Στην Κόρινθο κάνουμε την Πάπια
Στην Κόρινθο, το δίκτυο ύδρευσης δεν παρέχει πόσιμο νερό. Κάποτε, τα καλοκαίρια, καθόλου νερό. Δεν υπάρχει κτίριο, με εξαίρεση ίσως κάποια παλιά ισόγεια κτίρια, που δεν έχει πιεστικό μηχάνημα για να μπορεί το νερό να φτάνει σε όλους τους ορόφους. Σε μερικά κτίρια, υπάρχουν και δεξαμενές νερού στις ταράτσες για να γεμίζουν όταν η παροχή είναι αρκετή (πχ τη νύχτα). Οι περισσότεροι λοιπόν, επιχειρούν να αντλούν το νερό που ‘χρειάζονται’ από μια ‘δεξαμενή’ που δεν είναι επαρκής. Φυσικό αποτέλεσμα αυτού, οι διακοπές ύδρευσης. Ακόμα κι έτσι, το πόσιμο νερό παρέχεται από οχήματα-βυτία, ή οι πολίτες γεμίζουν μπετόνια σε δημόσιες βρύσες, κυρίως στο Λουτράκι, ή αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό. Το πρόβλημα ύδρευσης της Κορίνθου δεν είναι νέο, έχει ηλικία δεκαετιών. Είναι ένα πρόβλημα αντιπροσωπευτικό του τρόπου που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τα προβλήματά της. Κοντόφθαλμα, αποσπασματικά, ναρκισσιστικά και εντέλει, αυτιστικά. Αλλά, εκτός αυτών, υπάρχει και ένας ακόμη κυρίαρχος τρόπος αντιμετώπισης, ο καταναλωτικός. Είναι ο τρόπος που μας διδάσκει να έχουμε εμείς το αγαθό που κρίνουμε ότι θέλουμε τώρα, στην ποσότητα που κρίνουμε εμείς επαρκή, αδιαφορώντας για την όποια κοινωνική διάσταση του προβλήματος.
Η κοινωνιολογία της κατανάλωσης σχετικά πρόσφατα μόνο κατεδύθη και στην περιβαλλοντική παράμετρο, αλλά αφού το έκανε, ανέδειξε αυτό που από τόσες διαφορετικές αφετηρίες, πηγές και διαδρομές φτάνει συνέχεια στ’ αυτιά μας. Ότι αν δεν βοηθήσουμε τους πολίτες να μάθουν περισσότερα για τα προβλήματα που απασχολούν αυτούς και την κοινωνία τους, δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις. Κανένας σχεδιασμός, καμία προοπτική, κανένα μείζον έργο του εγγύς μέλλοντος δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί επιτυχημένα χωρίς να απαιτείται από τους πολίτες να επιδείξουν μια περισσότερο (απ’ότι μέχρι σήμερα συνήθως απαιτείτο) υπεύθυνη συμπεριφορά. Από το κυκλοφοριακό και την ανακύκλωση απορριμμάτων μέχρι το κοινωνικό κράτος, η εποχή όπου η κοινωνική αλληλεγγύη επιδεικνύετο μόνο από το κράτος και τους θεσμούς του, έφτασε πλέον στα -αναμενόμενα- όρια της. Η ατομική ευθύνη καθίσταται πλέον στοιχείο sine qua non κάθε πολιτικής. Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως οι θεσμοί έχουν πλέον στη διάθεση τους ένα μεγάλο ελαφρυντικό. Αντίθετα, τους βαραίνει ένα επιπλέον φορτίο, σημαντικού ειδικού βάρους, αυτό της ενδυνάμωσης των πολιτών με τις αναγκαίες πληροφορίες και γνώσεις που θα τους βοηθήσουν να επιλέξουν να μεταβάλλουν τις συμπεριφορές τους.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω δήμους σαν αυτόν του Λουτρακίου που όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα ύδρευσης αλλά έχει πόσιμο νερό ποιότητας και εξάγει κάθε χρόνο εκατομμύρια λίτρα εμφιαλωμένου νερού, να υλοποιεί πολιτικές σεβασμού των υδάτινων πόρων σαν κι αυτή που φαίνεται στις εικόνες που συνιστούν τις δύο όψεις ενός φύλλου που μπορεί κανείς να βρει παντού στο Λουτράκι και τα μαγαζιά του.
Η αναπόφευκτη σύγκριση με το δικό μας δήμο, καταθλίβει. Εδώ ανακυκλώνουμε μόνο τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πολιτικές που μας οδήγησαν στη σημερινή δεινή θέση.
Α, παράγουμε και κλώνους αυτών των προσώπων για να καλύψουμε και τις μελλοντικές μας ανάγκες!
