MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Όλος ο κόσμος υιοθετεί βαθμιαία λύσεις ηλεκτρονικής συνταγογράφησης που -μεταξύ άλλων πολύ σημαντικών-απαλλάσουν τους πολίτες από το βάρος του προσωπικού συνταγολογίου. Αν και από τις τελευταίες στην ΕΕ των (πάλαι ποτέ) 15, η χώρα μας μπαίνει κι αυτή στο χορό. Το ΙΚΑ, την παραμονή -κυριολεκτικά- της υιοθέτησης ενός τέτοιου συστήματος, αποφάσισε να σχεδιάσει νέο συνταγολόγιο και να το μοιράσει στα εκατομμύρια των ασφαλισμένων του. Πόσο κόστισε άραγε αυτή η απαράδεκτη απόφαση της διοίκησης του ΙΚΑ;

Πλίνθοι – κέραμοι ατάκτως εριμμένοι, η στρατηγική της διοίκησης Αμπατζόγλου στο ΙΚΑ. Όχι μόνο γιατί την παραμονή της κατάργησης των συνταγολογίων σχεδίασε και διανέμει νέα. Αλλά και γιατί η ορθή συνταγογράφηση απαιτεί πολύ περισσότερο κόπο για τον γιατρό, ο οποίος καλείται να υπακούσει στας υποδείξεις, αλλά δεν ρωτήθηκε ποτέ για το περιεχόμενό τους. Γιατί αν είχε ρωτηθεί, δεν μπορεί να μην είχε επισημάνει ότι η σωστή καταχώριση αλφαριθμητικών χαρακτήρων σε τόσα πολλά τετραγωνάκια με τέτοια ακρίβεια ώστε αυτά να είναι αναγνώσιμα από σαρωτές, είναι αν όχι αδύνατη, τουλάχιστον μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Τη θαυμαστή εγκύκλιο του ΙΚΑ που περιγράφει όλες αυτές τις ανοησίες μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ σε αυτή την πρόταση.

ΥΓ. Οι φήμες ότι η εκπαίδευση των ιατρών θα γίνεται στα πρακτορεία ΛΟΤΤΟ διαψεύδεται αρμοδίως.

Πήρα αφορμή γι αυτή την ανάρτηση από πρόσφατο άρθρο με τίτλο “Αναπτυξιακό Αποτύπωμα” του καθηγητή Λυκούργου Λιαρόπουλου. Αναφέρεται εκεί:

Η Υγεία θεωρείται τομέας κατανάλωσης, αλλά το επίπεδο των υπηρεσιών που μας δίνει στην Ελλάδα δεν δικαιολογεί το 10% του ΑΕΠ. Τα 24 δις € μοιράζονται σε 13 δις του δημόσιου τομέα (από φόρους και εισφορές) και 11 δις που ξοδεύουμε σε ιδιώτες και φακελάκια σε δημόσιες υπηρεσίες. Θέλουμε, τελικά, να αυξηθούν τα πρώτα και να μειωθούν (περισσότερο) τα δεύτερα. Για να μειωθεί, όμως, η ιδιωτική δαπάνη πρέπει πρώτα να αυξηθεί η αξιοπιστία του ΕΣΥ. Αυτό χρειάζεται βελτίωση αποδοτικότητας στο σύστημα και απελευθέρωση πόρων για παραγωγικές δαπάνες που δημιουργούν υπηρεσίες και απασχόληση.

