Η Δημοσιογραφία του Δεκάρικου
Πώς γίνεται αλήθεια, η πόλη να βρωμάει και κάποιες εφημερίδες να επαινούν τον αντιδήμαρχο καθαριότητας; Ε, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να πετύχει κανείς με λίγα φτηνά χαρτονομίσματα. Με την ελεημοσύνη μας -κυριολεκτικά- επιβιώνουν ορισμένα (εννοείται, όχι όλα τα) έντυπα. Με εκβιαστικές συνδρομές τις οποίες δεν ζητήσαμε ποτέ και που η ντροπή μας κάνει κάποτε να πληρώνουμε, και με ‘χαρτζηλικάκια’ στους δημοσιογραφίσκους της δεκάρας για να γράφουν ό,τι τους λέμε. Επαίτες και γλείφτες έχουν κατακλύσει το χώρο και οι λίγοι ακέραιοι δημοσιογράφοι ασφυκτιούν. Η κατάσταση μου θυμίζει ένα στίχο από το διάσημο ποίημα του W. B. Yeats “The Second Coming”, ή “Η Δευτέρα Παρουσία”:
…The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity…
ή αν μου επιτρέπετε την πρόχειρη μετάφραση,
…Οι ικανοί δεν πείθουν κανένα, ενώ οι ανίκανοι
βρίθουν εμπάθειας…
Είναι απίστευτο. Αρχίσαμε πάλι να μιλάμε για το αυτονόητο. Το να είναι μια πόλη καθαρή και να μη ξεχειλίζουν οι κάδοι από σκουπίδια δε θα έπρεπε καν να είναι θέμα συζήτησης.Επαναλαμβάνω είναι αυτονόητο. Αντί να πηγαίνουμε μπροστά κάνουμε βήματα προς τα πίσω.
Πριν από μερικές δεκαετίες, οι δήμαρχοι ήταν πρακτικά μόνο για τα σκουπίδια. Όταν μπήκε το ’80 υπήρχε ένα παλλαϊκό αίτημα για ενίσχυση των δήμων, αποκέντρωση κλπ.
Ποιος το περίμενε ότι το 2007 θα ζητούσαμε να μαζεύονται έστω τα σκουπίδια.
Μέσα στο δίκιο μας, να μη γινόμαστε και υπερβολικοί. Η πόλη δεν ήταν παλιά καθαρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Τα ίδια χάλια είχε, ίσως και χειρότερα. Αλλά να έχει χάλια και να επαινείται και ο αντιδήμαρχος με προφανώς ‘πληρωμένες’ καταχωρήσεις, είναι κατάντια.
Τι να πω απλά ντροπή μας αν έχουμε καταφέρει στο 2007 να μας απασχολή το θέμα των σκουπιδιών αντί να κοιτάμε άλλα θέματα τα οποία θα πάνε μπροστά την πόλη μας
Δεν αρκεί μόνο να φωνάζουμε για τις ελλείψεις της Δημοτικής αρχής, αλλά και για μας, τους απλούς πολίτες, που μάλλον το μόνο που ξέρουμε είναι να γκρινιάζουμε. Ας “μεταφέρουμε” επιτέλους και λίγο από το πολιτισμό μας εκτός της οικίας μας (που τα πάντα είναι σε τάξη ?) και ας δούμε καταρχήν τη γειτονιά μας, με τους κατοίκους της, που πολύ πιθανών να μη γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Ας “μεταφέρουμε” τις ζωές μας ξανά στο πραγματικό φως και όχι στο ψεύτικο που εκπέμπει η μικρή μας τηλεόραση. Να νιώσουμε ξανά τη ζωή!
nkid-design,
καλωσήρθατε! Γράψτε μας σε ένα αρθράκι πώς φαντάζεστε αυτό που λέτε στο σχόλιό σας και θα το αναρτήσουμε!