MyStigma

Η Πόλη και το Πράσινο

(Φαντάστηκα ότι ένα μικρό διάλειμμα από το θέμα των τσιγγάνων δεν θα μας έβλαπτε. Πάντως θα επανέλθουμε σύντομα σε αυτό, αν και επίσης το σημερινό θέμα έχει ήδη αρχίσει να απλώνει παραφυάδες στο μυαλό μου και ίσως να υπάρξει και σ’αυτό συνέχεια.)

Τις τελευταίες δεκαετίες σαν αποτέλεσμα κυρίως του άθλιου τρόπου με τον οποίο δομήθηκε η Αθήνα αλλά και χάρη στην ανάδειξη σε παγκόσμιο επίπεδο της οικολογίας, αναπτύχθηκε και στη χώρα μας ένα κίνημα σχετικό με το πράσινο. Όπως σε κάθε σχεδόν ανάλογη περίπτωση, λίγοι πολιτικοί ασχολούνται σοβαρά, παρακολουθούν τις εξελίξεις και τη συζήτηση σε παγκόσμιο επίπεδο (όπως πχ με την εισαγωγή προσφάτως της έννοιας της οικολογικής υπηκοότητας), ενώ οι περισσότεροι αποστηθίζουν τσιτάτα χωρίς να εμβαθύνουν ούτε στις έννοιες ούτες στις ανάγκες. Καραμέλα λοιπόν στα χείλη κάθε επίδοξου δημοτικού συμβούλου ή δημάρχου, έχει γίνει αφενός η προστασία του πράσινου και αφετέρου η υπόσχεση για αύξησή του. Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια, δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά αυτό επ’ουδενί δε μειώνει το πάθος αυτών των ανθρώπων να υπόσχονται. Κάποτε έκανα χιούμορ με ένα θλιβερό υποψήφιο, λέγοντας ότι αυτός είναι ικανός να βάψει την άσφαλτο πράσινη και μετά να πεί ότι δημιούργησε νέους χώρους πρασίνου. Εκ των υστέρων βέβαια όλοι επικαλούνται την έλλειψη δημοτικών χώρων για να καλυφθούν με πράσινο. Ξεφτέρια μου!! Αν υπήρχαν αυτοί οι χώροι, θα τους είχαν ήδη φυτέψει άλλοι. Δεν θα περίμεναν να εκλεγεί η αφεντιά σας. Αλλά ας σοβαρευτούμε, γιατί το θέμα το επιβάλλει.
Σκέπτομαι το εκμαγείο μιάς πόλης. Ή ακόμη καλύτερα, την κάτοψή της (με ταπεινωμένη δηλαδή τη διάσταση του ύψους). Η απλή παρατήρηση μιάς τέτοιας κάτοψης αναδεικνύει δύο ειδών χώρους που στη σύγχρονη νεοελληνική πόλη παραμένουν οικολογικά ανεκμετάλλευτοι. Είναι οι ακάλυπτοι χώροι των οικοπέδων και οι ταράτσες των κτιρίων.
Οικοδομώντας επί της λεγόμενης ‘οικοδομικής γραμμής’ αφήνουμε στην πίσω πλευρά των οικοπέδων ακάλυπτους χώρους. Μάντρες συνήθως οριοθετούν τα οικόπεδα. Οι μάντρες αυτές ικανοποιούν δύο ανάγκες: αυτήν της ασφάλειας και αυτήν του εγωισμού της ιδιοκτησίας (μήπως μας κλέψει ο γείτονας κάνα πόντο). Εγώ δεν γνωρίζω να εμποδίστηκε ποτέ κανένας κλέφτης από τη μάντρα στον ακάλυπτο και επίσης, στην ψηφιακή εποχή μας τα όρια των οικοπέδων προσδιορίζονται με απίστευτη ακρίβεια χιλιοστού. Το μόνο που απομένει για να πέσουν αυτές οι μάντρες είναι τα φοβικά μας σύνδρομα. Και τότε θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτούς τους χώρους ως κοινόχρηστους κήπους των γύρω κτιρίων. Θα ήταν επίσης, αποκομένοι καθώς θα είναι από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, τέλειοι παιδότοποι. Θα ήταν μιά ευκαιρία να γνωρίσουμε τους ανθρώπους του απέναντι κτιρίου. Θα ήταν η τέλεια αναζωογόνηση της έννοιας της γειτονιάς.
Ας έλθουμε τώρα και στις ταράτσες. Για κάποιον δυσεξήγητο λόγο, τις έχουμε καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Στοιχειώνονται από αυτό που εγώ ονομάζω ‘το κιονόκρανο του νεοέλληνα(βλέπε εικόνα – σε αντιπαραβολή με τα γνωστά κιονόκρανα). Επίσης από κεραίες, δορυφορικά πιάτα, σχοινιά για τη μπουγάδα και ηλιακούς συλλέκτες. Οι περισσότερες στερούνται μονώσεως, γιατί τα λεφτά για πετρέλαιο το χειμώνα και ρεύμα για τα κλιματιστικά το καλοκαίρι, ως γνωστόν μας περισσεύουν. Οι κεραμοσκεπές είτε δεν απαιτούνται από τον οικοδομικό κανονισμό, είτε αποκλείονται γιατί στερούν τους ιδιοκτήτες από την πιθανότητα να ‘ρίξουν ακόμα μία πλάκα’, αν ποτέ επιτραπεί. Βέβαια, οι ταράτσες δεν έχουν τα πλεονεκτήματα των ακάλυπτων χώρων. Μπορούν όμως να αλλάξουν την εικόνα μιάς πόλης. Με αρκετές ζαρντινιέρες οι οποίες θα φιλοξενούν ανθεκτικά φυτά που δεν χρειάζονται ειδική περιποίηση και με ένα φτηνό σύστημα αυτόματου και οικονομικού ποτίσματος, οι ένοικοι του κτιρίου θα μπορούσαν ακόμα και να τις ξεχάσουν. Αυτοί όμως που θα βρίσκονται σε υψηλότερο επίπεδο, θα βλέπουν μιά εικόνα πολύ, μα πολύ περισσότερο θελκτική. Δείτε πώς φαίνεται σήμερα η Κόρινθος από το ύψος του Συνοικισμού και φανταστείτε πώς θα φαινόταν αν οι ταράτσες ήταν πράσινες. Δεν θα φιλοδοξούσαν ασφαλώς ποτέ να φτάσουν τη φήμη των κρεμαστών κήπων της Βαβυλώνας, αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε η ιστορική ύπαρξη των τελευταίων είναι βεβαία.
Αυτές οι δύο περιπτώσεις μου φαίνονται ιδανικές για πρωτοβουλία τύπου ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα) ή όπως είναι παγκόσμια γνωστό ως PPP (Public – Private Partnership). Ανάλογη πρωτοβουλία γνώρισε η Αθήνα την προ-ολυμπιακή περίοδο με το πρόγραμμα «Πρόσοψη» του δήμου Αθηναίων, το οποίο τράβηξε τη διεθνή προσοχή.
Το πρόγραμμα αυτό είναι πραγματικά αξιόλογο και οφείλει ο δήμος μας να συμμετάσχει.
Φρεσκοβαμένα κτίρια και πολύ πράσινο; Θα πρέπει να είμαι τρελός. Ή μήπως όχι; Posted by Picasa

