Τα Σκάνδαλα και η Πολιτική Ατζέντα
Από τους κουμπάρους στα ομόλογα των ταμείων και από τον Ζαχόπουλο στον Παυλίδη, η παρουσία της ΝΔ στη διακυβέρνηση της χώρας θα μπορούσε κάλλιστα να αφηγηθεί ως μια αλυσίδα σκανδάλων. Αλλά, ανατρέχοντας τη νεοελληνική ιστορία, δηλαδή από συστάσεως του ελληνικού κράτους, ποιά περίοδος ήταν άραγε ελεύθερη σκανδάλων; Αυτό που για μένα έχει αξία είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία με το πρόταγμα της σεμνότητας και της ηθικής. Δεν ήμουν από αυτούς που τσίμπησαν αυτό το δόλωμα. Γιατί γνωρίζω πως η δεξιά παράταξη σε όλο τον κόσμο, πάντα προέτασσε παρόμοια προτάγματα. Είναι άραγε επειδή όντως τους ενδιαφέρει η επικράτηση μιας ηθικής τάξης; Νομίζω πως όχι. Πιστεύω ότι η επίκληση της ηθικής έχει να κάνει με την επικράτηση στην κοινωνία μιας ατμόσφαιρας ηθικής σήψης που είναι αναγκαία ώστε μέσω της κοινωνικής ανασφάλειας που αυτή θα παράξει, να προαχθεί περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερη καταστολή, μεγαλύτερη ανατροπή των κοινωνικών κεκτημένων και εν τέλει, μια αντιλαϊκή πολιτική. Άρα, η ΝΔ χρειάζεται τα σκάνδαλα.
Σε μια χώρα που όπως πολύ ορθά επεσήμανε ο Ευγένιος Αρανίτσης, συμπεριφέρεται στο θέμα των σκανδάλων σα ναρκομανής, έχοντας δηλαδή την ανάγκη να καταναλώνει (μέσω των ΜΜΕ) όλο και περισσότερα σκάνδαλα, σκανδαλιζόμενη ταυτόχρονα όλο και λιγότερο, η απουσία ενόχων και ποινών λειτουργεί ως αντίστροφη κάθαρση για την εκάστοτε κυβέρνηση: αφού δεν προκύπτουν ένοχοι, που θα έπαιζαν το ρόλο της ορθής καθάρσεως, δεν υπήρχε σκάνδαλο, άρα όλα είναι συνομωσίες της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ. Το μόνο που μένει έτσι είναι η διάχυτη ατμόσφαιρα σήψης, που, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι βούτυρο στο ψωμί της συντηρητικής κυβέρνησης.
Εξ’ αυτών συνάγω ότι η λειτουργία της αντιπολίτευσης κατά τον καρχιμάκειο τρόπο, μάλλον εξυπηρετεί παρά βλάπτει την κυβέρνηση, από τη στιγμή μάλιστα που η μείζων αντιπολίτευση δεν μπορεί να επικαλεστεί με τρόπο αδιαμφισβήτητο, την ηθική καθαρότητα. Από μια άλλη σκοπιά, φαίνεται πως δε ζούμε σε καμία εποχή επαναστατική, ή εν πάσει περιπτώσει, σε μια εποχή μείζονος αναταραχής της ιστορίας, τέτοιας που να λειτουργούσε ως καταλύτης για την εμφάνιση μιας ηγετικής προσωπικότητας που θα σάρωνε με το εκτόπισμά της το πολιτικό πεδίο, όπως το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974. Η εμμονή στην αναζήτηση μιας τέτοιας προσωπικότητας δεν είναι μόνο αφέλεια, είναι και βλαπτική για τα συμφέροντα της αντιπολίτευσης. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή προσδιορίζεται και πάλι αποκλειστικά με όρους ηθικής καθαρότητας.
Η θέση μου είναι πως η πολιτική ατζέντα της αντιπολίτευσης πρέπει να δραπετεύσει από την ηθικολογία και την αναζήτηση ηγετικών φυσιογνωμιών και να προσγειωθεί σε ένα σοφά επιλεγμένο πολιτικό ημερολόγιο 2-3 θεμάτων. Πχ παιδεία, υγεία, φτώχεια. Εκεί, πρέπει να αναζητηθούν όχι οι δαιδαλώδεις και ναρκισσιστικές 638, ή και 1638 θέσεις για τα προβλήματα, αλλά και πάλι, 2-3 το πολύ προτάγματα που με την εμμονή της παρουσίασης και της ανάλυσης τους στο κοινό θα καταστούν κτήμα των πολιτών και επ’ αυτών θα δομηθούν όλες οι συγκρίσεις με τα τρέχοντα.
Μιχάλη, όλοι χρειάζονται στην Πολιτική και φυσικά ακόμα χρειάζονται οι ηγετικές φυσιογνωμίες…για φυσιογνωμίες μιλάω και όχι για ιζνογκούντ…
ούτε για ελέω βασιλείς κ.λ.π.
Ολα τα σπουδαία πράγματα που κατεφράφησαν στην ιστορία-ακόμα και τα καταστροφικά- έγιναν όταν κάποιοι με το ονομά τους τα σφράγισαν κι αυτό σημαίνει οτι η ανάγκη του ηγέτη που σηματοδοτεί είναι ανθρώπινα απαραίτητη…Τα θέματα προς εστιασμό είναι διαχείριση αλλά κι εκεί ο manager πάλι θα χαράξει με τη στρατηγική του τον δρόμο.