MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Με βάση τις κυβερνητικές δηλώσεις, μέχρι του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχει καταρτιστεί το νομοσχέδιο που είναι γνωστό ως ‘Καποδίστριας ΙΙ’ και θα αφορά περαιτέρω συνενώσεις δήμων και μείωση των περιφερειών με ταυτόχρονη εισαγωγή του θεσμού της περιφερειακής αυτοδιοίκησης.
Για τους δήμους οι συνενώσεις θα ισχύσουν από 01-01-2011 (ενώ στις περιφέρειες μετά το 2013), άρα στις εκλογές του Οκτωβρίου 2010 θα ψηφίσουμε δημάρχους και δημοτικά συμβούλια για τους νέους διευρυμένους δήμους.
Η εμπειρία από τη διεύρυνση του δικού μας δήμου πριν από περίπου 10 χρόνια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θετική. Στην πόλη δεν υπάρχει καμία διαφορά, ενώ σε όσα χωριά του δήμου επιχειρήθηκαν παρεμβάσεις, αυτές δημιούργησαν πολλά προβλήματα. Τρανό παράδειγμα η ‘ανάπλαση’ της πλατείας της Αρχαίας Κορίνθου που συνιστά σκάνδαλο ολκής για το δήμο και πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της κοινότητας.
Ο Καποδίστριας Ι νομοθετήθηκε για να παραχθούν ισχυροί δήμοι που θα είχαν μεταξύ άλλων και την ικανότητα να συμπεριλαμβάνονται και να επιλέγονται στα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης. Όσο τα είδατε εσείς, άλλο τόσο και εμείς. Τώρα προχωράμε σε μια ακόμα γιγάντωση για την οποία θέλω να κάνω δύο σχόλια:
1) Προβλέπεται ότι οι εθελούσιες συνενώσεις θα ενισχυθούν οικονομικά κατά γενναίο τρόπο. Δεν γνωρίζω βέβαια πώς ακριβώς θα μεταφραστεί αυτό στην πράξη, αλλά όποιος δεν επιθυμεί τη γιγάντωση του δήμου μήπως και χάσει την καρεκλίτσα του, καλά θα κάνει να μας αδειάσει τη γωνιά εγκαίρως γιατί δεν αντέχουμε να χάσουμε κι άλλα κονδύλια, πέραν των κοινοτικών που δεν διεκδικήθηκαν. Ο δήμος οφείλει να διευρυνθεί συναινετικά και η διαβουλευτική οδός είναι η μόνη πρόσφορη!
2) Όσοι αποτυχημένοι ή συνταξιοδοτημένοι πολιτικοί ορέγονται τους διευρυμένους δήμους για να αναπαύσουν τις ταλαιπωρημένες καριέρες τους, καλά θα κάνουν να αναστοχαστούν πρόσφατη περίπτωση άλλου αποτυχόντα βουλευτή και να το πάρουν απόφαση πως η κοινωνία μπορεί και χωρίς αυτούς!
Η έλευση του Καποδίστρια ΙΙ θα πρέπει να σημάνει μια θεσμική, οικονομική και λειτουργική αναβάθμιση που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από φθαρμένα πρόσωπα και νοοτροπίες, αλλά οφείλει να είναι μια ευκαιρία ανανέωσης σε όλα τα επίπεδα!

Τον τελευταίο καιρό, η δημοσκοπική απομείωση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων (31%+28% = 61%) και η ταυτόχρονη -δημοσκοπική, το ξαναλέω- άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, έχει φέρει στο τραπέζι των συζητήσεων, την πιθανότητα κυβερνήσεων συνεργασίας. Ένα από τα σενάρια που επιχειρείται να διαρευνηθεί είναι και αυτό μιας κυβέρνησης μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια συζήτηση που είχα αυτές τις μέρες με φίλο που εκτιμώ τις πολιτικές του αναλύσεις, μου ανέφερε κάτι τόσο σωστό όσο και προφανές. Ότι ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει ή θελήσει να συγκροτήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να απαντήσει τρία βασικά ερωτήματα: ποιός, τι, πώς. Δηλαδή, ποιό στέλεχός του θα αναλάβει ποιόν τομέα, τι θα κάνει στον τομέα αυτόν και πώς θα το υλοποιήσει.
