MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Ο σύγχρονος Γάλλος κοινωνιολόγος Vincent de Gaulejac, ένας από τους θεμελιωτές της λεγόμενης ‘κλινικής κοινωνιολογίας’, ισχυρίζεται πως “είμαστε όλοι προϊόντα της ιστορίας της οποίας προσπαθούμε να γίνουμε υποκείμενα”.

Έτσι, θα έλεγε κανείς πως αφού ζούμε στην ίδια πόλη είμαστε όλοι προϊόντα του περιορισμένου αυτού δημόσιου χώρου μας (η έννοια του χώρου εδώ συμπεριλαμβάνει και το χρόνο, την ιστορία). Κι αν αυτός ο χώρος έχει προβλήματα, τότε αναπόφευκτα, τέτοια θα έχουν και τα προϊόντα του. Αν υιοθετεί κανείς αυτή τη συλλογιστική, είναι λογικό να ενδιαφέρεται για την πόλη του. Είναι και αναμενόμενο αφού έτσι καθορίζεται και ο ίδιος. Αυτή η διαδρομή από το άτομο στον δήμο, εμπεριέχει τη μετατροπή της ατομικής δυναμικής σε συλλογική, διεργασία που κορυφώνεται κλασικά με τις δημοτικές εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια.

Ιδανικά, θα έλεγε κανείς πως αυτές οι εκλογές αντιπροσωπεύουν δύο πράγματα: την πίστη και την ελπίδα. Την πίστη ότι όλοι οι δημότες μοιράζονται το ίδιο ενδιαφέρον για τον τόπο που ζουν, ενδιαφέρον που δεν καθορίζεται αποκλειστικά από το ατομικό συμφέρον ή τις ιδεολογικές αποχρώσεις. Και την ελπίδα ότι παρά το εύρος του ιδεολογικού φάσματος, κοινός τόπος μπορεί να ανευρεθεί για τα ζητήματα που αφορούν τον δήμο και, τότε, οι λύσεις δεν είναι ανέφικτες.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Οι δημότες σε μεγάλο βαθμό, μάλλον δεν ενδιαφέρονται για θέματα που δεν άπτονται του προσωπικού τους συμφέροντος, αδυνατώντας να καταλάβουν με ποιό τρόπο τα φαινομενικά ξένα προς αυτούς ζητήματα, τους καθορίζουν. Ακόμη χειρότερα, χειραγωγούνται σε μεγάλο βαθμό από τις ιδεολογικές -κομματικές για την ακρίβεια- επιλογές τους.

Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε από τη χρονιότητα του προβλήματος. Σαν ιός που δε νοιάζεται για το σωστό ή το λάθος, εξαπλώθηκε και με την πάροδο του χρόνου, έγινε συνήθεια, καθεστώς. Να μη νοιάζεσαι για το τι γίνεται στην άλλη άκρη της πόλης. Να μην αντιλαμβάνεσαι τη δική σου συμμετοχή στη διαμόρφωση των προβλημάτων. Να εθίζεσαι στην αδιαφορία. Επίσης, να μεταφράζεις την αντιπάθεια που νιώθεις για τη δημοτική αρχή επειδή αυτή ανήκει σε άλλο κόμμα από το δικό σου, σε απάθεια. Κατόπιν, τα κόμματα θα μοιράσουν ‘χρίσματα’ και οι πολίτες θα ψηφίσουν κομματικά ψηφοδέλτια.

Βέβαια, την επόμενη μέρα, ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι τον δήμο δεν τον διοικεί …η ιδεολογία, αλλά άνθρωποι. Άνθρωποι που πολλοί δεν μπήκαν στον κόπο να αξιολογήσουν, ούτε να συγκρίνουν αλλά τους ψήφισαν γιατί ανήκουν στο ίδιο κόμμα, γιατί …δεν τους πάει το χέρι να κάνουν κάτι διαφορετικό. Πολλοί θα συμφωνήσουν ότι το χρίσμα ενός κόμματος εξουσίας αντιστοιχεί αβασάνιστα σε ένα 20% αν δεν προϋπάρχουν έριδες και διασπάσεις. Έτσι, το κεχρισμένο ψηφοδέλτιο ξεκινά από ένα διόλου ασήμαντο εφαλτήριο.

