Η Ιδιωτική Φαρμακευτική Δαπάνη
Πήρα αφορμή γι αυτή την ανάρτηση από πρόσφατο άρθρο με τίτλο “Αναπτυξιακό Αποτύπωμα” του καθηγητή Λυκούργου Λιαρόπουλου. Αναφέρεται εκεί:
Η Υγεία θεωρείται τομέας κατανάλωσης, αλλά το επίπεδο των υπηρεσιών που μας δίνει στην Ελλάδα δεν δικαιολογεί το 10% του ΑΕΠ. Τα 24 δις € μοιράζονται σε 13 δις του δημόσιου τομέα (από φόρους και εισφορές) και 11 δις που ξοδεύουμε σε ιδιώτες και φακελάκια σε δημόσιες υπηρεσίες. Θέλουμε, τελικά, να αυξηθούν τα πρώτα και να μειωθούν (περισσότερο) τα δεύτερα. Για να μειωθεί, όμως, η ιδιωτική δαπάνη πρέπει πρώτα να αυξηθεί η αξιοπιστία του ΕΣΥ. Αυτό χρειάζεται βελτίωση αποδοτικότητας στο σύστημα και απελευθέρωση πόρων για παραγωγικές δαπάνες που δημιουργούν υπηρεσίες και απασχόληση.
Συμφωνώ απόλυτα με τη μείωση της ιδιωτικής δαπάνης υγείας. Συμφωνώ επίσης ότι απαιτείται η αύξηση της αξιοπιστίας του ΕΣΥ. Αλλά, ταυτόχρονα, απαιτούνται και τομές σε πρακτικές δεκαετιών που παραδόξως δεν επιθυμεί να αγγίξει κανείς και οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με το ΕΣΥ. Όπως για παράδειγμα, η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Οι συμπολίτες μας πληρώνουν φάρμακα από την τσέπη τους για δύο κυρίως λόγους: α) για να αποφύγουν το κόστος μιας ιατρικής επίσκεψης και β) για να αποφύγουν τις ουρές αναμονής. Στη δίνη της οικονομικής κρίσης που διερχόμαστε, φαίνεται ότι η κυβέρνηση εστιάζει τις προσπάθειές της στον έλεγχο των δαπανών των ασφαλιστικών οργανισμών και του ΕΣΥ. Έχει κάθε δίκιο να επιχειρεί κάτι τέτοιο αφού η καταστροφική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, οδήγησε σε αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης περίπου 1 δις ευρώ ανά έτος τα τελευταία έτη (υπενθυμίζω ότι 1 δις/έτος ισούται περίπου με αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%). Αλλά θα είναι λάθος αν η κυβέρνηση δεν ενσκύψει στο πρόβλημα των ιδιωτικών δαπανών υγείας και ιδίως αυτών για φάρμακα. Ο περιορισμός της ιδιωτικής φαρμακευτικής δαπάνης θα αυξήσει έμμεσα το εισόδημα των πολιτών και συνιστά γνήσια μορφή κοινωνικής πολιτικής, αφού πέραν του εισοδήματος, προστατεύει και την υγεία των πολιτών που κινδυνεύει από τη χρήση σκευασμάτων χωρίς συνταγή ιατρού.
Για τους παραπάνω λόγους, νομίζω πως είναι αναγκαία η επαναφορά σε ισχύ της απαίτησης για ύπαρξη ιατρικής συνταγής για την αγορά φαρμάκων (πλην των κοινών, γνωστών διεθνώς ως OTC’s), απαίτηση που ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.