Δεν είναι νομίζω το πιό εύκολο πράγμα για ένα συνασπισμό μικρο-συνιστωσών όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εθισμένο σε ατάκες κριτικής (η πρόσφατη του Αλαβάνου στη Βουλή όπου πρότεινε την τοποθέτηση Γερμανού υπουργού επικοινωνιών ήταν χάρμα) και όχι σε υλοποιήσιμες προτάσεις, να κάνει τη μετάβαση σε κυβερνητικό λόγο που να πείθει και να ταυτοποιήσει αυτόν το λόγο σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Λέγοντας αυτά, δεν επιθυμώ να απομειώσω την αξία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, μέχρι σήμερα δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα ανίκανων υπουργών, αλλά να υπογραμμίσω τις δυσκολίες. Για τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτό είναι καθημερινότητα, όπως κι αν τη βαθμολογεί κανείς, για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι terra incognita. Θα μπορέσει να το κάνει χωρίς να χάσει τα τωρινά ποσοστά του;
Η γνώμη μου είναι όχι.

Οι μέχρι τώρα προσπάθειες ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου του συνεδρίου και των πρόσφατων εσωκομματικών εκλογών, μου θυμίζουν έντονα τον Τιτανικό. Ενώ το πρόβλημα είναι να οδηγηθεί με ασφάλεια στα αβέβαια νερά μιας νέας εποχής, οι αξιωματικοί του επιδίδονται με ζήλο στην αναδιοργάνωση των καθισμάτων στα πολυάριθμα καταστρώματά του.

Αφορμή γι αυτό το άρθρο στάθηκε ένα άλλο άρθρο. Αυτό του Νίκου Κοτζιά που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Αξία’ την 3η Μαΐου 2008, με τίτλο ‘πού είναι οι δεξαμενές ψήφων;’ και αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο της φίλης Ελένης Γουρνέλου.

Εκεί, ο κύριος Κοτζιάς αναζητώντας το περιεχόμενο του τίτλου του άρθρου του και αφού αναφερθεί στη γνωστή διάκριση ‘σύγκλιση προς το κέντρο’ ή ‘μετακίνηση προς τα άκρα’, αναστοχάζεται τη δυνατότητα να στραφεί ένα κόμμα σε δύο ακόμα πιθανές δεξαμενές, αυτές της νεολαίας και των λευκών-άκυρων ψηφοδελτίων.
Η γνώμη μου είναι πως πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα αλλά ατελή ανάλυση και αυτό επιθυμώ να φωτίσω. Το κύριο επιχείρημά μου είναι ότι ο αρθρογράφος προτιμά να βασίζει την ανάλυσή του πάνω στον γνωστό άξονα ‘αριστερά-δεξιά’ ακόμα και όταν, ορθώς, επισημαίνει πως οι ‘εναλλακτικές’ δεξαμενές στις οποίες αναφέρεται βρίσκονται εκτός της γνωστής πολιτικής γεωγραφίας, και αυτό τον οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Είναι εσφαλμένα γιατί από τη στιγμή που δεχόμαστε πως η τρέχουσα πολιτική γεωγραφία (ο άξονας αριστερά-δεξιά δηλαδή) δεν καλύπτει το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων, θα πρέπει να αναζητήσουμε μια άλλη αναπαράσταση αυτής, πιό ολοκληρωμένη και περισσότερο έγκυρη. Η νέα αυτή αναπαράσταση υπάρχει και δεν είναι άλλη από το political compass, το συνδυασμό δηλαδή του οριζόντιου άξονα των οικονομικών ελευθεριών που είναι γνωστός ως άξονας ‘αριστερά-δεξιά’ με τον κρατισμό στο αριστερό άκρο και την ελεύθερη ή κατά κάποιους ασύδοτη, οικονομία της αγοράς στο δεξιό, με έναν κάθετο άξονα στον οποίο αναπαρίστανται οι ατομικές ελευθερίες με τους ελευθεριακούς ή αναρχικούς στο κάτω άκρο και τους αυταρχικούς ή φασίστες στο πάνω. Αν υιοθετήσει κανείς αυτή την αναπαράσταση, θα δεί ότι δεν υπάρχουν πλέον ‘αταξινόμητες’ ομάδες πολιτών και θα κατανοήσει ίσως ευκολότερα τις πολιτικές τους επιλογές και στάσεις.
