MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Στην Κόρινθο, το δίκτυο ύδρευσης δεν παρέχει πόσιμο νερό. Κάποτε, τα καλοκαίρια, καθόλου νερό. Δεν υπάρχει κτίριο, με εξαίρεση ίσως κάποια παλιά ισόγεια κτίρια, που δεν έχει πιεστικό μηχάνημα για να μπορεί το νερό να φτάνει σε όλους τους ορόφους. Σε μερικά κτίρια, υπάρχουν και δεξαμενές νερού στις ταράτσες για να γεμίζουν όταν η παροχή είναι αρκετή (πχ τη νύχτα). Οι περισσότεροι λοιπόν, επιχειρούν να αντλούν το νερό που ‘χρειάζονται’ από μια ‘δεξαμενή’ που δεν είναι επαρκής. Φυσικό αποτέλεσμα αυτού, οι διακοπές ύδρευσης. Ακόμα κι έτσι, το πόσιμο νερό παρέχεται από οχήματα-βυτία, ή οι πολίτες γεμίζουν μπετόνια σε δημόσιες βρύσες, κυρίως στο Λουτράκι, ή αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό. Το πρόβλημα ύδρευσης της Κορίνθου δεν είναι νέο, έχει ηλικία δεκαετιών. Είναι ένα πρόβλημα αντιπροσωπευτικό του τρόπου που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τα προβλήματά της. Κοντόφθαλμα, αποσπασματικά, ναρκισσιστικά και εντέλει, αυτιστικά. Αλλά, εκτός αυτών, υπάρχει και ένας ακόμη κυρίαρχος τρόπος αντιμετώπισης, ο καταναλωτικός. Είναι ο τρόπος που μας διδάσκει να έχουμε εμείς το αγαθό που κρίνουμε ότι θέλουμε τώρα, στην ποσότητα που κρίνουμε εμείς επαρκή, αδιαφορώντας για την όποια κοινωνική διάσταση του προβλήματος.
Η κοινωνιολογία της κατανάλωσης σχετικά πρόσφατα μόνο κατεδύθη και στην περιβαλλοντική παράμετρο, αλλά αφού το έκανε, ανέδειξε αυτό που από τόσες διαφορετικές αφετηρίες, πηγές και διαδρομές φτάνει συνέχεια στ’ αυτιά μας. Ότι αν δεν βοηθήσουμε τους πολίτες να μάθουν περισσότερα για τα προβλήματα που απασχολούν αυτούς και την κοινωνία τους, δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις. Κανένας σχεδιασμός, καμία προοπτική, κανένα μείζον έργο του εγγύς μέλλοντος δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί επιτυχημένα χωρίς να απαιτείται από τους πολίτες να επιδείξουν μια περισσότερο (απ’ότι μέχρι σήμερα συνήθως απαιτείτο) υπεύθυνη συμπεριφορά. Από το κυκλοφοριακό και την ανακύκλωση απορριμμάτων μέχρι το κοινωνικό κράτος, η εποχή όπου η κοινωνική αλληλεγγύη επιδεικνύετο μόνο από το κράτος και τους θεσμούς του, έφτασε πλέον στα -αναμενόμενα- όρια της. Η ατομική ευθύνη καθίσταται πλέον στοιχείο sine qua non κάθε πολιτικής. Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως οι θεσμοί έχουν πλέον στη διάθεση τους ένα μεγάλο ελαφρυντικό. Αντίθετα, τους βαραίνει ένα επιπλέον φορτίο, σημαντικού ειδικού βάρους, αυτό της ενδυνάμωσης των πολιτών με τις αναγκαίες πληροφορίες και γνώσεις που θα τους βοηθήσουν να επιλέξουν να μεταβάλλουν τις συμπεριφορές τους.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω δήμους σαν αυτόν του Λουτρακίου που όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα ύδρευσης αλλά έχει πόσιμο νερό ποιότητας και εξάγει κάθε χρόνο εκατομμύρια λίτρα εμφιαλωμένου νερού, να υλοποιεί πολιτικές σεβασμού των υδάτινων πόρων σαν κι αυτή που φαίνεται στις εικόνες που συνιστούν τις δύο όψεις ενός φύλλου που μπορεί κανείς να βρει παντού στο Λουτράκι και τα μαγαζιά του.

