Το debate και άλλα…
Είπα να μη σχολιάσω (κι εγώ) το περίφημο debate. Τα έγραψαν καλά πολλοί δημοσιογράφοι και ιστολόγοι. Θα κάνω μόνο ένα σχόλιο: μου φάνηκε πως τις καλύτερες εντυπώσεις (προφανώς για τα δικά μου γούστα) άφησε ο συνδυασμός Γιώργου Παπανδρέου και Αλέκου Αλαβάνου. Λέτε να τον δούμε και μετεκλογικά; Ας φωνάζει όσο θέλει ο Αλαβάνος και οι σύντροφοί του ότι δεν συζητά συνεργασία. Αν τώρα έλεγε κάτι διαφορετικό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινδύνευε να μείνει εκτός βουλής. Αλλά κι αν δεν συνεργαστεί στο υποθετικό σενάριο που το ΠΑΣΟΚ βγει πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία, πάλι τον ίδιο κίνδυνο θα διατρέξει, αφού από κάποιους θα θεωρηθεί υπεύθυνο όχι μόνο για την ακυβερνησία, αλλά και για τη νέα ευκαιρία στη ΝΔ να κερδίσει.
Καλά όλα αυτά, αλλά κάναμε την υπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ θα τερματίσει πρώτο. Αυτό κρίνω πως είναι δύσκολο να συμβεί. Όχι απλά γιατί η συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ στις μετρήσεις, μαθαίνω πως είναι χαμηλή και υπολείπεται αυτής της ΝΔ, αλλά για ένα λόγο που εγώ κρίνω ως ιδιαίτερα σημαντικό: οι έλληνες πολίτες καλώς ή κακώς επένδυσαν το 2004 στη ΝΔ. 3,5 μόλις χρόνια αργότερα, ελάχιστοι είναι σε θέση να παραδεχθούν ανοιχτά πως έκαναν λάθος. Όχι γιατί η κυβέρνηση δεν τους έδωσε αρκετές αφορμές (ίσα-ίσα, η ανικανότητά της πιστεύω πως θα μείνει μνημειώδης), αλλά καθαρά από ένα συνδυασμό εγωισμού (δεν παραδεχόμαστε εύκολα τα λάθη μας) και κακής γνώμης για το ΠΑΣΟΚ. Κι αν για το πρώτο το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει τίποτα, για το δεύτερο δυστυχώς δεν έκανε όσα έπρεπε. Πχ να καταργήσει τις τοπικές οργανώσεις οι οποίες στην πλειοψηφία τους στελεχώνονται από ικανότατους ανθρωποδιώχτες που προσδίδουν μόνο αρνητική προστιθέμενη αξία στο κίνημα. Γι αυτό, όπως λένε οι πληροφορίες μου, η ‘πατάτα’ με τη Φώφη κόστισε στο ΠΑΣΟΚ σχεδόν όσο κόστισαν οι πυρκαγιές στην κυβέρνηση. Ας κάηκε η χώρα. Με την κυβέρνηση οι πολίτες είναι ακόμη επιεικείς, με το ΠΑΣΟΚ όχι. Έτσι, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Λαπούτα, είναι ικανοί να επιλέξουν και πάλι τον άνθρωπο που δεν έκαψε όλη τη χώρα (ακόμα). Που δεν εξάντλησε, ακόμα, τον πλουτισμό όλων των κουμπάρων. Που δεν διέλυσε, ακόμα, όλους τους θεσμούς που η χώρα είχε κατακτήσει με μεγάλη δυσκολία (ΑΣΕΠ, ΕΣΥ, Πανελλαδικές εξετάσεις, Ανεξάρτητες Αρχές όπως η ΑΔΑΕ, κοκ). Που δαπάνησε, ήδη, σε χρόνο ρεκόρ, όλο το κύρος που αποταμίευσε μια χώρα που μπήκε στην ΟΝΕ, διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες και εξάρθρωσε την τρομοκρατία.
