MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ‘ΤΟ ΒΗΜΑ’ δημοσιεύεται ένα καταπληκτικό άρθρο του Αλέκου Παπαδόπουλου με τίτλο “Η ‘Αναγέννηση’ δεν είναι σύνθημα”.

Αρχικά σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω κάποιες κομβικές φράσεις. Αδυνατώ να το κάνω γιατί δεν βρίσκω κάποια λιγότερο αξιόλογη από κάποια άλλη εκ του συνόλου των εκτιθέμενων απόψεων. Ταυτίζομαι απόλυτα και χαίρομαι γι αυτό. Χαίρομαι γιατί η έκφραση τέτοιων απόψεων από ένα στέλεχος με την ιστορία και τις πολιτικές περιπέτειες του Αλέκου Παπαδόπουλου, αποδεικνύει το αυτονόητο: πως οι προοδευτικές απόψεις δεν είναι copyright κανενός και κάποτε τις συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις, γι αυτό πρέπει κανείς να κρατά τα μάτια και τ’ αυτιά του ανοιχτά.
Το ‘εκεί που δεν το περιμένεις’ απευθύνεται σε αυτούς που υπερασπίζονται τυφλά και άκριτα, τα εσωκομματικά τείχη που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως ο Αλέκος Παπαδόπουλος υπήρξε ο μόνος υπουργός υγείας που κατανόησε βαθιά τα αδιέξοδα και τις μεταρρυθμιστικές ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας κι αυτό σηματοδοτεί μια τόσο σπάνια όσο και δακτυλοδεικτούμενη, πρωτογενή ποιότητα. Το ότι απέτυχε να προχωρήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που ήταν πεπεισμένος -και ορθά- ότι χρειάζονταν, οφείλεται και σε δική του -κατά το μάλλον ή ήττον- πολιτική ανεπάρκεια, γεγονός που του πιστώνεται, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι μακράν ο καλύτερος την τελευταία εικοσαετία.
Με το σημερινό του άρθρο, επαναβεβαιώνει τις σημαντικές αναλυτικές του ικανότητες που τόσο πολύ έχει ανάγκη η παράταξη στην παρούσα συγκυρία. Ικανότητα που δυσκολεύομαι αφάνταστα να πιστώσω σε πολλούς εκπρόσωπους της κομματικής ορθοδοξίας!

Ένας Κορίνθιος συμπολίτης μας μπήκε στον κόπο και μου απέστειλε την παρακάτω επιστολή. Την αναρτώ χωρίς το όνομά του, άλλωστε, προσυπογράφω αβίαστα τις δυο καταληκτικές της φράσεις.

“Σαν γέννημα θρέμμα Κορίνθιος, θυμάμαι ότι εδώ και 10-15 χρόνια γιορτάζαμε τα Παύλεια. Τα Παύλεια τα γιόρταζε ο Λαός της Κορίνθου. Μπορεί να τα υπέγραψε-επικύρωσε ο μακαριστός Παντελεήμων αλλά δεν παρενέβη (έκανε και απουσίες) και άφησε τον λαό να τα εκτελεί, δηλαδή να τα διοργανώνει και να τα γιορτάζει.
Επί αλλαγής κυβερνήσεως (εκκλησιαστικής) βλέπουμε διάφορα απορίας άξια.
Δηλαδή, χλιδάτα φυλλάδια και πανώ που καλούν τον κόσμο στα Β’ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΠΑΥΛΕΙΑ διαγράφοντας τα 15 προηγούμενα Παύλεια.
Θυμίζει λίγο μοναρχίες Ρώμης που μετρούσαν τα έτη με βάση την ηγεμονία του καίσαρος π.χ. ο Χριστός γεννήθηκε τάδε έτος από Αυγούστου μοναρχήσαντος. Δεν θα επεκταθώ σε καμπάνες να χτυπούν μέρα και νύχτα (ολονυχτίες) και σε ειδοποιήσεις ότι φέραμε τον Σταυρό του Κυρίου. Γιατί μακάρι να είχαμε ολονυκτίες όλο το έτος. Και μακάρι όποιος πιστός δεν έχει προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο να πάει στη Σουμελά, στο Άγιον Όρος, στα Ιεροσόλυμα (και αξίζει τον κόπο και το χρήμα, ακόμα και μόνο τουριστικά) να ασπαστεί το σύμβολο της Ορθοδοξίας.
Το να σου το φέρουν και στο πιάτο τι σημαίνει;
Τα Παύλεια ήσαν μικρά και ταπεινά.
Αν το μικρό το κάνεις τεράστιο, γίνεται, αλλά καταστρέφεις την ουσία του.
Το μικρό και ταπεινό είναι το υπέροχο. Στην ορθοδοξία, στην τέχνη, στη φιλοσοφία.”

