MyStigma

March 2009

“Χρωματίζω Την Πόλη”

Συγγραφέας: Μιχάλης Κούτρας | Ημερομηνία: 31 Mar 2009

Αν δεν έχετε επισκεφθεί ποτέ το http://www.ecocity.gr/, αξίζει να το κάνετε. Και αν το κάνετε θα βρείτε εκεί πολλά ενδιαφέροντα θέματα για τις πολύπαθες πόλεις μας. Όπως το τελευταίο συνέδριο που διοργανώνει το EcoCity με την ΚΕΔΚΕ, με θέμα “Χρωματίζω Την Πόλη”, που θα λάβει χώρα 3-5 Απριλίου στο Expo Athens, στην Αθήνα. Διαβάστε το πρόγραμμα, δείτε και την αναλυτική παρουσίαση και πείτε μου: αξίζει να το παρακολουθήσει σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο ή όχι;

Share/Save/Bookmark  |  Σχολιάστε το κείμενο

Η Αίσθηση του Χιούμορ

Συγγραφέας: Μιχάλης Κούτρας | Ημερομηνία: 23 Mar 2009

Χαμένος καθώς ήμουν σε διάφορες υποχρεώσεις εκτός Κορίνθου, προσπάθησα με την επιστροφή μου να ξαναπιάσω τον παλμό της επικαιρότητας, τουλάχιστον της κορινθιακής μπλογκόσφαιρας. Κι έτσι, έπεσα πάνω σε μια πολύ διασκεδαστική ιστορία. Ένα ιστολόγιο ανέβασε ένα μονταρισμένο ηχητικό, μια δημοτική παράταξη θεώρησε καθήκον της να τοποθετηθεί επ’αυτού προκαλώντας την αντίδραση του δημάρχου, του ιστολογίου και -επιλεκτικά- ενός δημοσιογράφου. Δεν πρόκειται να πάρω άμεσα θέση, αλλά έμμεσα. Γιατί νομίζω πως οι πράξεις και οι παραλείψεις ενός εκάστου ερμηνεύουν την ταυτότητά του. Και στο θέμα αυτό τα στοιχεία ερμηνείας της ταυτότητας των εμπλεκομένων είναι άφθονα.

Pierre BourdieuΥπάρχουν άραγε κοινωνικές διαστάσεις στη διαφορετική εκτίμηση της ποιότητας του χιούμορ; Νομίζω πως ναι! Το πώς κανείς αντιλαμβάνεται την έννοια του καλού χιούμορ, σηματοδοτεί και αναπαράγει κοινωνικές διαφορές και διακρίσεις. Ο Pierre Bourdieu περιέγραψε τις γευστικές διαφορές, σαν συμβολικές αναπαραστάσεις πραγματικών διαφορών. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και με το χιούμορ. Η ικανότητα να διηγηθείς το κατάλληλο αστείο, στον κατάλληλο χρόνο για να εισπράξει το αυθόρμητο γέλιο, είναι μια από τις πιό ηχηρές ποιότητες του ‘ανήκειν’.

Ο ιστολόγος, μοντάροντας αυτό το ηχητικό, μας διηγείται στην ουσία ποιός είναι. Αυτό που εγώ βρίσκω ενδιαφέρον και διασκεδαστικό, αλλά όχι και μη αναμενόμενο, είναι ότι ο δήμαρχος σπεύδει να ταυτιστεί μαζί του. Ασμένως προσετέθη και ο δημοσιογράφος, βρίσκοντας ότι η ‘σάτυρα’ ήταν τέλεια και έξυπνη και ότι ο δήμαρχος έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας!! (αυτό θα πεί παντελής έλλειψη μέτρου).

Στην πολιτική αφέλεια της δημοτικής παράταξης να νομίσει ότι ο δήμαρχος δεν θα έβρισκε τη ‘σάτυρα’ του ιστολόγου του γούστου του, επιχειρήθηκε να πιστωθεί πολιτική ιδιοτέλεια. Για μένα, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο ιστολόγος, ο δήμαρχος και ο δημοσιογράφος, έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους και κοινές διαφορές με τη δημοτική παράταξη. Πράγμα που, όπως και να το κάνουμε, έχει ένα πολιτικό ενδιαφέρον. Από πλευράς γούστου όμως, το όλο θέμα δεν το βρίσκω καθόλου gourmet…

————————————————————————————-
“Taste classifies, and it classifies the classifier. Social subjects, classified by their classifications, distinguish themselves by the distinctions they make, between the beautiful and the ugly, the distinguished and the vulgar, in which their position in the objective classifications is expressed or betrayed.”

