Το ‘Κάτι’ και το ‘Τίποτα’
Πνιγμένοι καθώς είμαστε στη δημόσια σφαίρα από ανθρώπους που παριστάνουν πως είναι κάτι, καλό είναι να θυμόμαστε τις μαγικές συνταγές, τα ξόρκια των μάγων του λόγου, για να μπορούμε πάντα να ξεχωρίζουμε το ‘κάτι’ από το ‘τίποτα’.
“… ένας άνθρωπος ευάλωτος, κυκλωμένος από απειλές και επιρρεπής σε καταρρεύσεις, δυσκίνητος μέσα στον κόσμο και καθηλωμένος, διεγερτικά και παραλυτικά, από το θέαμα των ανθρώπων, καταδικασμένος σε κινήσεις ατελέσφορες και σε κρίσεις που τον κάνουν να φτάνει εκεί απ΄όπου δεν γυρίζει εύκολα κανείς ή και δεν γυρίζει καθόλου, κάποιος, λοιπόν, που ζει την απουσία νοήματος, την έλλειψη δικαιώσεως, και την αναζήτηση του νοήματος και της δικαιώσεως, αυτός ο άνθρωπος, διφορούμενος, απροσδιόριστος και απεριόριστος, ανάστατος και αβάσταχτος, μέσα και έξω από την κοίτη των ανθρώπων, μετατίθεται -έπειτα από διεργασίες που η λογική τους και η αιτιολογία τους του είναι σχεδόν τελείως αδιερεύνητες-, μετατοπίζεται από την αδράνεια, την άνοια, το αφόρητο και το κενό, σε ένα σημείο εντάσεων και συμπυκνώσεων τόσο ισχυρών, σ΄ένα είδος χαράς που παρακινεί πηγαία σε ύμνους ευχαριστιακούς τόσο κορεστικούς, ώστε αυτομάτως, μέσα σε μια εκτύφλωση, με μια τρομακτική εκτίναξη, με μια εκφόρτιση ζωοδόχο, εγκαταλείπει αυτό που ήταν ως εκείνη τη στιγμή -περίπου τίποτα-, και γίνεται κάτι.”
Δημήτρης Δημητριάδης, “Η Απόρρητη Αλήθεια του Κόσμου”.
“…ταμπεραμέντο που οι κοινοί θνητοί αναγνωρίζουν, όταν το συναντήσουν, όχι σαν ένα προσωπικό χαρακτηριστικό, αλλά σαν την επίσημη επαλήθευση μιας μεγάλης αναταραχής της σύγχρονης ιστορίας και σκιρτούν από ευχαρίστηση όταν το βλέπουν να ενσαρκώνεται σ’ ένα πρόσωπο.”
Claude Levi-Strauss, “Θλιβεροί Τροπικοί”.