Το παγκόσμιο συνέδριο διαταραχών κινητικότητας με έφερε αυτές τις μέρες στο Chicago του Obama αλλά και της Hillary (ο πρώτος είναι γερουσιαστής του Illinois του οποίου πρωτεύουσα είναι το Chicago, η δεύτερη γεννήθηκε εδώ). Η πόλη είναι εκπληκτική! Μια μεγαλούπολη χωρίς κυκλοφοριακά προβλήματα, με τεράστια πεζοδρόμια, που σφύζει από ζωή, που μπορείς να την περπατήσεις χωρίς να νιώσεις την παραμικρή απειλή (σε αντίθεση πχ με τη Μαδρίτη) αφού το φάντασμα του Al Capone έχει μάλλον εξαϋλωθεί, με τη γεύση της πολυ-πολιτισμικότητας να επικρατεί σε κάθε έκφανση της ζωής της. Τεράστιο οικονομικό, συγκοινωνιακό, πολιτισμικό και ακαδημαϊκό κέντρο, μια πραγματική παγκόσμια πόλη (global city, globocity). Πριν από δύο χρόνια έγραφα σε αυτό το ιστολόγιο για το Chicago: “Το Σικάγο θεωρείται μιά παγκόσμια πόλη γιατί στην πόλη αυτή ομιλούνται περισσότερες από 100 γλώσσες, διαβιούν 26 διαφορετικές εθνικότητες, είναι εγκατεστημένες περισσότερες από 1600 μη αμερικανικές εταιρείες, 42 προξενεία ξένων κρατών, υπάρχουν καταπληκτικά ξενοδοχεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, γήπεδα γκόλφ, ποδηλατόδρομοι, 25 χιλιόμετρα παραλίας και ένα εξαιρετικό αεροδρόμιο.” Να προσθέσω ότι υπάρχουν απίστευτα έργα τέχνης σε δημόσιους χώρους όπως στο Millenium Park το οποίο φτιάχτηκε εκεί που υπήρχαν θέσεις στάθμευσης γιατί οι αμερικανοί δεν είναι τόσο ηλίθιοι όπως εμείς να κρατάνε δημόσια parking στο κέντρο της πόλης (τα έγραφα πάλι στο ποστ ‘Παρκαγεδών‘, αλλά φαίνεται πως μερικοί την έννοια της διαβούλευσης στην οποία είχα τότε αναφερθεί την κόβουν και τη ράβουν όπως τους συμφέρει). Η διαβίωση εδώ είναι φτηνή, ένας καφές espresso κάνει 1,5$, 75 λεπτά διαδρομή με καταπληκτικό τραίνο 4,80$, το ταξί δεν υπερβαίνει σχεδόν ποτέ τα 10$, αλλά είναι όλα παλιά και βρώμικα, στα fast-food τρως κανονικά με 4$ δηλαδή με λιγότερα από 3 ευρώ, αλλά όλοι εδώ διαμαρτύρονται για την ακρίβεια, με αιχμή την τιμή της βενζίνης που αντιστοιχεί σε περίπου 82 λεπτά του ευρώ ανά λίτρο! Όλα τα κανάλια είχαν χθές θέμα με τους κάτοικους του νότου που περνάνε τα σύνορα με το Μεξικό μόνο και μόνο για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους! Υπάρχει βεβαίως και η κρίση των στεγαστικών δανείων με την υπερχρέωση πολλών νοικοκυριών που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Η TV θυμίζει πολύ το δικό μας Star, όλη μέρα ξεκατίνιασμα (και διαφημίσεις φαρμάκων!!! που σ’εμάς πολύ σωστά απαγορεύονται). Ο τυχαίος άγνωστος αμερικανός δείχνει χαλαρός και είναι ευγενής, γεγονός που μου θυμίζει πόσο άξεστοι έχουμε γίνει εμείς. Το κάπνισμα απαγορεύεται πρακτικά παντού και βλέποντας πόσο σπάνια είναι εδώ η εικόνα ενός καπνιστή, τείνω να πιστέψω πως σύντομα θα γίνει συνολικά παρελθόν!
Αμερική δεν είναι μόνο η (άθλια) εξωτερική πολιτική της (πολύ θα ήθελα να ήξερα τι πολιτική θα ασκούσαμε εμείς αν είμασταν παγκόσμια δύναμη), είναι και ο φόρος τιμής που αποτίει έμπρακτα στα ανθρώπινα επιτεύγματα από κάθε γωνιά της γης, όπως πχ στο κορινθιακό κιονόκρανο που κοσμεί κεντρικό σημείο της πόλης:

Από την άλλη μεριά, οι θηριώδεις διαδικασίες ελέγχου της εισόδου στη χώρα, θυμίζουν αντίστοιχες διαδικασίες των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών κρατών της ανατολικής Ευρώπης, διαδικασίες που -υπενθυμίζω- απέτυχαν να προστατεύσουν εκείνα τα κράτη από τη μόλυνση της καπιταλιστικής δημοκρατίας.