Το ψυχολογικό αυτό τοπίο όμως, κρίνω πως θα ανατραπεί εκ βάθρων την επομένη των εκλογών. Αν επικρατήσει η ΝΔ, πολύ σύντομα, ίσως και λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές, θα πατώσει στις δημοσκοπήσεις και θα οδηγηθούμε γρήγορα σε εκλογές. Αν επικρατήσει το ΠΑΣΟΚ, ή θα φύγει ο Γιώργος μπροστά γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του το κομματικό κατεστημένο (σχηματίσει δε σχηματίσει κυβέρνηση), ή θα επιλέξει τις ισορροπίες και θα βαλτώσει, οπότε και πάλι, οι γρήγορες εκλογές είναι βέβαιες. Κάποιοι μάλιστα, λένε πως στα δημοσιογραφικά επιτελεία, ασχολούνται ήδη μ’ αυτές (αφού εκεί ακριβώς ποντάρουν). Το βέβαιο είναι πως όλα μπορούν να συμβούν.
Μέσα σ’όλα, μερικές υποψηφιότητες προσφέρουν τουλάχιστον διασκέδαση. Στο νομό μας, μετράμε ήδη μία υποψήφια που δεν ξέρει ακόμα και τώρα κανείς (ΠΑΣΟΚ), έναν πεντάκις υποψήφιο που δεν θα σταματήσει (ο θεός να τον έχει καλά) ούτε στις 30 προσπάθειες (ΝΔ), ένα σύμβουλο …ευεξίας με σπουδές οικονομικών (Οικολόγοι-Πράσινοι), έναν σωτήρα της Κορίνθου (ΝΔ) που αφού πήρε 5-6 φορές το λόγο στο Δημοτικό συμβούλιο και έσωσε την πόλη (σε 9 μήνες), τώρα άνοιξε πανιά να σώσει και τη χώρα (από του χρόνου θα τρέμει ο …Μπαρόζο), συνεπείς δημόσιους υπαλλήλους που πουλώντας κρατικές υπηρεσίες προσπορίζονται ίδιον όφελος κοκ. Καλά πάμε….
Mike, καλημέρα και από δω. Θα πω το εξής : πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Το εφικτό όμως είναι ίσως ο πιο δυσνοητος όρος στη ζωή μας, ακριβώς επειδή σχετίζεται με τον κοινο νου και τη χρυσή μετριότητα.
φιλια
ριτς
Αγαπητή ριτς,
δεν κατανοώ τι σχέση έχει η μετριότητα με το εφικτό, σαν έννοια. Το τελευταίο είναι ευθέως ανάλογο των ικανοτήτων αυτού ή αυτών που επιχειρεί/ούν. Άλλο, πχ ήταν το εφικτό για τον Παρμενίωνα και άλλο για τον Αλέξανδρο (πριν τη μάχη των Γαυγαμήλων). Το πρόβλημα συνήθως έγκειται στο γεγονός ότι δεν επιχειρούν οι καλύτεροι, και σίγουρα η σύγχρονη δημοκρατία πάσχει από κρίση αντιπροσώπευσης.
Ειπα χρυσή μετριότητα και όχι απλώς μετριότητα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Θέλω να πω ότι ο πολιτικός δεν μπορεί να κατανοήσει ότι χρειάζεται να ειναι ο ίδιος χρυσή μετριότητα και να διαθέτει κοινό νου για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβληματα των κοινωνιών μας. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι που προδιαθέτει για την τέχνη του εφικτού.
Καλημερα
ΥΓ.Το ότι δεν επιχειρούν οι καλύτεροι ειναι ακριβώς επειδή δεν έχουν επικρατήσει στη ζωή μας οι δύο παραπάνω ιδιότητες. Τώρα, για τους ηγετες φυσικά και ισχύουν αλλα κριτήρια και άλλες ικανότητες, αλλά ηγετες αναδεικνύονται μια φορά στα εκατό χρονια.
Ριτς