Αντίθετα, ένα ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Να διεκδικήσει το δικαίωμά του να απευθυνθεί σε κάθε πολίτη ξεχωριστά. Να το κάνει, στους λίγους που θα θελήσουν ν’ακούσουν. Να πείσει, αρχικά, ακόμη λιγότερους απ’ αυτούς που θ’ ακούσουν. Να το επαναλάβει πεισματικά, μέχρι να εδραιώσει με πολύ κόπο μια ισχνή βάση. Και, αργά ή γρήγορα, να έρθει αντιμέτωπο με όλους τους μηχανισμούς που συντηρούν το καθεστώς στην εξουσία. Μηχανισμούς συμφερόντων, ατομικών ή συλλογικών, που καθορίζουν την πορεία της πόλης ερήμην αυτής. Που συγκροτούν ένα παρασκήνιο που το βιώνει κανείς μασκαρεμένο σε ψιθύρους πίσω από κουρτίνες ή το υποπτεύεται στις μεγαλόστομες δηλώσεις που περνούν μπροστά από τις οθόνες μας όπως ο άνεμος, δίχως να σταματήσουν.

Απέναντι στις δυσκολίες αυτές δεν υπάρχει παρά μόνο μία επιλογή. Η επίμονη προσήλωση στην ανάδειξη των χαμένων σταθερών της συλλογικότητας, δηλαδή την έμφαση στον κοινό σκοπό και το σεβασμό της δυνατότητας των άλλων να συνεισφέρουν. Στην υπενθύμιση των ξεχασμένων αξιών της δημοκρατικότητας, δηλαδή την ισότητα των πολιτών στα δικαιώματα και την πρόσβαση στην εξουσία. Στην πρόταση νέων, καινοτόμων εργαλείων για τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Στην οικοδόμηση μέτρων σύγκρισης με το καλύτερο. Γιατί όταν υπάρχει μέτρο, τότε οι ενδεχόμενες ‘αδεξιότητες’ των χειριστών -και όχι πρωταγωνιστών- της δημοτικής ζωής, αναδεικνύονται. Γιατί η εξαφάνιση του μέτρου βολεύει μόνον όσους μετρώνται κάτω από αυτό.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 13ης Μαρτίου 2009 της εφημερίδας της ‘Κίνησης Πολιτών για το δήμο Κορινθίων’.

Ο γνωστός δημοσιογράφος Αντώνης Καρακούσης, περιγράφει με σημερινό άρθρο του στο ΒΗΜΑ, την ωμή αλήθεια στο χώρο της υγείας. Αν κάποιος έχει άλλη αντίληψη για το κυβερνητικό έργο στην υγεία την τελευταία πενταετία, ευχαρίστως να το συζητήσουμε.

Τώρα που λύθηκε το πρόβλημα Παυλίδη και η κυβέρνηση κατήγαγε νίκη μεγάλη, σώζοντας το υπερήφανο στέλεχός της, ας επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Το 2004, λοιπόν, η επελαύνουσα νέα εξουσία μετέδιδε διάφορα ενθουσιώδη. Μεταξύ άλλων υποσχόταν εξυγίανση του πολύπαθου τομέα της Υγείας και ιδιαιτέρως των προμηθειών των νοσοκομείων.

Ο πρώτος υπουργός Υγείας της «νέας διακυβέρνησης» κ. Νικήτας Κακλαμάνης περιέγραφε μεταρρυθμιστικά κύματα, υποσχόταν επεμβάσεις και κατήγγελλε τα «πιράνχας» της Υγείας, δανειζόμενος τον όρο από τον επιχειρήσαντα αλλά ατυχήσαντα στη μεταρρύθμιση κ. Αλέκο Παπαδόπουλο.