Οι επιστολές που εστάλησαν από τον Κώστα Σημίτη στο Γιώργο Παπανδρέου και αντιστρόφως, μονοπωλούν την επικαιρότητα. Προσπάθησα σήμερα να μιλήσω με όσο το δυνατόν περισσότερους γνωστούς και φίλους για να δω πώς τοποθετούνται και να ακούσω κρίσεις. Το αποτέλεσμα των συζητήσεων με μελαγχόλησε και συνοψίζεται στις κάτωθι διαπιστώσεις:
1) Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη βαθιά διχασμένος (σε αναλογία περίπου 2/3-1/3) και λειτουργεί ακόμη με όρους της 11ης Νοεμβρίου. Σε γενικές γραμμές όσοι στήριξαν το Γιώργο, με λίγες αλλά σημαντικές διαρροές, επικρότησαν την τωρινή του στάση και επέκριναν τον Σημίτη. Οι υπόλοιποι κράτησαν στην επιεικέστερη περίπτωση μια στάση του τύπου ‘ε, όχι τον Σημίτη’!
2) Κανείς δεν διατύπωσε, ίσως γιατί το γεγονός είναι ακόμη φρέσκο, μια κρίση που να δείχνει να ξεφεύγει από την επιφανειακή ανάλυση και να καταδύεται βαθύτερα στα σημαινόμενα.
Αυτό θα επιχειρήσω να κάνω εγώ και ας το συζητήσουμε.
Ο Σημίτης είναι ένας άνθρωπος που δεν απευθύνθηκε ποτέ στο θυμικό του έλληνα πολίτη. Είναι ένας σοβαρός, συγκροτημένος ακαδημαϊκός με γερμανική παιδεία και ισχυρή λογική. Τόσο, που είναι απορίας άξιον πώς κατάφερε να κάνει τόσο επιτυχημένη πολιτική καριέρα στη χώρα μας. Πιστεύω πως σαν χθεσινός πρωθυπουργός, έχει κατακτήσει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τη γνώμη του, ακόμα κι αν αυτή υπερβαίνει αυτήν της παράταξης. Νομίζω πως αυτό θέλησε να κάνει με την επιστολή του. Η πλάνη των περισσοτέρων -κατά τη γνώμη μου- είναι πως στέκονται στην αφορμή και όχι στην ουσία. Αφορμή πήρε ο Σημίτης από την υπόθεση της ευρωπαϊκής συνθήκης αλλά αυτό που ήθελε να πει ήταν γενικότερο. Πως δηλαδή, η παράταξη αυτή, είτε με τον Ανδρέα, είτε με τον ίδιο, στάθηκε σε ένα επίπεδο που δεν φαίνεται να το αναγνωρίζει στο σημερινό ΠΑΣΟΚ του 28-29% στις δημοσκοπήσεις.
Αν δεχθούμε πως αυτό ήταν το νόημα της επιστολής Σημίτη που με την έμμεση λογική της μπέρδεψε τον μέσο πολίτη (αν υπάρχει τέτοιο ον), τότε η απάντηση του Γιώργου Παπανδρέου απέφυγε επιμελώς να τοποθετηθεί επί της ουσίας. Μια τέτοια απάντηση θα έπρεπε να εμπεριείχε την άποψή του για το δημοσκοπικό και όχι μόνο κατάντημα του ΠΑΣΟΚ (γνωρίζετε ότι 20 και πλέον ημέρες μετά τις εσωκομματικές εκλογές δεν έχουν ακόμα ανακοινωθεί αποτελέσματα για την περιφέρεια Πελοποννήσου;). Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει ασφαλώς το δικαίωμα να απαντήσει όποτε νομίζει και όπως νομίζει, χώρια που μπορεί την απάντηση να τη δώσουν τα ίδια τα γεγονότα. Αλλά μισο-διαγράφοντας τον Κώστα Σημίτη, ίσως δίνει μια ολότελα λάθος απάντηση. Γιατί ο Σημίτης είναι καλώς ή κακώς, όπως και αν το δει κανείς, ιστορία για το ΠΑΣΟΚ, και η ιστορία δεν διαγράφεται. Αν θέλεις μπορείς να τον ακυρώσεις πολιτικά κάνοντάς τον ‘επίτιμο’, οπότε δεν έχεις χρεία σχολιασμού των τοποθετήσεών του, αλλά δεν τον διαγράφεις! Κι αυτή η διαγραφή-μαϊμού είναι ενδεικτική μεγάλου διλήματος και για άλλη μια φορά, δεν συνιστά ΚΑΘΑΡΗ ΘΕΣΗ αλλά δείχνει να είναι προϊόν συμψηφισμού.