Pierre Bourdieu, from ‘Distinction’ (τα bold, δικά μου).

Share/Save/Bookmark  |  Σχολιάστε το κείμενο

Συμμετοχικότητα a la Greca

Συγγραφέας: Μιχάλης Κούτρας | Ημερομηνία: 18 Mar 2009

Μερικές φορές βρίσκομαι στη θέση να εκφέρω κάτι που εγώ θεωρώ αυτονόητο, ή εύληπτο και κοινό ως συμπέρασμα, για να αντιμετωπίσω κατόπιν μια αντίδραση που -το λιγότερο- με κάνει να λάβω αμυντική θέση. Άλλοτε αποδεικνύεται ότι μου είχε διαφύγει ένας κρίσιμος παράγοντας με αποτέλεσμα να καταφύγω στην απλούστευση, και άλλοτε ότι αυτός ο παράγοντας έλειπε από τον συνομιλητή μου. Το ίδιο συνέβη σε πρόσφατη συνομιλία μου με μέλος του ΔΣ ενός πολιτικού ινστιτούτου. Στο ινστιτούτο αυτό γίνεται (ή δεν γίνεται, όπως το δει κανείς), διάλογος για μείζονα πολιτικά θέματα. Είχα την ευκαιρία (και την τιμή) να προσκληθώ κι εγώ. Διαπίστωσα ότι και εγώ και οι υπόλοιποι είχαμε στη διάθεσή μας ένα τρίλεπτο για να καταθέσουμε τις απόψεις μας. Προσπάθησα, ξεχειλώνοντας όσο μπορούσα το τρίλεπτό μου να ψελίσω δυό λόγια, χωρίς τελικά να τα καταφέρω. Αναφέρθηκα σε κάποια θέματα (πχ στο παράδειγμα του ολλανδικού intramural care, ή την έννοια του Patient Centered Medical Home – ο διάλογος ήταν για την υγεία) που είμαι βέβαιος ότι δεν συγκράτησε και δεν θυμάται κανείς. Σε συνομιλία μου αργότερα λοιπόν με το μέλος του ΔΣ, σχολίασα ότι “διάλογος δεν γίνεται με τρίλεπτα” για να υποστώ μια ‘επίθεση’ με το επιχείρημα ότι αφού είχα και εγώ το τρίλεπτό μου, δεν δικαιούμουν να ασκώ κριτική.
Τι έγινε; Διέλαθε πάλι κάτι σημαντικό του αντιληπτικού μου πεδίου; Ή μήπως διέλαθε του πεδίου του συνομιλητή μου; Ανέτρεξα για βοήθεια στους αγαπημένους μου συγγραφείς και ξαναβρήκα αυτό το απόσπασμα από μια πρόσφατη εργασία του καθηγητή Κοινωνιολογίας του Harvard, Archon Fung με τίτλο “Varieties of Participation in Complex Governance”:

“Out of these many ways in which people come together to discuss public matters, three questions of institutional design are particularly important for understanding the potential and limits of various participatory forms: Who participates? How do they communicate and make decisions? What is the connection between their conclusions and opinions on one hand and public policy and action on the other?”

Ξεπερνώ το πρώτο ερώτημα και εστιάζω στο δεύτερο. Πώς επικοινωνείς με ένα συνομιλητή σου, που τον συναντάς μία και μόνη φορά (ή και δύο) και διαλέγεσαι μαζί του για τρία (ολόκληρα) λεπτά; Αν οι συνομιλητές, μάλιστα, είναι σαράντα και όχι δύο, κι έχει ο καθένας το τρίλεπτό του, αυτό δεν σημαίνει απλά τρείς ώρες συνάθροισης χωρίς αληθινή δυνατότητα συζήτησης; Πώς μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα από μια τέτοια διαδικασία; Πώς μπορεί να απαντηθεί η κρίσιμη τελευταία ερώτηση; Εκτός αν -όπως λέει ένας φίλος μου- όλα αυτά δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα προβλήματα και τις λύσεις τους, αλλά με τους Καταλόγους της Εξουσίας και μόνο, ειδικά τώρα που η τελευταία φαίνεται να πλησιάζει.
Ίσως, τελικά, το δυσκολότερο να είναι να πείσεις κάποιους ότι σε ενδιαφέρουν αυτά καθεαυτά τα προς συζήτησιν προβλήματα και όχι η ατομική σου ανταμοιβή. Ίσως τελικά, το δυσκολότερο να είναι να καταλάβουν οι συνομιλητές σου ότι δεν έχεις ανάγκη από κανενός είδους καριέρα γιατί έχεις ήδη, από κανενός είδους μισθό γιατί βγάζεις ήδη πολλά, από κανενός είδους αξίωμα γιατί νιώθεις ήδη άξιος!