Στην αρχή λοιπόν όλα φάνταζαν δυναμικά και ωραία. Καθώς κυλούσε ο χρόνος ουδέν νεώτερον έφθανε από το μέτωπο. Ούτε μεταρρύθμιση ούτε εξυγίανση φαινόταν στον ορίζοντα.

Αντιθέτως μάλιστα τα χρέη των νοσοκομείων συνέχιζαν να αυξάνονται και μάλιστα ταχύτερα της προηγουμένης περιόδου, οι δε υπηρεσίες τους υποχωρούσαν αισθητά. Τον πρώτο καιρό υπήρχε ανοχή και οι περισσότεροι έκαναν τα στραβά μάτια. Αρχή είναι, κάτι θα κάνουν, έλεγαν οι περισσότεροι.

Κάπως έτσι πέρασαν δύο χρόνια, αλλά μόνο όταν ο κ. Κακλαμάνης άρχισε να μεταδίδει την πρόθεσή του να μεταπηδήσει στον Δήμο Αθηναίων άρχισαν να ψυλλιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μόλις ο κ. Κακλαμάνης «έδεσε» την υποψηφιότητά του για τη διεκδίκηση του πρώτου δήμου της χώρας άρχισε να επεξεργάζεται έναν νόμο για την Υγεία, ώστε να αφήσει κάτι πίσω του.

Πώς αλήθεια θα έφευγε από την Υγεία χωρίς παρακαταθήκη; Μόνο που ήταν σίγουρος ότι αφήνει το σαπάκι στον επόμενο.

Κάτι που κατάλαβε αμέσως ο διάδοχός του κ. Δημ. Αβραμόπουλος, ο οποίος έσπευσε να αποδώσει ευθύνες για το χάος που παρέλαβε. Αλλά και εκείνος ακολούθησε την πεπατημένη. Αφησε τα πράγματα να κινούνται όπως να ΄ναι και μόνο την άνοιξη του 2007, όταν επείσθη ότι η χώρα οδεύει σε πρόωρες εκλογές, ανακοίνωσε πομπωδώς την κατάθεση στη Βουλή μεταρρυθμιστικού νόμου για τις προμήθειες. Και όντως πριν από το θέρος το έφερε στη Βουλή και επέτυχε την ψήφισή του.

Εσπευσε μάλιστα να δηλώσει ότι ολοκλήρωσε το έργο του στην Υγεία. Ενιωθε σίγουρος ότι θα ακολουθούσαν εκλογές και υπολόγιζε σε νέο, πιο ευγενές χαρτοφυλάκιο, καθώς ήταν βέβαιος ότι είχε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο κόμμα και στην κυβέρνησή του.

Και όντως οι εκλογές έγιναν, το κόμμα του κέρδισε, αλλά εκείνος ξέμεινε στο υπουργείο Υγείας. Με τη διαφορά ότι τού έμεινε και ο απίθανος νόμος αναφορικά με τις προμήθειες που είχε συντάξει για τον υποτιθέμενο διάδοχό του.

Κοντεύουν δύο χρόνια από την ψήφισή του και ο νόμος παραμένει ανενεργός, οι φαρμακευτικές και οι γιατροί κάνουν πάρτι στα νοσοκομεία, τα χρέη και τα ελλείμματα αυξάνονται με ρυθμούς τρελούς, προμήθειες με διαγωνισμούς δεν μπορούν να γίνουν και μόλις προχθές ο μέγας υπουργός έφερε νέο νόμο στο Κοινοβούλιο προς νομιμοποίηση αγνώστου αριθμού και ύψους παράνομων προμηθειών.

Τι να πει κανείς και τι να ομολογήσει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι δεν κυβερνώνται οι χώρες.

Αποκαλυπτήρια – TO BHMA,  Αντώνης Καρακούσης, Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Διαβάζω στο Health Affairs Blog:

As the first H1N1 or so-called swine flu cases were diagnosed in Mexico, health officials all over the United States leapt into action. This is the test that they have been preparing for.