Η αναπόφευκτη σύγκριση με το δικό μας δήμο, καταθλίβει. Εδώ ανακυκλώνουμε μόνο τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πολιτικές που μας οδήγησαν στη σημερινή δεινή θέση.
Α, παράγουμε και κλώνους αυτών των προσώπων για να καλύψουμε και τις μελλοντικές μας ανάγκες!

Ο Michael Albert είναι ένας θεωρητικός της οικονομίας και πολιτικός ακτιβιστής. Είναι συνιδρυτής, μαζί με τη Lydia Sargent, του γνωστού σε πολλούς δικτύου Znet. Σε πρόσφατη ανάρτησή μας ανακοινώσαμε τη συνεργασία του δικού μας δικτύου eforum με το Znet. Στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας, πήραμε μια διαδικτυακή συνέντευξη από τον κύριο Albert, την οποία θα αναρτήσω σε αμέσως επόμενο post. Εδώ, αρκούμαι στην ερώτηση που υπέβαλλα εγώ. Για λόγους ευκολίας, παραθέτω και τη μεταφρασμένη απομαγνητοφώνηση της.

Γειά σας από την Ελλάδα. Η ερώτηση είναι η ακόλουθη: Μερικά πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν κοινωνικά μέσα, όπως είναι τα blogs και τα wikis για να δημιουργήσουν κοινότητες πολιτών ώστε να αντλήσουν ιδέες από την βάση, ή να σφυγμομετρήσουν τις αντιδράσεις σε υπάρχουσες πολιτικές. Η δημιουργία αυτών των κοινοτήτων μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη, και να οδηγήσει εύκολα σε αποτυχία ή σε οριακή μόλις επιτυχία. Ποιοί είναι κατά τη γνώμη σας οι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε επιτυχία ή σε αποτυχία ένα τέτοιο εγχείρημα; Ευχαριστώ.

Michael Albert:

Νομίζω ότι ένα σημαντικό μέρος για το ζήτημα που ρωτάτε είναι υπό συζήτηση. Και γιατί είναι πολύπλοκο; Αυτό που κάνει το θέμα πολύπλοκο, δεν είναι τι εννοούμε με αφηρημένες έννοιες [αυτο-οργάνωση, συμμετοχή] αυτό που κάνει πολύπλοκη την κατάσταση είναι ότι απευθυνόμαστε στους πολίτες του σήμερα. Απευθυνόμαστε σε άτομα που έχουν διδαχθεί, που έχουν ενταχθεί στην κοινωνία και που έχουν εγκλιμαστεί μέσα σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ιεραρχικές δομές, ανταγωνιστικά και ακόμη και κακόβουλα περιβάλλοντα. Και όταν αυτοί οι άνθρωποι, που στην ουσία είμαστε όλοι μας, ή ας πούμε ένα αριστερό κόμμα, π.χ ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα και αυτό το αριστερό κόμμα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικά μέσα, αυτό δεν είναι εύκολο. Διότι οι άνθρωποι φέρνουν μαζί τους συνήθειες, προσδοκίες, μορφές συμπεριφοράς, οι οποίες δεν είναι κακοπροαίρετες, αλλά είναι μαθημένες συμπεριφορές, είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Διότι το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής μας το έχουμε περάσει σε τέτοια περιβάλλοντα. Επομένως, αυτό κάνει την αλλαγή δύσκολη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι δύσκολο να ξεκινήσει και να δημιουργηθεί μια νέα δομή εκ του μηδενός, ονόμασε την δομή αυτή για παράδειγμα ανοιχτό κόμμα, η οποία δηλαδή είναι μια συμμετοχική διαδικασία. Έχοντας αυτά ως δεδομένα, τι μορφή θα είχε όμως το ανοιχτό κόμμα ή ένας γενικά ανοιχτός σχηματισμός; Αυτές οι έννοιες σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Αλλά για μένα, αυτό σημαίνει τις δομές και τους θεσμούς έχουν σχέση με αυτό που έχω ονομάσει συμμετοχική οικονομία. Για μένα, συμμετοχή δεν μπορεί να σημαίνει μόνο “Θέλω να συμμετέχω”. Σίγουρα η θέληση είναι τμήμα της συμμετοχής. Εάν δεν θέλεις να συμμετέχεις δεν συμμετέχεις, είναι απλό. Αλλά υπάρχει και ένα άλλο τμήμα: Εάν εγώ θέλω να συμμετέχω, αλλά δεν έχω κανένα τρόπο να συμμετέχω, η επιθυμία μου τότε δεν έχει σημασία. Επομένως, ποιοί είναι οι τρόποι συμμετοχής; Υπάρχουν αρκετοί τρόποι. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να έχω κάτι να προσφέρω. Θα πρέπει να είμαι σε θέση να συμμετέχω, να εκφράσω την άποψή μου, να έχω άποψη, να έχω ιδέες, να έχω αυτοπεποίθεση. Εάν πρόκειται να συμμετέχω θα πρέπει να έχω την αυτοπεποίθεση να εκφράσω την άποψή μου, θα πρέπει να έχω τις πληροφορίες, που χρειάζονται για να έχω άποψη. Μπορείς να πεις ότι θέλουμε συμμετοχή, ότι θα είμαστε τελείως ανοιχτοί, ότι δεν θα αρνηθούμε τη συμμετοχή κανενός. Αλλά εάν το περιβάλλον είναι τέτοιο, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτοπεποίθεση και δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν την ενέργεια, δεν έχουν πληροφόρηση, τότε πραγματικά το γεγονός ότι επιτρέπεται να συμμετέχουν δεν θα έχει σημασία, γιατί δεν θα συμμετέχουν επί της ουσίας έτσι και αλλιώς. Ένα άλλο παράδειγμα, είναι ίσως λίγο τραβηγμένο αλλά η αντιστοιχία μάλλον θα βοηθήσει… Συχνά, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν αυτό που ονομάζουν ”ελεύθερες εκλογές”. Για παράδειγμα, θα υπάρχουν εκλογές στη Νικαράγουα ή στο Ελ Σαλβαδόρ ή οπουδήποτε αλλού, που οι ΗΠΑ θα υποστηρίζουν. Σ΄αυτές τις εκλογές ο οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να συμμετέχει και αυτό είναι αλήθεια Ο καθένας μπορεί να ψηφίσει. Οπότε τι είναι αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ, ώστε ξαφνικά τους αρέσουν αυτές οι εκλογές; Πριν τις εκλογές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ΗΠΑ και οι πράκτορές της στη χώρα, προβαίνουν σε διάφορες δραστηριότητες, όπως κλείνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς, κλείνουν δημόσιους χώρους συναντήσεων, λογοκρίνουν εφημερίδες, εμπλέκονται σε διαδικασίες που καθορίζουν ποιά θα είναι η επιλογή, αυτός ο υποψήφιος ή ο άλλος. Oπότε, όταν οι τελικές εκλογές έρχονται, όλοι είναι ελεύθεροι να συμμετέχουν, αλλά στην πραγματικότητα ο λαός δεν έχει αυτοπεποίθεση, δεν έχουν πληροφόρηση, δεν έχουν ικανότητες, γιατί η διαδικασία που οδήγησε στις εκλογές τους έχει στερήσει όλα αυτά. Η διαδικασία αυτή εμπόδισε την επικοινωνία για την δημιουργία θέσεων. Τους έχει αφήσει μόνο με τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε δύο υποψηφίους- μαριονέτες που έχουν επιλεγεί από άλλους. Επομένως, η συμμετοχή είναι ελάχιστη. Είναι ελεύθερη βέβαια, επιτρέπεται μεν, είναι ακόμη και καλοδεχούμενη και ακόμη οι πολίτες παροτρύνονται να συμμετάσχουν, αλλά είναι μια συμμετοχή χωρίς νόημα. Ας πάμε όμως πίσω στα κόμματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα πολιτικό σχηματισμό ή μια κίνηση και το κόμμα, ή η κίνηση λέει και το εννοεί πραγματικά ότι θέλει να έχει 10000, 100000, 1000000, 5000000 μέλη, και θέλουμε αυτά τα μέλη να έχουν κοινό όραμα και άποψη για το τι είμαστε, θέλουμε όλοι να συμμετέχουν, και θέλουμε τα μέλη να είναι ενεργά, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, και το κόμμα λέει στα μέλη αρχίστε να είστε ενεργοί, αναλάβετε πρωτοβουλίες. Αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί τα μέλη για παράδειγμα αν είναι ένα κόμμα είναι εργαζόμενοι, οι οποίοι είναι κουρασμένοι, εξουθενωμένοι από τις εργασίες τους, τους έχουν κλέψει την ευκαιρία εκπαίδευσης, όταν πήγαν στο σχολείο διδαχθήκανε πως να αντέχουν την ανία και πως να δέχονται εντολές, αλλά δεν τους δόθηκαν ικανότητες, αυτοπεποίθεση και γνώσεις. Και στην εργασία τα πράγματα έγιναν χειρότερα, τώρα στην εργασία, επίσης αντέχουν την ανία και δέχονται εντολές και αυτό έγινε συνήθεια και δεν παίρνουν πρωτοβουλίες γιατί δεν τους επιτρέπεται. Δεν εισπράττουν πληροφόρηση, γιατί οι εργασίες τους δεν παρέχουν πληροφόρηση σ΄αυτούς. Και μετά στο κόμμα ή στο κίνημα, τους λένε να συμμετέχουν και μένουν άφωνοι, ”δεν έχω τις ικανότητες, δεν έχω την γνώση, την πληροφόρηση, δεν έχω την αυτοπεποίθεση”. Και αν έρθουν να συμμετέχουν, τότε αυτοί που έχουν όλες αυτές τις ιδιότητες θα κυριαρχούν στη συζήτηση παραγκωνίζοντάς τους, Θα επικρατούν στις συνελεύσεις και στην εξαγωγή των αποτελεσμάτων. Επομένως, η συμμετοχή θα είναι ψεύτικη. Μπορεί να εκφέρουν κάποια γνώμη, αλλά τελικά είναι η μειοψηφία της ανώτερης τάξης, που έχουν την αυτοπεποίθεση, την πληροφόρηση, τις συνθήκες και ότι άλλο χρειάζεται και τελικά θα επικρατούν. Επομένως, για να δημιουργήσω επιτυχημένα, ένα ανοιχτό κόμμα και ένα ανοιχτό κίνημα, αυτό που πρέπει να κάνω είναι να αλλάξω τον τρόπο που συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους. Να βρω τους τρόπους να πω όχι μόνο ότι όλοι θα λειτουργήσουν με ισότητα, αλλά να ξεπεράσω την ασυμμετρία που υπάρχει μεταξύ των μελών. Όπου μερικά άτομα είναι μορφωμένα και έχουν τις δυνατότητες και τη γνώση και την αυτοπεποίθεση και άλλα άτομα είναι υποταγμένα. Θα πρέπει να φέρω μια ισορροπία. Θα πρέπει να εμποδίσω αυτά τα άτομα απο το να επικρατούν και να συμπεριλάβω αυτά τα άτομα. Θα πρέπει να να έχω εκπαιδευτικά προγράμματα, προγράμματα τεχνικής κατάρτισης, θα πρέπει να έχω προγράμματα διδασκαλίας για το πως να δίνει κάποιος ομιλίες. Θα πρέπει να έχω δομές που διευκολύνουν τη συμμετοχή, που κάνουν τη συμμετοχή ευχάριστη και που θα δημιουργεί αισθήματα ικανοποίησης στα άτομα. Επομένως είναι καλό να θέλουμε συμμετοχή, είναι καλό να καλωσορίζουμε την συμμετοχή. Αλλά εάν πραγματικά πρόκειται να έχουμε ένα επιτυχημένο ανοιχτό κόμμα, ένα ανοιχτό κίνημα, ένα συμμετοχικό κόμμα, ένα συμμετοχικό κίνημα, το κόμμα θα πρέπει να κάνει περισσότερα από απλά να καλωσορίζει αυτές τις μορφές. Θα πρέπει να διευκολύνει την εφαρμογή των νέων μορφών. Θα πρέπει δυναμικά να προωθήσει αυτές τις έννοιες. Θα πρέπει δυναμικά να δημιουργήσει χώρο για αυτές τις έννοιες με το να εμποδίσει την κατάληψη των θέσεων από συγκεκριμένες ομάδες ατόμων. Όταν λοιπόν, αυτή η νοοτροπία έχει πραγματωθεί, τότε θα είναι σχετικά εύκολο να δούμε πώς θα είναι το ανοιχτό κόμμα. Το ανοιχτό κόμμα ή το κίνημα, θα είναι ένας οργανισμός στον οποίο το όραμα που καθοδηγεί του μηχανισμούς, το όραμα που καθοδηγεί το σχεδιασμό είναι γνωστό, κατανοητό και κοινό για όλα τα μέλη. Η στρατηγική που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί είναι συνέχεια υπό συζήτηση και είναι γνωστή και κατανοητή από όλα τα συστατικά στοιχεία του κόμματος. Οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων είναι συμμετοχικοί και χαρακτηρίζονται από την αυτο-διαχείριση. Τα άτομα έχουν δικαίωμα λόγου αναλογικά με το μερίδιο στο οποίο οι αποφάσεις τους αφορούν.