Συμφωνώ απόλυτα με τη μείωση της ιδιωτικής δαπάνης υγείας. Συμφωνώ επίσης ότι απαιτείται η αύξηση της αξιοπιστίας του ΕΣΥ. Αλλά, ταυτόχρονα, απαιτούνται και τομές σε πρακτικές δεκαετιών που παραδόξως δεν επιθυμεί να αγγίξει κανείς και οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με το ΕΣΥ. Όπως για παράδειγμα, η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Οι συμπολίτες μας πληρώνουν φάρμακα από την τσέπη τους για δύο κυρίως λόγους: α) για να αποφύγουν το κόστος μιας ιατρικής επίσκεψης και β) για να αποφύγουν τις ουρές αναμονής. Στη δίνη της οικονομικής κρίσης που διερχόμαστε, φαίνεται ότι η κυβέρνηση εστιάζει τις προσπάθειές της στον έλεγχο των δαπανών των ασφαλιστικών οργανισμών και του ΕΣΥ. Έχει κάθε δίκιο να επιχειρεί κάτι τέτοιο αφού η καταστροφική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, οδήγησε σε αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης περίπου 1 δις ευρώ ανά έτος τα τελευταία έτη (υπενθυμίζω ότι 1 δις/έτος ισούται περίπου με αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%). Αλλά θα είναι λάθος αν η κυβέρνηση δεν ενσκύψει στο πρόβλημα των ιδιωτικών δαπανών υγείας και ιδίως αυτών για φάρμακα. Ο περιορισμός της ιδιωτικής φαρμακευτικής δαπάνης θα αυξήσει έμμεσα το εισόδημα των πολιτών και συνιστά γνήσια μορφή κοινωνικής πολιτικής, αφού πέραν του εισοδήματος, προστατεύει και την υγεία των πολιτών που κινδυνεύει από τη χρήση σκευασμάτων χωρίς συνταγή ιατρού.

Για τους παραπάνω λόγους, νομίζω πως είναι αναγκαία η επαναφορά σε ισχύ της απαίτησης για ύπαρξη ιατρικής συνταγής για την αγορά φαρμάκων (πλην των κοινών, γνωστών διεθνώς ως OTC’s), απαίτηση που ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.

Η “Πρωτοβουλία για την Υγεία και την Κοινωνική Πολιτική”, διοργανώνει την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου, ομιλία του διαπρεπούς καθηγητή κου Ηλία Μόσιαλου με θέμα “Δέκα Προτάσεις για τη Μεταρρύθμιση του Συστήματος Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης”. Προσωπικά, ως μέλος του ΔΣ της “Πρωτοβουλίας”, χαίρομαι ιδιαίτερα που ένας καθηγητής του οποίου τα γραπτά με ενέπνεαν πολύ πριν γίνει γνωστός στο πανελλήνιο (πρώτα σαν σύμβουλος του σημερινού πρωθυπουργού και εν συνεχεία ως βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ), προσέθεσε στην οικεία του ακαδημαϊκή κονίστρα και τον τυρβώδη ελληνικό πολιτικό στίβο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιό ασφαλές από την εξ’ αποστάσεως ανάλυση. Αντίθετα, η ενεργός συμμετοχή στη διαμόρφωση και υλοποίηση προτάσεων, από τη θέση βεβαίως που αρμόζει στον καθένα, είναι επιβεβαιωτική του έρματος του καθενός.

Ο Ηλίας Μόσιαλος είναι καθηγητής Πολιτικής της Υγείας στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του London School of Economics. Είναι επίσης επικεφαλής του Κέντρου για την Πολιτική και την Οικονομία της Υγείας, του μεγαλύτερου ερευνητικού κέντρου στο LSE. Συνδιευθύνει το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τη Μελέτη των Συστημάτων της Υγείας, ένα ερευνητικό πρόγραμμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και των κυβερνήσεων του Βελγίου, της Φινλανδίας, της Νορβηγίας, της Σλοβενίας, της Ισπανίας και της Σουηδίας. Είναι επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας στο Παρίσι, και στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Παραλλήλως, διευθύνει την σειρά βιβλίων του Cambridge University Press για την Οικονομία, την Πολιτική και το Μάνατζμεντ της Υγείας. Συμμετέχει τακτικά σε διαβουλεύσεις για την πολιτική στον τομέα της Υγείας, συμβουλεύοντας τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Επιτροπή Ανταγωνισμού στην Βρετανία, τα Υπουργεία Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών στο Βέλγιο, στην Βραζιλία, στην Κίνα, στην Φινλανδία, στην Ιρλανδία, στην Ρωσία, στην Νότια Αφρική, στην Ισπανία και στην Σουηδία καθώς και ασφαλιστικά ταμεία στην Αυστρία, στην Κροατία, στην Γάλλια, στην Ουγγαρία και στην Νότια Κορέα. Έχει διατελέσει μέλος τού διοικητικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων. Το 2002 και το 2007 τιμήθηκε με το βραβείο Baxter από την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας για το καλύτερο βιβλίο πανευρωπαϊκώς στους τομείς της Πολιτικής και του Μάνατζμεντ Υγείας.