Στο σημείο αυτό θα επικαλεστώ μια γνωστή σε πολλούς έρευνα που διεξήγαγε το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) το 2003 και η οποία κατέδειξε αυτό που πολλοί αντιλαμβάνονταν και αντιλαμβάνονται από την καθημερινότητά τους, ότι δηλαδή η ελληνική κοινωνία συντηρητικοποιείται. Πολυάριθμοι καθηγητές και αναλυτές έσπευσαν να συμφωνήσουν τότε και να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν αυτή τη στροφή. Δυστυχώς, αυτοί που δεν ασχολήθηκαν επιμελώς με το φαινόμενο ήταν οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας. Κι αν αυτό είναι φυσικό για τους συντηρητικούς πολιτικούς για προφανείς λόγους, για αυτούς του ΠΑΣΟΚ ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας. Αν επιχειρήσουμε να απαραστήσουμε αυτό το γεγονός στο γράφημα του political compass, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ισοδυναμεί με μετατόπιση ολόκληρου του οριζόντιου άξονα προς τα πάνω. Αυτό κατά τη γνώμη μου, είναι το μόνο γεγονός που οφείλει να κατανοήσει ένα προοδευτικό κόμμα εξουσίας που έδειξε και μάλλον συνεχίζει να δείχνει, μεγάλη δυσκολία να αντιληφθεί τους λόγους που οδηγήθηκε εκτός αυτής. Η εμμονή σε οικονομικά επιτεύγματα, πραγματικά ή αμφισβητούμενα, όπως η είσοδος στην ΟΝΕ, η κατασκευή υποδομών, οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνάρτηση όμως με την υπερχρέωση κοκ, και ο ταυτόχρονος στρουθοκαμηλισμός στην ορατή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας έστρωσαν το χαλί για την επικράτηση της δεξιάς.
Αν αποδεχθούμε πως υπάρχει πράγματι μια μετατόπιση του οριζόντιου άξονα προς τα πάνω, τότε ποιά μπορεί και πρέπει να είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εκφράσει μεγαλύτερες δεξαμενές προοδευτικών ψηφοφόρων και να επιστρέψει έτσι στην πιθανότητα διεκδίκησης της εξουσίας από την οποία έχει προς το παρόν πάρει διαζύγιο;
Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα μας. Η αναπαράσταση που ανέφερα δεν έχει υιοθετηθεί από τη σύγχρονη παγκόσμια προοδευτική ελίτ (ποιά είναι αυτή άραγε;) και γι αυτό απουσιάζουν και οι αφηγήσεις που θα την κάνουν κατανοητή στον απλό πολίτη. Στον ίδιο πολίτη που κουράστηκε από την άλλοτε μαγική αφήγηση των σοσιαλιστικών ιδανικών, που όμως τελικά συνοψίζονταν μόνο σε οικονομικές πολιτικές, τις περισσότερες φορές διαχειριστικού χαρακτήρα. Έτσι γίνεται περισσότερο κατανοητός και ο συνωστισμός προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών προσώπων στο άνω δεξιό τεταρτημόριο του political compass, γεγονός που εκφράζεται στο επίπεδο του απλού πολίτη με τον αφορισμό ‘όλοι ίδιοι είναι’. Αυτό που υπάρχει, είναι μόνο μια ολοένα και μεγαλύτερη υιοθέτηση συμβολισμών σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας, που στερούνται όμως πραγματικού περιεχομένου. Η τοποθέτηση πχ από τον