Cities and urban geography

View Upload your own

From: lwolberg, 1 year ago

SlideShare Link

Βρέθηκα τις προάλλες σε μια πολιτική συνάθροιση 40-50 ανθρώπων για κουβέντα. Ο διάλογος έδειχνε νωθρός και θέλησα να τον ζωηρέψω λίγο. Ανέφερα λοιπόν, αυτό που και στο προηγούμενο post μου ανέφερα, ότι έχει καταρρεύσει η δημόσια δωρεάν παιδεία και η δημόσια δωρεάν υγεία. Εισέπραξα μια προσβλητική απάντηση από συνταξιούχα δασκάλα, με ύφος που με έκανε να αναρωτιέμαι πόσα παιδάκια κατέστρεψε στην καριέρα της, μια ψύχραιμη πλην ψεύτικη απάντηση από εν ενεργεία δάσκαλο πως τάχα τα σχολεία βρίθουν από υπολογιστές, προτζέκτορες κτλ (σιγά μην κάνουν και multimedia μάθημα) και πως τάχα οι δάσκαλοι είναι ψηφιακά εγγράμματοι αφού οι περισσότεροι έχουν πιστοποίηση (φοβερό επιχείρημα…) καθώς και μια μετρημένη, ευγενική απάντηση από έτερο εν ενεργεία δάσκαλο που καταδίκασε το ύφος της πρώτης και προέτρεψε τον κλάδο του να μάθει να δέχεται την κριτική. Οι γιατροί και δη οι συνδικαλιστές γιατροί απουσίαζαν, οπότε δεν υπήρξαν αντιδράσεις για το θέμα της υγείας, όπου ο κοινός πολίτης γνωρίζει καλά, όπως γνωρίζει και για το θέμα της παιδείας, τι συμβαίνει.
Αυτές οι τρεις αντιδράσεις αφενός ζωήρεψαν το διάλογο και αφετέρου αποκάλυψαν ποιός πραγματικά ήταν φορέας προοδευτικών αντιλήψεων και ποιός συντηρητικών. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως ΠΑΣΟΚ. Και είναι ενδιαφέρον γιατί καταδεικνύει τη δυσκολία του ΠΑΣΟΚ να βρει το δρόμο του προς το αύριο. Μέχρι σήμερα, επιχειρείται μια προσπάθεια να μη δυσαρεστηθεί κανείς, ‘δεν περισσεύει κανένας’ το μότο, ή αλλιώς, να μη σπάσουν αυγά.
Αλλά, ως γνωστόν, δεν γίνεται ομελέττα χωρίς να σπάσουν αυγά. Δεν μπορεί να είσαι και με τον ‘χωροφύλαξ’ και με τον ‘αστυφύλαξ’. Δε μπορεί η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ στους δασκάλους να έχει ως αιτήματα την πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς (σε κλάδο με μηδενική ανεργία, άρα πλήρη σύνταξη στα 52-54 χρόνια), δεν μπορεί να υποσκάπτει την προσπάθεια εισαγωγής της αξιολόγησης στον κλάδο (στα λόγια την υποστηρίζει, αλλά η ΔΟΕ και οι εκπρόσωποι της άλλα λένε), δεν μπορεί να ζητά μείωση (!!) των ωρών εργασίας. Για του λόγου το αληθές, δείτε το παρακάτω απόσπασμα από ανοιχτή επιστολή της ΔΟΕ προς τους δασκάλους (την πλήρη επιστολή θα βρείτε εδώ).

Γνωρίζω μερικούς δασκάλους που κοσμούν τα σχολεία με την παρουσία τους. Γνωρίζω επίσης πως δεν είναι σπάνιο είδος, μεμονωμένες περιπτώσεις, εξαιρέσεις. Πιστεύω ακόμη πως κανείς δεν ξεκινά την καριέρα του με όνειρο να αράξει. Αλλά πιστεύω επίσης πως το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης λειτουργεί σαν κρεατομηχανή που αλέθει αδιάκριτα τους συντελεστές του, που ταπεινώνει τις καλές προθέσεις και οδηγεί σε πρόωρη συνταξιοδότηση ακόμα και τα ευγενέστερα κίνητρα. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις έχουν το χρέος να αντιστέκονται σε αυτή την εξέλιξη, με ένα τρόπο που να σέβεται την υπόλοιπη κοινωνία. Ζητώντας να εργάζονται λιγότερο και να πληρώνονται περισσότερο, προσβάλλουν εμάς και –κυρίως- τα δικαιώματα των παιδιών μας, τόσο με όρους παιδείας όσο και με όρους οικονομίας.

