MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Το ελληνικό κράτος συχνά, ό,τι κάνει το κάνει προς δόξαν της ανοησίας. Είναι πράγματι λοιπόν Θεός του κράτους η ανοησία; Η δήλωση φαντάζει υπερβολική αλλά και πάλι, τα παραδείγματα που την υποστηρίζουν δεν είναι λίγα. Θα ασχοληθώ με ένα. Τον περίφημο ΚΕΒΑ (Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας). Αφορμή, ένα τελευταίο ΦΕΚ (4591/Β’/27-12-2017) όπου σε μόλις 276 σελίδες επιχειρείται η αναδιατύπωση μιας διαχρονικής ανοησίας με τίτλο «Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας».

Σε μια πρώτη προσέγγιση, δεσπόζει η λέξη «αναπηρία» οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για κάποια μέθοδο ποσοτικοποίησής της. Λίγη; Πολλή; Κάπου θα έχει πάρει το αυτί σας και τα σχετικά ποσοστά: 67%, 80% αναπηρία κοκ. Αλλά, η σημαντική έννοια εδώ, είναι η «αναπηρία». Τι είναι αναπηρία; Είναι μια ζημιογόνος έκπτωση της λειτουργικότητας ενός ανθρώπου. Λέγοντας ‘ζημιογόνος’ εννοώ πως η έκπτωση είναι τέτοια που αποκλείει τον άνθρωπο από ατομικές και κοινωνικές εμπειρίες που τον επιβεβαιώνουν ως ενεργό μέλος της κοινότητας. Έχει άραγε καμία σημασία τι κατέστησε έναν άνθρωπο ανάπηρο; Γι αυτόν ναι, ίσως, για το κράτος όχι. Το κράτος οφείλει να στηρίζει τον ανάπηρο ασχέτως αιτίου, με βάση το περίφημο ποσοστό αναπηρίας. Εδώ είναι το ζουμί. Το ποσοστό αποδίδεται ανάλογα με το αίτιο που προκάλεσε την αναπηρία και όχι με την αναπηρία αυτή καθεαυτή. Παράδειγμα: αν είσαι παράλυτος στα κάτω άκρα (παραπληγικός) από τροχαίο ατύχημα ή από Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, θα εξεταστείς από διαφορετικές επιτροπές που με διαφορετικό τρόπο θα καταλήξουν η καθεμία στην απόδοση – ελπίζουμε του ίδιου, αλλά όχι πάντοτε – ποσοστού αναπηρίας. Μα, αν είναι δύο ασθενείς παραπληγικοί, γιατί μας ενδιαφέρει πώς κατέληξαν εκεί; Αυτό που ενδιαφέρει είναι πως πρόκειται για παραπληγικούς που πρέπει να αντιμετωπιστούν με ίδιο τρόπο.

Φεύ!! Κατά το νέο ΦΕΚ, ο ιατρός πρέπει να καταγράψει το ιστορικό του ασθενούς, τις νοσηλείες, τα χειρουργεία, τις εξετάσεις, την πλήρη διαδρομή της νόσου στο χρόνο, πλήρη κλινική εξέταση, τη φαρμακευτική αγωγή, τις συνυπάρχουσες παθήσεις κλπ για να μπορέσει η επιτροπή να αποφανθεί ότι ο άνθρωπος είναι … παραπληγικός. Αδιάφορο αν αυτό είναι προφανές για έναν ιατρό στο 10^ο δευτερόλεπτο της εξέτασης!

Ακόμη και ο όρος της παραπληγίας (ή της τυφλότητας κοκ), ισχυρίζομαι πως είναι άχρηστος στην εκτίμηση της αναπηρίας. Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι: μπορεί ο ασθενής να ντυθεί, να πλυθεί, να σιτιστεί μόνος του; Μπορεί να εργαστεί; Μπορεί να χρησιμοποιήσει μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις του; Μπορεί να διαχειριστεί τους λογαριασμούς του και να κάνει τα ψώνια του; Αν ναι, τότε δεν είναι ανάπηρος. Αν όχι, τότε είναι και πρέπει να στηριχθεί. Αλλά καμία τέτοια ερώτηση δεν τέθηκε ποτέ σε καμία επιτροπή αναπηρίας.

Τόσες επιτροπές επί δεκαετίες, αποτελούμενες από δεκάδες ακαδημαϊκούς και δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να υποδείξει το προφανές: ότι η ιατρική διαδρομή δεν είναι τρόπος τεκμηρίωσης του αποτελέσματος.

Είναι σα να απαιτεί ο ληξίαρχος το βιογραφικό για να κηρύξει τον θάνατο!

Το κράτος είναι ανόητο διότι ταλανίζεται με την ιδέα της δολιότητος. Ότι χιλιάδες υποκριτικά ταλέντα θα ζητήσουν αναπηρικά επιδόματα και συντάξεις και ότι όλοι αυτοί, είναι σε θέση να παραπλανήσουν τους επιστήμονες των επιτροπών, που κι αυτοί ελάχιστα απέχουν από τον χρηματισμό. Και έτσι, δοξάζεται η ανοησία και τιμωρούνται οι ανάπηροι.  Είναι ακριβώς η αναζήτηση δήθεν ‘αδιάσειστων’ τεκμηρίων μέσα στη σαλεμένη λογική του συστήματος που οδήγησε στις ομαδικές περιπτώσεις απάτης, όπως πχ με τους ‘τυφλούς’ στη Ζάκυνθο. Και κάπως έτσι, μια υπόθεση 2-3 σελίδων καθαρού λόγου αναπτύσσεται σε γνήσια κρατική διάλεκτο και τόμους παχείς όπως οι μύγες τον Αύγουστο.