Zapatero, μιας άσχετης ως τώρα με τα στρατιωτικά, εγκύου μάλιστα, γυναίκας στη θέση του υπουργού Αμύνης, μπορεί επικοινωνιακά να ενισχύει την εικόνα του προοδευτικού-φεμινιστή για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, διακυβεύει όμως τη σοβαρότητα της πραγματικής δουλειάς στο εν λόγω υπουργείο. Να υποθέσω ότι αφού μόλις γέννησε δηλαδή, θα λάβει πολύμηνη άδεια μητρότητας από τη θέση της; Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Είναι άραγε τυχαίο που αντίστοιχες πρακτικές έχουν υιοθετήσει ο Sarkozy και ο Berlusconi;
Αν οι συμβολισμοί και τα επικοινωνιακά τρυκ δεν αντικατασταθούν από νέες αφηγήσεις που να στηρίζονται σε μια έγκυρη ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας από την προοδευτική σκοπιά, θα διολισθήσουμε, αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, σε μια άνευ όρων διαδικασία συναλλαγής με πελατειακές ομάδες και κέντρα πίεσης όπως πχ το καθηγητικό κατεστημένο στα πανεπιστήμια και οι εργατοπατέρες, με στόχο την επάνοδο στην εξουσία άνευ όρων και προϋποθέσεων. Η οποία μπορεί και να έρθει, αλλά θα είναι για το χειρότερο!

Βαρέθηκα τις επαναλήψεις. Γι αυτό παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το ιστολόγιο του Παντελή Μήτσιου. Επειδή όμως δεν υπάρχει -ευτυχώς ή δυστυχώς- ομοφωνία για το ποιός είναι μέτριος και ποιός όχι, επειδή όλοι ημιμαθείς είμαστε, καταλαβαίνω μεν τη σκοπιά του αλλά στέκομαι κυρίως στις δυο τελευταίες φράσεις που με πρωτοβουλία μου τόνισα με έντονα γράμματα.

Ο θεός να σε φυλάει από μαθητευόμενους μάγους.
Από ημιμαθείς που θαρρούν ότι τα ξέρουν όλα.
Από μετριότητες που κόβουν κάθε τι που εξέχει πάνω από το μέσο όρο και περιγελούν ό,τι βρίσκεται κάτω απ’ αυτόν.
Ο θεός να σε φυλάει απ’ αυτούς που μπερ­δεύουν την ισότητα με την ταύτιση και τη δημοκρατία με την πλειοψηφία.
Ο θεός να σε φυ­λάει από όσους προασπίζουν κεκτημένα αντί να φυλάττουν Θερμοπύλες.
Ο θεός να σε φυλάει απ΄ τους ανθρώπους χωρίς έμπνευση.
Από όσους θεωρούν ότι το μεράκι είναι υποκοριστικό της Μαίρης και το όραμα σύμπτωμα ψυχικής νόσου.
Ο θεός να σε φυλάει από οργανωμένες μειοψηφίες και πλειοψηφίες.
Από τη δύναμη που πηγάζει από τη μαζικότητα και όχι από τη γνώση.
Ο θεός να σε φυλάει από όσους προτιμούν να ψηφίζουν αντί να διαλέγονται.

Στους σοβαρούς οργανισμούς αυτού του πλανήτη, όταν συμβεί ένα ατύχημα, μια καταστροφή ή εν πάσει περιπτώσει κάτι αναπάντεχο, ξεκινά μια μελέτη που σκοπό έχει να ταυτοποιήσει τις γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος, να διερευνήσει τις πιθανές διαθέσιμες λύσεις και να καταστρώσει σχέδια αντιμετώπισης παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον. Αν μάλιστα τύχει να χρειαστεί η εφαρμογή αυτών των σχεδίων, τότε επανεξετάζεται η επάρκειά τους και διορθώνονται τυχόν ελλείψεις και σφάλματα.
