Για την Αμαλία
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου – μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
ΚΑΦΕΣ – ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ – ΑΝΑΡΧΙΑ
Θα μπορούσε να είναι η σύγχρονη νεοελληνική μετάφραση του συνθήματος ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής προστάζει δουλειά και όχι εργασία με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο λιγοστό χρόνο που μας απομένει κάνουμε προσπάθεια να γευτούμε τις χαρές της ζωής. Ένα καφέ στα γρήγορα με κάποιο φίλο, που τυχαία συναντήσαμε στο δρόμο, ένα καλό αυτοκίνητο που το κουβαλάμε μαζί μας και τέλος μια καλή plasma τηλεόραση που θα μας νανουρίσει.
Να το πω λίγο διαφορετικά, ο περισσότερος κόσμος για να ανταπεξάλθει στις σύγχρονες κατασκευασμένες ανάγκες, δουλεύει 10 – 12 ώρες την ημέρα, που σημαίνει οτι έχει ελάχιστο χρόνο για να βρεθεί με τον εαυτό του, πράγμα σημαντικό για την επιβίωσή μας. Σ’ αυτό το χρόνο πρέπει να ξεκουραστεί, να δει αγαπημένα πρόσωπα, να χαρεί τα ακριβα του γούστα που με κόπο απέκτησε. Γι’ αυτό μαζί με το καφέ του σε κάποια παραλία θέλει να βλέπει το αυτοκίνητό του, γι’ αυτό μαζί με τους αγαπημένους ανθρώπους του έχει συντροφιά και τη τηλεόραση, γι’ αυτό έχει μια άναρχη ζωή που δεν σέβεται τον συνάθρωπό του. Μια ζωή που πάνω απ’ όλα δεν σέβεται την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και για το σκοπό που έχει δημιουργηθεί.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι μια πληγή, αρκετά βαθιά αλλά όχι ανίατη. Το φάρμακο βρίσκεται κάπου βαθειά μέσα μας, που με λίγη προσπάθεια, ατομικά και συνολικά, θα βγεί στην επιφάνεια και σιγά – σιγά θα κλείσει της πληγές μας. Και αν στην πρωτεύουσα της χώρας είναι δύσκολα τα πράγματα, στην επαρχία δεν πρέπει ν’ αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως πολύ καλά όλοι νιώθουμε. Δεν είναι πολύ αργά να αντιστρέψουμε το κλίμα που προσπαθεί να ριζώσει στις ψυχές μας. Όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά, να βρούμε ξανά το νόημα της ζωής με έναν περίπατο, έστω σ’ αυτά τα πεζοδρόμια, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς άγχος για το παρκάρισμα, να γνωριστούμε με τους διπλανούς μας, να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μας, να κοτσομπολέψουμε με τους γείτονες και όχι με τους δημοσιογραφίσκους της δεκάρας που βρίσκονται σ΄όλα τα κανάλια και λένε όλη την ώρα μαλακίες, ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτούς που προσπαθούν με σύγχρονα μέσα (blogs) να προβάλουν σκέψεις – ιδέες – ερωτήματα, να νιώσουμε ξανά τη ζωή.
Υ.Γ. 1 – Για την Αμαλία που ήξερε να ζει και θα ζει για πάντα ανάμεσά μας.
Υ.Γ. 2 – Προς την Αμαλία
ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ
Μ’ ΑΚΟΥΣ ?
ΣΤΙΣ ΛΥΠΕΣ, ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ, ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
Μ’ ΑΚΟΥΣ ?
ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ
Μ’ ΑΚΟΥΣ ?
Μ’ ΑΚΟΥΣ ?
Μ’ ΑΚΟΥΣ, Μ’ ΑΚΟΥΣ ΚΙ ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΣΕ ΓΡΑΜΜΟΦΩΝΟ
ΠΟΥ ΣΑΝ ΚΟΥΡΔΙΖΕΙ, ΑΝΑΠΝΕΕΙ !