Share/Save/Bookmark  |  Σχολιάστε το κείμενο

Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα

Συγγραφέας: Μιχάλης Κούτρας | Ημερομηνία: 09 Mar 2009

Το απόσπασμα αυτό είναι -όσο κι αν φαίνεται απίστευτο- από ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 8 Μαρτίου. Και μάλιστα όχι από οποιονδήποτε αρθρογράφο αλλά από τον Σταύρο Ψυχάρη. Έτσι, φαίνεται σαν μια προσπάθεια να ξεχαστούν τα ‘πρώτα’ χάριν των ‘στερνών’. Αλλά σε ποιά γεγονότα αναφέρεται; Στα πρώτα και τα στερνά του ΠΑΣΟΚ όπως τους άρεσε τόσα χρόνια να τα προσεγγίζουν και δίνουν ‘άφεση’ στο ΠΑΣΟΚ αρκεί τα ‘στερνά’ να είναι αυτά που πρέπει (;) ή μήπως στα ‘πρώτα’ και τα ‘στερνά’ του συγκροτήματος του, που τώρα που η άμπωτη δίνει τη θέση της στην πλημμυρίδα, σηκώνει ξανά την ασφαλή ρομφαία του φιλο-πασοκισμού;

Η βεβαιότητα ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου θα κερδίσει τις εκλογές έχει μεταβάλει ριζικά την κατάσταση στο ΠαΣοΚ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την κατάσταση πολιτικού λήθαργου στην οποία είχε περιπέσει τα τελευταία χρόνια μοιάζει να ανακτά το ηθικό του και ετοιμάζεται να επιστρέψει στην εξουσία.

Είναι τέτοιο το κλίμα νίκης ώστε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας κορυφαίοι όσον και απολύτως έμπιστοι συνεργάτες του κ. Γ. Παπανδρέου ετοιμάζουν τους νέους Καταλόγους της Εξουσίας. Εχει αρχίσει δηλαδή η αναζήτηση και επιλογή, από τώρα, των προσώπων εκείνων που θα κληθούν να στελεχώσουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ θέλει να είναι έτοιμος να τοποθετήσει επιλεγμένα πρόσωπα στις κρίσιμες θέσεις, μέσα στα δύο πρώτα 24ωρα μετά τον σχηματισμό κυβερνήσεως.

Μια νέα μεγάλη ευκαιρία δίδεται στο ΠαΣοΚ. Ας ελπίσομε ότι Τα στερνά τιμούν τα πρώτα- είναι μια φράση του Γεωργίου Παπανδρέου (τον περασμένο αιώνα).

Share/Save/Bookmark  |  Σχολιάστε το κείμενο

ΕΣΥ: Κλειστόν λόγω απουσίας

Συγγραφέας: Μιχάλης Κούτρας | Ημερομηνία: 01 Mar 2009

Το αλίευσα από τον Anemo: “Το Έγκλημα της Γάζας…όχι στην Παλαιστίνη, στο Νοσοκομείο Σερρών“.

Πόσους εξευτελισμούς μπορεί ακόμα να αντέξει ο πολίτης αυτής της χώρας; Πόσο θράσος αντέχει να εισπράττει από τον γελοιωδέστερο υπουργό υγείας όλων των εποχών; Πόση απουσία από τον ‘καταλληλότερο’ (για την ολοκληρωτική καταστροφή), καταγόμενο από τις Σέρρες και σύζυγο χειρουργού, πρωθυπουργό;
Νομίζω πως αυτή η απίθανη συγκυρία, έχει σημειολογική αξία για τον – επιτέλους απερχόμενο – Καραμανλή!

Share/Save/Bookmark  |  Σχολιάστε το κείμενο

Show Buttons
Hide Buttons