4 responses to “Η Πόλη και το Πράσινο”

  1. spirit says:

    Πολύ ενδιαφέρουσες οι ιδέες σου και έχουν εφαρμοστεί στο εξωτερικο με επιτυχία.
    Στη χώρα μας ωστόσο συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως το γκρέμισμα των μαντρότοιχων και η φύτευση της ταράτσας που θα απολαμβάνει ο γείτονας μας που έχει ο άθλιος ψηλότερο διαμέρισμα από μας.
    Εδώ χρειάζεται αλλαγή στάσης, δηλαδή μακροχρόνια εκπαίδευση. Θα έλεγα να ξεκινούσαμε από τους υπάρχοντες δημόσιους χώρους. Μια μελετημένη παρέμβαση με φυτεύσεις, πιθανόν να αποτελούσε κίνητρο για να φυτέψουμε αρχικά το πεζοδρόμιό μας μπροστά στο σπίτι μας, να φροντίζουμε τα έρμα τα δεντράκια, μετά να ασχοληθούμε με τον παρατημένο ακάλυπτο χώρο μας και αργότερα ας επιτεθούμε στους μαντρότοιχους, που αποδεικνύονται πιο ανθεκτικοί και από το τείχος του Βερολίνου.
    Μου αρέσει αυτή η συζήτηση!

  2. Mike says:

    Αγαπητέ spirit,
    κατ΄αρχάς χαίρομαι που σ΄αρέσει η συζήτηση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μιά μελετημένη παρέμβαση στους υπάρχοντες χώρους θα ήταν κάτι καλό. Παρά ταύτα εγώ πιστεύω πως δεν θα ήταν καθόλου άσχημο αν προετοιμαζόταν προσεκτικά η πιλοτική εφαρμογή της ιδέας για τους ακάλυπτους χώρους σε 1-2 οικοδομικά τετράγωνα, ή/και η ιδέα για τις ταράτσες σε 10-15 απ΄αυτές. Νομίζω ότι θα κινητροποιούσε πολύ περισσότερο. Σχετικά με τους δρόμους τώρα, οι περισσότεροι δρόμοι της πόλης πλην των κεντρικών, χρειάζονται μία λωρίδα για στάθμευση και μία για κυκλοφορία (αφού είναι μονόδρομοι). Το πλάτος τους όμως σε πλείστες περιπτώσεις είναι μεγαλύτερο. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί η ιδέα της οδού Εθνικής Αντίστασης στο Λουτράκι από το ΚΤΕΛ μέχρι την οδό Αφροδίτης, όπου υπάρχουν αυστηρά οι 2 λωρίδες και ένα ΦΑΡΔΥ πεζοδρόμιο, δενδροφυτευμένο. Θα μπορούσε νομίζω κάλλιστα να εφαρμοστεί στην οδό Πυλαρινού από την Εθν. Αντιστάσεως μέχρι την Εθν. Ανεξαρτησίας.

  3. john says:

    Φιλε mike η ιδεα σου ειναι παρα πολυ καλη και πιστευω οτι αν το ξεκινησουν με Σύπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα τουλάχιστον κάποιοι θα ανταποκριθούν και μολίς δούν οι άλλοι τα πρώτα αποτελέσματα θα ακολουθήσουν για αυτο ειμαι σίγουρος . Διοτι οπως ξερεις (αφου το εκανε ο γειτονας γιατι να μην το κανω και γω )ισχυει στην γλυκεια μας κορινθο
    Τρομερη ιδεα μπραβο σου

  4. Mike says:

    Αγαπητέ John,
    δεν υπάρχει “τρομερή ιδέα, μπράβο σου”, υπάρχει “είμαι πολίτης του κόσμου (και όχι μόνο του χωριού μου) και κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Επίσης αγαπώ μερικά πράγματα, αλλά ψάχνω συνέχεια και για καινούργια”.


Show Buttons
Hide Buttons