Φαίνεται όμως, ότι οι ΟΤΑ της χώρας μας δεν συγκαταλέγονται στους σοβαρούς οργανισμούς. Ασφαλώς αυτή η διαπίστωση δεν εκπλήσει κανέναν. Καλό είναι όμως να τη θυμόμαστε όταν έχει έρθει η ώρα της οιμωγής. Τότε που όλοι δακτυλοδείχνουν το ‘κράτος’, ακόμα και οι παράγοντες των ΟΤΑ.
Πέρασαν ήδη εννέα μήνες από τις φονικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου. Ο δήμος μας κατέβαλλε κι αυτός το φόρο του στο θεό της φωτιάς. Το κάψιμο μάλιστα τμήματος του Ακροκορίνθου πλήγωσε βαθιά όσους ταυτίζονται με τον υπέροχο αυτό βράχο, το κάστρο του και την ιστορία του. Και λοιπόν; Τα καμένα ψιλοπρασίνισαν και κανείς δεν φαίνεται να θυμάται την περσινή τραγωδία. Η νέα αντιπυρική περίοδος έφτασε αλλά ως προς τι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι από πέρυσι; Οι κλιματικές αλλαγές με την άνοδο της θερμοκρασίας στήνουν το σκηνικό για περισσότερες φωτιές. Η όρεξη των καταπατητών δεν δείχνει σημεία κάμψης, το αντίθετο θα έλεγα (γαμώτο, ζούμε σε μια χώρα που μισεί κυριολεκτικά οποιαδήποτε μορφή παραγωγικής επένδυσης, πχ έμαθα πρόσφατα πως το 80% των ανεμογεννητριών στη χώρα δεν λειτουργούν γιατί τις σαμποτάρουν συστηματικά οι κτηνοτρόφοι επειδή θεωρούν ότι βλάπτουν τα ζωντανά τους, και λατρεύει κάθε μορφή λαφυραγώγησης των δημόσιων αγαθών).
Εμείς, ως δήμος, τι κάνουμε; Υπάρχει κάποιο σχέδιο κινητοποίησης των εγγενών δυνάμεων; Υπάρχει πχ κάποιο μητρώο βυτιοφορούχων, ή αγροτών με βυτία ραντίσματος, εκσκαφέων και άλλων μηχανημάτων χρήσιμων σε πυρκαγιές; Υπάρχουν μητρώα εθελοντών; Έχει εκπονηθεί κάποιο πλάνο κινητοποίησης και συντονισμού των; Ζητήθηκε άραγε η συνδρομή της πυροσβεστικής στην εκπόνησή του; Αν υπάρχει, ποιοί το γνωρίζουν; Αν δεν υπάρχει, τι περιμένουμε; Την επόμενη καταστροφή;

Συμπληρώνεται οσονούπω, 1,5 χρόνος από τότε που η νέα δημοτική αρχή ανέλαβε τα καθήκοντα της. Η περίοδος της γνωριμίας μαζί της, η επιβεβλημένη ανοχή της αρχής μέχρι να επέλθει ικανοποιητική εξοικείωση με τους μηχανισμούς λειτουργίας αλλά και η συνεπακόλουθη διερεύνηση κινήτρων, στάσεων και προθέσεων, παρήλθε. Όλοι σήμερα έχουμε μια κατά το μάλλον ή ήττον έγκυρη εικόνα των πραγμάτων. Προσωπικά δεν περιμένω εκπλήξεις ή σημαντικές μεταβολές στη στάση και τη δράση όλων των παρατάξεων στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και ενός εκάστου εκ των δημοτικών συμβούλων. Το ερώτημα τώρα είναι αφενός μεν αν είμαστε ικανοποιημένοι από τα μέχρι σήμερα δεδομένα και αφετέρου –και σημαντικότερο- ποιό μπορεί να είναι το επόμενο βήμα στην κατεύθυνση της βελτίωσης της λειτουργίας των θεσμών ώστε να οδεύσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για το δήμο μας.
