Έγινες Δολοφόνος!
Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, εκπλήρωσες την επιθυμία σου
Να έχεις σίγουρη δουλειά,
Ασφάλιση για σένα, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου
Πληρωμένες διακοπές,
Ρουχισμό και επιδόματα
Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, μηδένισες την ανασφάλειά σου,
Μήπως σε αγγίξει η όποια οικονομική κρίση,
Δημόσιος υπάλληλος,
Στο ταμείο κάθε 1η και 15
Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, αγόρασες ένα κουστουμάκι ζωής σε τιμή ευκαιρίας,
Μια στολή που να κρύβει τα κενά σου,
Ένα τρόπο να σε υπακούν όσοι δεν σε ξέρουν,
Συνάδελφους στη δουλειά για να μη νιώθεις μόνος
Τι σου φταίει ρε μαλάκα το παιδάκι;
Το μόνο που χρειαζόταν για να μη σε βρίζουν ήταν να μη συμπεριφέρεσαι σα μπάτσος, σα γουρούνι, σα δολοφόνος. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να φερθείς σα μπάτσος, σα γουρούνι.
Κι έγινες δολοφόνος!
Χίλια μπράβο Mike,
μπας και σκεφτούμε λιγάκι τη γέννεση της βίας και της βλακείας που κρύβουμε ορισμένες φορές μέσα στην επαγγελματική και προσωπική μας ζωή…
Μπράβο κι από εμένα…
Θα μου επιτρέψετε ελπίζω να το αναδημοσιεύσω και στο blog μου…
Ασφαλώς!
Φοβερό, βρε συ Mike…
Το βάζω στις “σημειώσεις” μου.
Πολύ καταδίκη, πολύ δάκρυ, πολλή ανησυχία, πολλοί κουκουλοφόροι, πολλοί αναρχικοί, πολύς φόβος, πολύς κιτρινισμός. Μετά τα δάκρυα για το θάνατο του15χρονου, η οργή για τους κακούς που επιβουλεύονται την ασφάλεια μας, τις περιουσίες μας, τη δημοκρατία μας τελικά. Τη δική μας δημοκρατία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, στα μέτρα των μεγάλων.
Την άλλη δημοκρατία, τη δημοκρατία των πολιτών που βγαίνουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν το δικαίωμα ενός 15χρονου να ζήσει τη ξεχάσαμε. Οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, όλοι εμείς οι υπεύθυνοι να διαπαιδαγωγήσουμε τη νέα γενιά κουνάμε το κεφάλι με τρόμο μπροστά στα έκτροπα. Φυλάμε τα παιδιά μας στο σπίτι, μη τυχόν και θελήσουν να διαμαρτυρηθούν και πάνω στο θυμό τους πετάξουν και καμιά πέτρα. Τα κοιτάμε από απόσταση με τρόμο μη τυχόν και κάψουν καμιά τράπεζα. Μη τυχόν και χαλάσουν την εικόνα μας στη φτωχή από αισθήματα και πλούσια σε υλικά αγαθά μικρή κοινωνία μας. Μη τυχόν και χαλάσουν τα Χριστούγεννα μας.
Ούτε τώρα σταθήκαμε πλάϊ τους. Ούτε τώρα καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με την αγωνία και τον τρόμο τους για όλα αυτά που δεν μπορούν να εξηγήσουν. Ούτε τώρα καταφέραμε να γίνουμε παιδαγωγοί τους.
Ουτε τώρα έχουμε πειστικές απαντήσεις στο αμείλικτο ερώτημα της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός συνομηλίκου τους από το οπλισμένο χέρι ενός ανθρώπου που θα έπρεπε να υπηρετεί την ασφάλειά τους. Από απόσταση τους κατηγορούμε, τους φοβόμαστε, τους αποτρέπουμε, τους λέμε κουκουλοφόρους, προβακάτορες, μετανάστες πλιατσικολόγους.
Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι είναι τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά ενός συστήματος χωρίς αξίες, μεγαλωμένα με παροχές μόνο για να πετύχουν σ΄αυτή τη κοινωνία. Μεγαλωμένα για να γίνουν άξιοι πολίτες. Μεγαλωμένα σε ένα συνεχές άγχος να είναι οι καλύτεροι στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο πιάνο, στις ξένες γλώσσες, να έχουν τα εφόδια να τα βγάλουν πέρα. Και όταν ο θυμός τους ξεχειλίζει, όταν τους δίνετε η αφορμή να εκφράσουν την αηδία τους για όλα αυτά, στεκόμαστε απέναντί τους. είμαστε μακριά τους. Το μόνο που προσπαθούμε : να κατευνάσουμε το θυμό τους, για να συνεχίσουμε χωρίς ενδοιασμούς τη μεγαλόπρεπη μικροαστική πορεία μας.
Δεν μπορώ να βρω άλλες λέξεις. Ούτε θέλω και ούτε δυστυχώς μπορώ πια να εξηγήσω τις συμπεριφορές τους. Θέλω μόνο να εκφράσω την αηδία μου για μας τους παιδαγωγούς τους. Που δεν μπορέσαμε για άλλη μια φορά να είμαστε κοντά τους. Που αρνηθήκαμε να βγούμε στο δρόμο να τα υπερασπιστούμε, να δηλώσουμε ότι και εμείς θυμώσαμε με την δολοφονία ενός παιδιού μας. Που δεν κάναμε ούτε μια μικρή προσπάθεια να συνομιλήσουμε μαζί τους. Που δεν βγάλαμε ούτε μια μικρή φωνή απελπισίας εξ ονόματός τους. Που δεν ευαισθητοποιηθήκαμε ούτε μια στιγμή για τη δική τους αγωνία. Που για άλλη μια φορά τα περιθωριοποιήσαμε. Που για άλλη μια φορά χρήσαμε ήρωες στα αθώα μάτια τους αυτούς που δεν το αξίζουν. Γιατί για άλλη μια φορά ΕΜΕΊΣ δεν τους δώσαμε αυτό που τους οφείλουμε.
Πριν 15 χρόνια ο Ν. Δήμου, με αφορμή τη δολοφονία ενός άλλου παιδιού, έγραφε ότι η κοινωνία μας έχει ξεπεράσει το όριο επιφυλακής. Ναι η κοινωνία εμάς των μεγάλων έχει ξεπεράσει τα όρια της αναισθησίας. Όμως θα πρέπει να είμαστε περήφανοι που τα παιδιά μας πότε – πότε μας το θυμίζουν. Όσο κι αν φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, τα παιδιά μας για άλλη μια φορά, απεγνωσμένα, μας φωνάζουν πως ασφυκτιούν στα σπίτια μας, πως οργίζονται με την κοινωνία που γι΄αυτά χτίζουμε, πως μας θέλουν αλλιώς.
Υ.Γ. Α, και ξέχασα, το κομματικό πλιάτσικο (από όπου κι αν προέρχεται ) είναι το χειρότερο αντίδοτο για να κατευνάσουμε το θυμό τους. Το δε ανώνυμο μικροεπαρχιώτικο ιστολογείν που ψάχνει ευκαιρία να βγάλει τα απωθημένα του χείριστο (ιδέ Κορινθιακά blogs, εκτός από τα δικά σου λίγα και μεστά λόγια). Καλύτερα να σιωπήσουμε, για να μη πω κάτι χειρότερο!
Mike, το ανεβάζω και στη blog-συλλογή ποστ εδώ:–>>
http://www.radiobubble.gr
Ευχαριστώ!