Αν αυτό μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα (εγώ νομίζω το αντίθετο), αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Περσινή έρευνα του ερευνητικού οργανισμού Synovate και του Planet Edge σε 11 ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, έδειξε πως οι σημερινοί νέοι δείχνουν ολοένα και μεγαλύτερη έλλειψη εμπιστοσύνης στο εκπαιδευτικό σύστημα και την αγορά εργασίας και σαν αποτέλεσμα αυτού, θεωρούν πως οι φίλοι τους είναι το σημαντικότερο πράγμα σε αυτό τον κόσμο, σημαντικότερο από την οικογένεια, την εκπαίδευση και την καριέρα.
Μόνοι, γεγυμνωμένοι από κατανόηση, διαγνωσμένοι ως δυσλεξικοί, στερημένοι από προοπτική, οι νέοι μας, πιασμένοι χέρι-χέρι, βηματίζουν αργά, έξω από το ΤΕΙΧΟΣ που φτιάξαμε εμείς και τα κινήματα και συνδικάτα που μας εκπροσωπούν.

All alone, or in two’s,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they’ve given you their all
Some stagger and fall, after all it’s not easy
Banging your heart against some mad bugger’s wall.
(Pink Floyd, The Wall)

Αφού γίναμε μια bugger’s society, κάθε ερώτημα για την αναγέννηση του όποιου Κινήματος, δεν μπορεί να απαντιέται από τους λοχίες της συντήρησης συνδικαλιστές, ούτε γενικώς από τους βαθμοφόρους του συστήματος.

Ένας κορίνθιος στο στόχαστρο του ιστολογίου politis-gr:

http://politis-gr.blogspot.com/2008/03/blog-post_22.html

Το παρακάτω είναι το δελτίο Τύπου του Δήμου μας ενόψει 25ης Μαρτίου. Νομίζω πως ούτε στη χούντα δεν έγραφαν τόσες πολλές μπούρδες σε τόσο μικρό χώρο, με τόσο πολύ στόμφο. Απολαύστε το άοκνο, καλλωπισμένο, παλιγεννεσιακό στυλ του εμπνευσμένου αντιδημάρχου μας…

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΗΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ.
Ο Δήμος μας προετοιμάζεται πυρετωδώς για να γιορτάσει την Εθνική μας Επέτειο στις 25 Μαρτίου. Όλες οι υπηρεσίες μας και ιδιαίτερα εκείνες της Καθαριότητας και του Πρασίνου εργάζονται άοκνα ώστε η πόλη και τα τοπικά διαμερίσματα να αποκτήσουν όψη εορταστική.
Έχει ήδη ξεκινήσει ο καλωπισμός των δημόσιων χώρων, ο καθαρισμός και ελαιοχρωματισμός των πλατειών, των δρόμων και των παρτεριών, ενώ τις προσεχείς ημέρες θα φυτευτούν γκαζόν και χιλιάδες ανθόφυτα, ώστε όλος ο Δήμος να αποκτήσει όψη λαμπερή και χαρούμενη για την επίσημη αυτή γιορτή. Επίσης στους κεντρικούς δρόμους της πόλης θα γίνει νέος μοντέρνος σημαιοστολισμός και στην πλατεία Παναγή Τσαλδάρη θα στηθεί η καινούργια εξέδρα επισήμων. Το προσωπικό του Δήμου μας αγωνίζεται, ώστε όλα να είναι έτοιμα την ημέρα της Γιορτής και όλοι οι συμπολίτες μας να παρακολουθήσουν ευχάριστα τη μεγάλη Παρέλαση.
Θέλουμε μ’ αυτό τον τρόπο να γιορτάσουμε με μεγάλη επισημότητα και λαμπρότητα την Ημέρα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, τη μεγάλη Θρησκευτική Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, καθώς και τον ερχομό της Άνοιξης που τον τελευταίο καιρό έχει στολίσει τη φύση με υπέροχα χρώματα.
Θέλουμε παράλληλα να δώσουμε την ευκαιρία στους κατοίκους και επισκέπτες της Κορίνθου την ευκαιρία να απολαύσουν μια ανανεωμένη και αισθητικά αναβαθμισμένη εικόνα της πόλης μας.

Δημήτριος Τζαναβάρας
Αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Πρασίνου.

