Πολιτικές Αισθήσεις & Ψευδαισθήσεις
Αντιγράφω από το (αγαπημένο αυτού του blog) βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο ‘Οι Αόρατες Πόλεις’:
«Ο άντρας που ιππεύει για μέρες πολλές σε άγρια εδάφη ποθεί να συναντήσει μια πόλη. Κάποτε φτάνει στην Ισιδώρα, πόλη όπου τα μέγαρα έχουν κρεμαστές ελικοειδείς κλίμακες καλυμμένες από θαλάσσιους κοχλίες, πόλη όπου κατασκευάζονται με όλους τους κανόνες της τέχνης κιάλια και βιολιά, πόλη όπου όταν ο ξένος είναι αναποφάσιστος ανάμεσα σε δύο γυναίκες συναντάει πάντα μιά τρίτη, πόλη όπου οι κοκορομαχίες εκφυλίζονται σε αιματηρούς καυγάδες ανάμεσα σ’ αυτούς που βάζουν στοιχήματα. Όλα αυτά τα πράγματα σκεφτόταν κάθε φορά που ποθούσε μια πόλη. Η Ισιδώρα είναι επομένως η πόλη των ονείρων του: με μία μόνο διαφορά. Η ονειρεμένη πόλη τον εμπεριείχε νεαρό. Στην Ισιδώρα φτάνει σε προχωρημένη ηλικία.
Στην πλατεία είναι το πεζούλι των γέρων που κοιτάζουν τη νεολαία να περνά. Βρίσκεται καθισμένος στη σειρά μαζί τους. Οι επιθυμίες έχουν ήδη γίνει μνήμες.»
Αυτό που καταλαβαίνω από το παραπάνω απόσπασμα, είναι ότι αυτοί που έχουν οράματα, καταναλώνονται κυνηγώντας τα. Και ακόμα και αν τα κατακτήσουν, άλλοι είναι αυτοί που θα τα απολαύσουν. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας λεβέντης, θέλησε να συμμετάσχει στις τωρινές εκλογές σε ένα ψηφοδέλτιο. Του το είχα πει ότι θα τον ξεσκίσουν τα αγριόσκυλα.. Αυτός όμως είχε πιό πολύ το νου του στο όραμα παρά στις νουθεσίες. Και τον ξέσκισαν. Η δική μου γνώμη είναι ότι συνέβαλλε με την προσπάθειά του όχι στην εκπλήρωση του οράματος, αυτό το βλέπει άλλωστε μόνο αυτός, αλλά στην άνοδο στην εξουσία των αγριόσκυλων. Αν το καταλαβαίνει τότε δεν πειράζει, έκανε λάθος. Αν όμως δεν το καταλαβαίνει, τότε έκανα λάθος εγώ.
Δεν έχω σχεδόν καμία αμφιβολία ότι ζούμε έναν πολιτικό μεσαίωνα. Όπου κανένα ήθος δε θριαμβεύει. Όπου η πολιτική ηθική ταπεινώνεται για χάρη της μωροφιλοδοξίας. Όπου μόνο κάποιοι εξαιρεταίοι ή νεοφερμένοι στο στίβο μεταγγίζουν γνώση, νιότη, φρεσκάδα, ψυχή. Κι αυτοί αντέχουν συνήθως λίγο. Μερικοί απ’αυτούς, καθώς περνά ο χρόνος εξελίσονται σε επαγγελματίες. Και τότε, επενδύονται τις σκατωμένες πορφύρες του ψευδοαξιώματός τους και κοιτώντας το κατουρημένο τσαντήρι τους ονειρεύονται αυνανιστικά πως κυβερνούν ένα ιμπέριουμ. Ο εαυτός τους έχει πάρει τη θέση του Λόγου. Κι ας το έχει πεί ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι δεν δίνουμε την εξουσία στον άνθρωπο αλλά στο Λόγο, γιατί ο άνθρωπος ασκεί την εξουσία για τον εαυτό του και γίνεται τύραννος («Ουκ εώμεν άρχειν άνθρωπον αλλά τον λόγον, ότι εαυτώ τούτο ποιεί και γίνεται τύραννος»).
Εξαιρετικό βιβλίο. Δες και σχετικά παλιά μου ποστ:
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
“Unless we change our ways and our direction, our greatness as a nation will soon be a footnote in the history books, a distant memory of an offshore island, lost in the mists of time like Camelot, remembered kindly for its noble past”
Margaret Thatcher
Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε χαμένοι ακόμα στην καταχνιά του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος, με παρών και μέλλον και αυτά μέσα στη θολούρα.
Αντιγράφω με τη σειρά μου τον επίλογο του άρθρου “Τo κληροδότημα της Θάτσερ” από http://e-rooster.gr/04/2006/245 :
Η μεταστροφη που εφερε η κα. Θατσερ στην αγγλικη πολιτικη σκηνη ηταν μια συγκλονιστικη αποδειξη οτι ενα ατομο μονο του μπορει να αλλαξει μια ολοκληρη χωρα και ισως το κυριαρχο μοντελο οικονομικης πολιτικης σε ολη την Δυση. Εδειξε σε ολους οτι η μειωση των δημοσιων δαπανων και του παρεμβατισμου μπορει να απελευθερωσει τις δημιουργικες δυναμεις της χωρας που αφυκτιουν κατω απο τον κρατικο παρεμβατισμο και να οδηγησει σε εναν αγαθο κυκλο αναπτυξης. Εδειξη οτι η προνοητικη και στιβαρη ηγεσια μπορει να ερθει σε συγκρουση με τα κατεστημενα και τις διαφορες μειονοτικες ομαδες που λυμαινονται τον πλουτο της χωρας και να κερδισει, για το καλο ολων. Η πολιτικη της θα επρεπε να ειναι αντικειμενο μελετης απο ολους οσους ενδιαφερονται για την αναπτυξη…
Ρε κουζουλέ hristos,
ΤΩΡΑ διάλεξες να μιλήσεις για Θάτσερ; ΤΩΡΑ;;; Πάνω στην τούρλα του Σαββάτου; Δεν το ξέρεις ότι ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα είναι Ο ΣΤΟΧΟΣ; Πας να μου σαμποτάρεις το blog άθλιε;
Προς Θεού! Παρέθεσα μια άποψη – κρύψε ταμπέλες και ονόματα και ας διαφωνήσει ο καθένας επί ουσίας – και όχι για να προτείνω Θατσερισμό. Βέβαια απορώ εαν ο νεοφιλελευθερισμός φταίει που η κοινωνία μας έχει παραδοθεί στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και στις πανίσχυρες συντεχνίες.
Επί της ουσίας συμφωνώ απόλυτα. Θα έρθει και η ώρα, τώρα που θα απαλλαχθούμε οσονούπω από το κλίμα των εκλογών, που θα συζητήσουμε για το ρόλο των συντεχνιών και στην πόλη μας και γενικότερα.