Ο George Whitesides (τιμώντας πραγματικά το επίθετό του), μας έδωσε σε μια καταπληκτική διάλεξή του στο TED με τίτλο “Ένα Εργαστήριο σε μέγεθος Γραμματόσημου”, μια φωτεινή εικόνα του μέλλοντος. Τέτοιες διαλέξεις ανανεώνουν την πίστη στον άνθρωπο και τα εργαλεία του και μας απομακρύνουν όχι μόνο από την οικονομική κρίση που σαν γκρίζο σύννεφο σκεπάζει τους ορίζοντές μας, αλλά και από μίζερες αντιπαραθέσεις της καθημερινότητας που στερούνται διακυβεύματος. Απολαύστε την!

“Vanity is the hallmark of the meek and powerless.  They cry for a good opinion of themselves – not being able to set their own value. Vanity is a consequence of inferiority.”

Nietzsche.

Ο Νίτσε είναι υπέροχος, αλλά βρήκα και ένα απόσπασμα από μια σελίδα της Διαδικτυακής Κοινότητας των Φοιτητών της Νομικής και το παραθέτω:

“Προσπαθώντας να προσδιορίσω το εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου αυτού, θα έλεγα ότι Ματαιοδοξία είναι αναζήτηση της δόξας επί ζητημάτων τα οποία στερούνται πραγματικής σημασίας. Ματαιοδοξία είναι η αναζήτηση ανώφελων και άσκοπων πραγμάτων, η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα. Αντικείμενο της ματαιοδοξίας είναι το «Εγώ», το οποίο χρησιμοποιώντας τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του ατόμου από αυτό το ίδιο, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον και, μέσω των εντυπώσεων αυτών, στη συνεχή ικανοποίηση του αισθήματος της αυταρέσκειας.

Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει αμέσως ότι ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν δύναται να αποδεχθεί επ’ ουδενί την κριτική από άλλους ανθρώπους. Το ίδιο, επίσης, ισχύει και για την αυτοκριτική, κάτι που δεν νοείται καν για όποιον διακατέχεται από τέτοια αισθήματα. Αυτό δε καθώς ο ναρκισσισμός και η αυταρέσκεια δημιουργούν ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα ανωτερότητας, το οποίο δυστυχώς αποτρέπει την ίδια την αυτογνωσία. Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη. Δεν το παραδέχεται όχι μόνο στους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και αν τύχει κάποτε να συνειδητοποιήσει τυχόν λάθη του, αυτά σίγουρα δεν θα είναι ιδιαίτερα σοβαρά! Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και τα λάθη των άλλων είναι σίγουρα πιο σοβαρά από τα δικά μας! Ακόμη κι αν κάποτε κάναμε κάποια σοβαρά λάθη, σίγουρα δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι που μας παρέσυραν ή δεν μάς απέτρεψαν από αυτά. Σίγουρα…

Σε επίπεδο στόχων και σκοπών, ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν επιζητεί κάτι που θα έκανε πραγματικά ευτυχισμένο τον ίδιο αλλά αυτά που είναι γενικώς παραδεδεγμένα, ή έστω αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνών. Αυτό δε όχι γιατί έχει στην πραγματικότητα κάποια αξία για τον ίδιο αλλά επειδή είναι πιο σημαντικό γι’ αυτόν να έχει κάτι που οι άλλοι το επιθυμούν διακαώς και γι’ αυτό το λόγο τον φθονούν αναγνωρίζοντας έτσι ότι έχει κάτι παραπάνω από αυτούς. Έχοντας, λοιπόν, κατά νου την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση, ο ματαιόδοξος άνθρωπος αναλώνεται επιζητώντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη. Ο ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο, να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αλλά και να απαξιώνει ταυτόχρονα ό,τι δεν είναι σε θέσει να επιτύχει… “