MyStigma

Τα Χάπια των 800 εκατομμυρίων $

Συζητούσα πρόσφατα, στο περιθώριο μιας επιστημονικής ημερίδας, με διακεκριμένο ακαδημαϊκό ψυχίατρο, για το θέμα των τιμών των νέων φαρμάκων. Ισχυριζόταν ότι το χρονικό όριο λήξης των αποκλειστικών δικαιωμάτων κυκλοφορίας ενός φαρμάκου από τις φαρμακευτικές εταιρείες είναι πολύ μικρό, με αποτέλεσμα να μη μπορούν αυτές να εισπράξουν πίσω τα τεράστια ποσά που ξοδεύτηκαν στην έρευνα για αυτό το φάρμακο. Προφανώς, ευνοούσε την παράταση, για τουλάχιστον πέντε χρόνια όπως ανέφερε, της περιόδου αποκλειστικής κυκλοφορίας των νέων φαρμάκων. Του επεσήμανα ότι έτσι το ελληνικό κράτος θα χρηματοδοτεί τις φαρμακευτικές εταιρείες. Κανένα πρόβλημα ως εδώ. Αλλά, από πού μπορεί να πηγάζει η οποιαδήποτε δέσμευση μιας πολυεθνικής εταιρείας έναντι ενός κράτους, ή μιας ομάδας κρατών όπως είναι η ΕΕ, ότι τα επιπλέον χρήματα θα οδηγηθούν απαραίτητα στην έρευνα; Αντίθετα, η εμπειρία δείχνει ότι οι εταιρείες κυρίως αγοράζουν τα blockbuster μόρια από μικρές φίρμες και ερευνητικά ινστιτούτα. Το βιβλίο του Merrill Goozner “The $800 Million Pill, The Truth Behind The Cost of New Drugs”, αποκαλύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων, επιτυχημένων φαρμάκων, ανακαλύφθηκαν σε κρατικά ή πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα και οι μεγάλες εταιρείες μπήκαν στο χορό μόλις αντιλήφθηκαν τα κέρδη, αλλά δεν τα ανέπτυξαν οι ίδιες.

Ακόμη χειρότερα, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποτρέψουν ή να καθυστερήσουν την είσοδο στην αγορά γενόσημων φαρμάκων, φαρμάκων ίδιων δηλαδή με το πρωτότυπο, αλλά σε μικρότερη τιμή, μετά τη λήξη του δικαιώματος αποκλειστικής κυκλοφορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μεγάλες εταιρείες καταθέτουν τεράστιο πλήθος αιτήσεων για πατέντες – έχουν καταγραφεί μέχρι και 1300 για ένα μόνο μόριο – προκειμένου να μην είναι σαφές από πόσες προστατεύεται κάθε μόριο και πότε λήγει η κάθε μία. Επιπλέον, μηνύουν συστηματικά τις εταιρείες που κυκλοφορούν γενόσημα (100 περίπου νέες μηνύσεις ανά έτος την τελευταία δεκαετία) αποβλέποντας όχι τόσο στο να κερδίσουν τις δίκες αλλά να καθυστερήσουν την εισαγωγή του γενοσήμου μέχρι την τελεσιδικία, με μέσο όρο κέρδους τα 2,8 χρόνια.

Έχω διατυπώσει επανειλημμένα τη θέση ότι η ΕΕ (και όχι βέβαια η Ελλάδα) οφείλει να κάτσει στο τραπέζι με τις ‘αδελφές’ του φαρμάκου και να θέσει όρους και κανόνες σε αυτή την ασυδοσία που αποστραγγίζει τα δημόσια ταμεία.

Αλλά, βέβαια, αυτό προϋποθέτει ότι οι χώρες-μέλη έχουν παρουσία, θέτουν ζητήματα και διεκδικούν αιτήματα στο επίπεδο της ΕΕ. Και αυτό με την τρέχουσα κυβέρνηση, απλά δεν υπάρχει.

Comments are closed.


Show Buttons
Hide Buttons