As the disease spread, public health professionals have been actively tracking the cases, working around the clock to analyze lab specimens and offering treatment to those with confirmed cases, dispensing antiviral medications from the Strategic National Stockpile, and letting the public know how to protect themselves and when to seek treatment.

Η έμφαση είναι δική μου. “Αυτή είναι η δοκιμή για την οποία προετοιμάζονταν” (οι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία στις ΗΠΑ). Είναι πάντα σημαντικό να αντιδρά κανείς με συγκεκριμένο, μαθημένο τρόπο σε παρόμοια επεισόδια. Γι αυτό και πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στο Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ) για τη δουλειά που έκανε μέχρι τώρα, που ασφαλώς είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που αφορούσε την εμφάνιση της γρίπης των πτηνών. Αναρωτιέμαι όμως, είναι άραγε αρκετή η αποστολή ενημερωτικού υλικού στα κρατικά νοσοκομεία στην περίπτωση που εμφανιστούν και στη χώρα μας κρούσματα της νέας γρίπης; Δεν θα έπρεπε κάτι τέτοιο να επεκταθεί σε ΟΛΟΥΣ τους επαγγελματίες υγείας (εννοώ ιατρούς, οδοντίατρους, φαρμακοποιούς, νοσηλευτές και παραϊατρικό προσωπικό) της χώρας ασχέτως της εργασιακής τους σχέσης, ή μη-σχέσης με το κράτος;

Γιατί, ναι μεν καλή η ως τώρα αντίδραση του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ αλλά –ευτυχώς- χωρίς κρούσματα της νόσου. Είναι γνωστό ότι στην περίπτωση εμφάνισης της νόσου, είναι πολύ σημαντικό να απομονωθούν και να αντιμετωπιστούν με επιτυχία τα πρώτα κρούσματα. Αλλά αν αυτά επιλέξουν –όπως κάνουν οι περισσότεροι έλληνες άλλωστε- να μην απευθυνθούν απευθείας σε κρατικό νοσοκομείο, δεδομένης και της αρχικά ήπιας και οικείας κλινικής εικόνας της νόσου, με ποιό τρόπο εξασφαλίζεται η σωστή αντίδραση των επαγγελματιών υγείας; (ο πιό πιθανός επαγγελματίας υγείας που θα έρθει σε επαφή με ένα τέτοιο κρούσμα είναι κατά τη γνώμη μου ο φαρμακοποιός).

Πρέπει άραγε να εμφανιστεί ένα νέο στέλεχος του ιού της γρίπης για να τεθούν αυτά τα ερωτήματα; Ή μήπως θα έπρεπε το υπουργείο Υγείας και το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ να είχαν εκπονήσει εκ των προτέρων σχέδια δράσης για υγειονομικές απειλές που να είναι πολύ πιό εκτενή στο εύρος και πιό συνεκτικά στον τρόπο δράσης από αυτό που εισπράττουμε σήμερα;

Ζούμε σε μια εποχή που είτε πρόκειται για μια νέα μορφή γρίπης είτε πρόκειται για βιο-τρομοκρατία (θυμηθείτε το αέριο sarin στο μετρό του Τόκυο ή τον άνθρακα μετά την 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ), το μοτίβο είναι κοινό: ύπουλη έναρξη, ταχεία εξάπλωση. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν έχουμε την πολυτέλεια να προσκολληθούμε στις παλιές συνήθειες των εγκυκλίων προς τις υπηρεσίες, που όλοι έχουμε μια αντίληψη για το πόσο κινητοποιητικές είναι, ή αν πρέπει να εκπαιδευόμαστε όλοι (οι επαγγελματίες υγείας εννοώ) ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ για τον τρόπο αντίδρασής μας σε κάθε νέα απειλή. Και για αρχή, καλό θα ήταν να εδραιωθεί μια μέθοδος επικοινωνίας του υπουργείου και του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ με τους επαγγελματίες υγείας, που σήμερα, απλά,  δεν υπάρχει.