Για όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτό το ιστολόγιο, είναι σαφές πως ακολουθεί τη μέθοδο της ‘μάθησης μέσω παραδειγμάτων’ (learn by example). Πιστεύω πραγματικά πως η αναφορά σε πετυχημένα παραδείγματα από όλο τον κόσμο, μπορεί να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση ότι η φύση των προβλημάτων είναι κοινή και οι λύσεις που επιδέχονται δεν είναι άπειρες, ούτε αμιγώς θεωρητικές. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα δήμο σαν το δικό μας, δε νομίζω ότι αξίζει να φιλοσοφούμε αν η τοπική οικονομία χρειάζεται μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις κεϋνσιανισμού, αλλά πώς, με ποιό συγκεκριμένο τρόπο θα καταφέρει να κινητοποιήσει τις λιγοστές δυνάμεις του ώστε να παραχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Και είναι ακριβώς στη λέξη ‘κινητοποίηση’ που ρίχνω το βάρος. Όχι όμως με τη μορφή που επιθυμούν να πλασάρουν οι κομματικοί απαρατσίκ (apparatchik), αλλά με τη μορφή μιας συνεχούς παιδευτικής διαδικασίας που θα εξασφαλίζει ότι όλο και περισσότεροι πολίτες θα ενδυναμώνονται με την αναγκαία γνώση που θα τους βοηθά να καταλήγουν σε ωριμότερες αποφάσεις και δράσεις. Γι αυτό θα παρουσιάσω σήμερα τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στη Βοστόνη για μια ‘σύνοδο πολιτών’ (The Boston Civic Summit). Ελπίζω ότι το παράδειγμα αυτό ίσως κινητοποιήσει κάποιες τοπικές δυνάμεις προς μια ανάλογη κατεύθυνση, γεγονός που θα θεωρούσα εξαιρετικά σημαντικό για το δήμο μας αλλά και γιατί όχι, για άλλους δήμους.
Ρίχνοντας μια ματιά στην Boston Globe της 25ης Απριλίου 2008, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της αρχισυνταξίας με τίτλο ‘Banded in Boston’. Εκεί πληροφορήθηκα την οργάνωση αυτής της συνόδου πολιτών με θέμα την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών στα δημοτικά δρώμενα. Έλαβε χώρα την 3η Μαΐου και συμμετείχαν 450 πολίτες και παράγοντες της τοπικής δημόσιας ζωής. Εκεί συζητήθηκαν οι προτεραιότητες για την πόλη για τον επόμενο χρόνο αλλά και για την επόμενη πενταετία, τέθηκε σε κίνηση μια διαδικασία παραγωγής πλάνων δράσης για κάθε μία από τις ορισθείσες προτεραιότητες και ασφαλώς, πράγμα που θεωρώ σπουδαίας σημασίας, ενδυναμώθηκαν οι σχέσεις ανάμεσα στους λειτουργούς της πόλης και τους πολίτες. Συμφωνήθηκε επίσης, τον επόμενο Ιούνιο να επανεξεταστούν οι προτεραιότητες και να συγκροτηθούν ομάδες εργασίας.
Νομίζω πως θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε κάτι τέτοιο στο δήμο μας. Πρώτον γιατί θα βοηθούσε στην ανατροπή των -αστείων για την πόλη- διαχωρισμών με βάση τα κόμματα και τις δήθεν ιδεολογίες, υπέρ μιας διάκρισης εις όφελος των σοβαρών και διατεθειμένων να προσφέρουν πολιτών. Δεύτερον, γιατί θα βοηθούσε στην αύξηση της συνειδητοποίησης από τους πολίτες αλλά και τους τοπικούς πολιτικούς, των αληθινών διαστάσεων των προβλημάτων και των πιθανών λύσεων. Τρίτον γιατί μέσω των επιμέρους προτεραιοτήτων θα βοηθούσε στην κινητοποίηση μεγαλύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Τέταρτον, γιατί θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να εμπλακεί το πανεπιστήμιο και οι σχολές που φιλοξενούνται στην πόλη μας, στις τοπικές κοινωνικές διαδικασίες (μέχρι στιγμής, δείχνει μια μάλλον αυτιστική συμπεριφορά) και εκτιμώ ότι ο δήμος θα μπορούσε να ωφεληθεί σημαντικά από μια τέτοια εμπλοκή. Πέμπτον γιατί θα συνιστούσε ένα σπουδαίο πείραμα δημοκρατίας σε μια εποχή που όλοι βιώνουμε τα αδιέξοδα των υπαρχόντων θεσμών.