Αλλά κι αυτό το απόσπασμα από άλλο δελτίο τύπου, δεν υστερεί καθόλου, μα καθόλου:

“…Πλήθος κόσμου και επίσημων προσκεκλημένων προσήλθαν στο ανανεωμένο Δημοτικό Θέατρο, ενώ η Φιλαρμονική του Δήμου παιάνιζε χαρμόσυνες μελωδίες και οι Μαζορέτες εντυπωσίαζαν με τους άψογα συγχρονισμένους σχηματισμούς τους…”

Τι αγράμματη κιτσαρία….

Το λάθος ήταν τραγικό. Οι γιατροί στο νοσοκομείο Methodist του Saint Louis, αφαίρεσαν το μόνο υγιές νεφρό ενός καρκινοπαθούς ασθενή. Αυτό, όσο τραγικό κι αν είναι, σε ένα κόσμο που ανέκαθεν ήταν γεμάτος τραγικές ιστορίες και που οι σύγχρονες τεχνολογίες επικοινωνιών, τις θέτουν σχεδόν αυτόματα υπόψιν μας, δεν αποτελεί, δυστυχώς, είδηση. Η είδηση κατά τη γνώμη μου είναι αλλού και συγκεκριμένα στον τρόπο αντίδρασης της διοίκησης του νοσοκομείου.
«Είναι ένα τραγικό σφάλμα εκ μέρους μας και αποδεχόμαστε πλήρη ευθύνη γι αυτό» είπε λακωνικά πλην σαφώς ο επικεφαλής της ιατρικής υπηρεσίας του νοσοκομείου, Dr Carlson και συνέχισε λέγοντας «απολογηθήκαμε στον ασθενή και τους οικείους του και συνεργαζόμαστε στενά μαζί τους για να τους υποστηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε».
Όταν στη χώρα μας γίνεται αναφορά στο αμερικανικό σύστημα υγείας, αυτό συνήθως αναφέρεται ως ‘μη-σύστημα’. Δεν είναι λάθος, αν σκεφτεί κανείς τον τεράστιο αριθμό ανασφάλιστων εργαζόμενων στις ΗΠΑ (47 εκατομμύρια). Αλλά γιατί άραγε εμείς θα πρέπει να είμαστε περήφανοι; Μήπως γιατί το 52% των δαπανών μας στην υγεία προέρχεται κατευθείαν από την τσέπη των πολιτών; Μήπως γιατί κανείς ποτέ στο εθνικό σύστημα υγείας δεν βρήκε το κουράγιο να κάνει μια δήλωση αντίστοιχη με αυτή του Dr Carlson, ακόμα και αν το σφάλμα ήταν προφανές; Μήπως γιατί όλοι έχουν αποδεχτεί το ‘φακελάκι’ και κανείς δε μιλά γι αυτό; Αλλά αν δούμε και το θέμα των ανασφάλιστων από μια άλλη σκοπιά, θα αντιληφθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς επιθυμούμε να τα παρουσιάζουμε. Το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (ΙΜΕΠΟ) υπολογίζει τον αριθμό των μεταναστών στη χώρα μας σε περίπου 1.200.000. Νόμιμοι όμως και άρα και ασφαλισμένοι, αφού προϋπόθεση της νομιμοποίησης είναι η εργασία και η συνακόλουθη ασφάλιση, είναι μόλις οι 480.000. Άρα, στη χώρα μας αυτή τη στιγμή ζουν περισσότεροι από 700.000 ανασφάλιστοι άνθρωποι, έστω και αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχουν καθόλου ανασφάλιστοι μεταξύ των ελλήνων πολιτών.

Δικαιούμαστε λοιπόν να θριαμβολογούμε για το ΕΣΥ; Δικαιούμαστε να λοιδωρούμε άλλες χώρες; Βέβαια, κατανοώ πως ειδικά στην περίπτωση των ΗΠΑ, υπάρχουν εξαρτημένα αντανακλαστικά στη συμπεριφορά μας. Αλλά ή θα μιλήσουμε ειλικρινά για το επίπεδο του εθνικού συστήματος υγείας στη χώρα μας, ή θα βρισκόμαστε όλο και συχνότερα στη δυσάρεστη θέση να μας υπενθυμίζει η πραγματικότητα αυτό από το οποίο εμείς αποστρέφουμε το βλέμμα.

