύ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και του κουτσομπολιού, μεταξύ των ΟΡΑΜΑΤΩΝ και του αύξοντος αριθμού των επικοινωνιακών “γκολ”, μεταξύ της πραγματικής ΙΣΤΟΡΙΑΣ και των ιστορίας σκοπιμοτήτων, μεταξύ της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ και της αξιολόγησης της μέσω των μηχανών μέτρησης τηλεθέασης.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, δεν αναφερόμαστε σε απόμακρες, ανύπαρκτες και θεωρητικές ή μεταφυσικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ, αλλά σε πρακτικές, κοινώς αντιληπτές και βιωμένες εμπειρίες μιας ΓΕΝΙΑΣ που έχει μάθει πολλά και δεν θα εγγυηθεί ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ λευκές επιταγές …