Ασφαλώς οι λεπτομέρειες θέλουν δουλειά και δεν ξεχνώ ότι συχνά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αλλά και αυτή η ακινησία δεκαετιών είναι όλο και περισσότερο ανυπόφορη.

Κάνω αυτές τις σκέψεις με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές τοπικών οργάνων στο ΠΑΣΟΚ. Είμαστε, όσοι τουλάχιστον παρακολουθούμε τα δρώμενα, θεατές, εδώ και χρόνια, πολλαπλών αλλαγών στο επίπεδο των κομματικών θεσμών (μετονομασίες οργάνων, δημιουργία νέων, κατάργηση παλιών, αλλαγές στον τρόπο σύνθεσης και εκλογής κοκ), αλλά κανείς ποτέ, παρά τα δύο συνέδρια, τις καταστατικές αλλαγές κτλ, δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει σε απλά, σαφή και κατανοητά ελληνικά, ποιές αξιακές μεταβολές επέβαλλαν ή επιβάλλουν όλη αυτή την κινητικότητα. Αντίθετα, πολλοί, και εντελώς πρόσφατα και μέλος του νέου πολιτικού συμβουλίου, προσπάθησαν να τις δικαιολογήσουν επικαλούμενοι λειτουργικές ανεπάρκειες. Αλλά έτσι, η μόνη ανεπάρκεια που αποδεικνύεται είναι αυτών των ιδίων να κατανοήσουν τι είναι πρώτο και τι ύστερο. Τι αίτιο και τι αιτιατό. Και καταλήγουν σε αυτή την αστεία ‘ανάστροφη μηχανική’ (reverse engineering).
Φταίνε όμως οι θεσμοί του κινήματος για τις λειτουργικές ανεπάρκειες; Αν ναι, το πρόβλημα εντοπίζεται πιό ψηλά, στο αξιακό επίπεδο. Σημαίνει πως οι θεσμοί δεν εκφράζουν πια την αξιακή μας παρακαταθήκη. Αλλά τότε, ποιά είναι η νέα τοιαύτη; Αν πάλι, όχι, τότε μήπως φταίει το αξιακό σύστημα αυτών που λειτουργούν τους θεσμούς, οπότε έχουμε αναντιστοιχία ανάμεσα στις αξίες μας και αυτούς που τις εκφράζουν;
Θα μπορούσα να θέσω και άλλα ερωτήματα, αλλά δεν έχει νόημα. Η σύγχυση είναι πλήρης. Έχουμε έναν πρόεδρο που εξέφρασε κάποτε ενδιαφέρουσες θέσεις, που τώρα ξεχνά ή εγκαταλείπει. Οι οργανωτιστές του χαμηλού επιπέδου προωθούνται σε ανώτερα επίπεδα και σχεδιάζουν τη θριαμβευτική παλινόρθωση του 1982 (ως φάρσα προφανώς). Οι συνδικαλιστές φτύνουν κατάμουτρα τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και θριαμβεύουν εκλογικά. Οι συγκεντρωσιάρχες αναγορεύονται σε ιδεολογικούς καθοδηγητές. Οι πρακτικογράφοι κάνουν brainstorming, οραματιζόμενοι τη νέα Βαστίλη.
Οι ελπίδες μας παίρνουν για άλλη μια φορά αναβολή. Μέχρι πότε;