Τα τελευταία χρόνια μπήκε στη ζωή μας το blogging. Πολλοί άκουσαν τον όρο, αρκετοί ενθουσιάστηκαν με το καινούργιο παιχνίδι, αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό το περίεργο νέο μέσο. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από την περίληψη της διατριβής του Ζαφείρη Καραμπάση για τους ελληνόφωνους bloggers. Για να συνοψίζουν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

“O “τυπικός ελληνόφωνος blogger” είναι 30άρης άνδρας που μένει στην Αθήνα, έχει πανεπιστημιακή μόρφωση και εργάζεται. Χρησιμοποιεί κάθε ένα από τα παραδοσιακά μέσα (τηλεόραση, έντυπα, ραδιόφωνο) λιγότερο από 1 ώρα την ημέρα ενώ αντίθετα χρησιμοποιεί το internet για περισσότερο από 4 ώρες στο οποίο συνδέεται κυρίως από το σπίτι του μέσω DSL γραμμής. Χαρακτηρίζει τις σχετικές με τους Η/Υ και το internet γνώσεις του “αρκετά τεχνικές” αφού χρησιμοποιεί το internet πάνω από 8 χρόνια ενώ παράλληλα δηλώνει πως έχει προηγούμενη εμπειρία δημοσίευσης δημιουργικής του δουλειάς αλλού αλλά και συμμετοχής του σε forums. Μέσα στους τελευταίους 6 μήνες έχει δημιουργήσει ένα (1) προσωπικό blog σε ξένο domain στο οποίο γράφει με ψευδώνυμο κυρίως επειδή του αρέσει το γράψιμο και επιθυμεί να επηρεάσει «άλλους ανθρώπους που μπορεί να ενδιαφέρονται». Το blog του δέχεται λιγότερες από 100 επισκέψεις την ημέρα από ανθρώπους που εκτιμά ότι δε γνωρίζει, δεν περιέχει διαφημίσεις και δεν είναι μόνο- αλλά πολυ-θεματικό. Δημοσιεύει κυρίως κείμενο και φωτογραφίες ενώ τα θέματά του σχετίζονται κυρίως με την κουλτούρα/πολιτισμό, δευτερευόντως με την προσωπική και τέλος με τη δημόσια ζωή. Ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή, τα χόμπι, την ψυχαγωγία και την τέχνη καταλαμβάνουν τις 4 πρώτες θέσεις ενώ οι ειδήσεις, η επιστήμη/τεχνολογία και η πολιτική τις θέσεις 6-8. Ανανεώνει το blog του όποτε κάτι τον εμπνέει δηλαδή 1-5 φορές την εβδομάδα, ξοδεύοντας για το σκοπό αυτό λιγότερες από 5 ώρες την εβδομάδα. Τον ίδιο περίπου χρόνο ξοδεύει και για να διαβάσει άλλα blogs κάτι που κάνει όμως τα τελευταία 1-2 χρόνια (και όχι 6 μόνο μήνες). Δημοσιεύει το RSS feed του blog του ενώ οι αναγνώστες μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του είτε μέσω email είτε χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα σχολιασμού που τους παρέχει. Τα σχόλια που δέχεται εμφανίζονται ελεύθερα χωρίς δική του προηγούμενη έγκριση και τα απαντά «συχνά ή πολύ συχνά» ενώ ο ίδιος αφήνει σχόλια «κάποιες φορές ή συχνά». Η αρχική σελίδα του blog του περιλαμβάνει συνδέσμους αλλά συνήθως όχι περισσότερους από 10 προς άλλα blogs και 10 προς άλλες τοποθεσίες στο web ενώ «συχνά ή πολύ συχνά» περιλαμβάνει συνδέσμους μέσα στο σώμα των άρθρων του. Ασχολείται με ζητήματα της επικαιρότητας καταναλώνοντας χρόνο για να επαληθεύσει και να διασταυρώσει αυτά που πρόκειται να δημοσιεύσει περιλαμβάνοντας παράλληλα συνδέσμους και για τις πηγές των πληροφοριών του «συχνά ή πολύ συχνά» αλλά δε θεωρεί το blog του μια μορφή δημοσιογραφίας. Θεωρεί το blog του απλώς ένα χόμπι με το οποίο του αρέσει να ασχολείται στον ελεύθερό του χρόνο δηλώνει όμως πως σε ένα χρόνο πιθανότατα θα συνεχίζει να το συντηρεί.”

Περισσότερα για την ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα στο ιστολόγιο “Ελληνόφωνοι bloggers – έρευνα“