Η Επιτήρηση της Πανδημίας
Διαβάζω στο οπισθόφυλλο του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου με τίτλο “Επιτηρούμενη Δημοκρατία” που εξέδωσε πριν λίγες εβδομάδες ο καθηγητής αντεγκληματικής πολιτικής του πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Θεόδωρος Παπαθεοδώρου :
“Σήμερα, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τους όρους εκχώρησης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη, να αναστοχαστούν το αξιακό σύστημα ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, αλλά και να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που εγκυμονεί για το μέλλον η συνεχώς εξελισσόμενη τεχνολογία της επιτήρησης, η ανεξέλεγκτη εργαλειοποίηση της ασφάλειας, το μονοπώλιο του ορισμού της διακινδύνευσης και η υπερτροφική θωράκιση του ποινικού κράτους.”
Από την άλλη πλευρά, σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέραμε πως “Η πορεία της υγείας του πολίτη θα μπορεί να αναλύεται προοπτικά και να παρακολουθείται σε πραγματικό χρόνο” και πως “Η εξέλιξη αυτή θα προσφέρει αναμφίβολα νέα εργαλεία για τη δημιουργία περισσότερης υγείας με λιγότερο κόστος.” Όμως, “ποιος, πότε, πώς και για ποιο σκοπό θα μπορεί να ψαχουλεύει το γενετικό μας προφίλ και πώς θα προασπίσουμε τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών; Ποιός θα εξειδικεύσει την αναγκαία αρχή της αναλογικότητας ανάμεσα στην προστασία των έννομων αγαθών και τις ατομικές ελευθερίες; Ή μήπως το μέλλον μας επιφυλάσσει μια επιτηρούμενη υγεία εν μέσω μιας επιτηρούμενης δημοκρατίας;”
Προχθές, 25/07/2009, διάβαζα στο εξειδικευμένο στην υγεία και τις πολιτικές της ιστολόγιο Effect Measure, ένα άρθρο για την επιτήρηση της πανδημίας της νέας γρίπης, το οποίο ανέφερε (μεταφράζω πρόχειρα):
“Επειδή όλο και περισσότερα μέσα αφιερώνονται σε περίπτωση πανδημίας στην επιτήρησή της, το Κέντρο για τον Έλεγχο και την Πρόληψη των Ασθενειών (CDC) αναμένεται να εισαγάγει νέες μεθόδους καταγραφής και ανάδειξης των περιστατικών. Είναι πολύ άσχημο που δεν είχαμε εγκατεστημένες περισσότερες μεθόδους επιτήρησης ΠΡΙΝ συμβεί αυτό. Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο του CDC. Είναι των υπουργείων υγείας κάθε πολιτείας. Υποεπενδύσαμε στην υγεία και όποιος αντέδρασε στην επιβολή περισσότερων φόρων, φέρει μέρος της ευθύνης. Η επιτήρηση είναι αδιάφορη στο μέσο πολίτη, υποεκτιμημένη ακόμα και από τους ειδικούς στις πολιτικές υγείας, και άγνωστη στους πολιτικούς. Έως ότου, ξαφνικά, γίνεται άκρως ενδιαφέρουσα, εκτιμάται με μεγάλη καθυστέρηση, και η ισχνότητά της γίνεται αντικείμενο οργής από τους πολιτικούς, τους ίδιους δηλαδή που ευθύνονται γι αυτήν.”
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε, με την ευκαιρία της νέας γρίπης σε ένα σταυροδρόμι στο οποίο η αναγκαία και επιθυμητή επιτήρηση της υγείας θα συγκρούεται με την ανεπιθύμητη επιτήρηση της ιδιωτικής ζωής. Κι αυτό το σταυροδρόμι είναι, εκ των νέων πεδίων, ίσως το πλέον προνομιακό για να επικαιροποιηθεί η αρχαία μάχη ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.
