MyStigma

Η Βία κατά των Νόµων

Γ. ΣιακαντάρηςΣήµερα φαινόµενα όπως η ασκούµενη βία κατά των πολιτικών (µε αποκορύφωµα την επίθεση κατά του Κωστή Χατζηδάκη και κατόπιν, κατά του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σηµίτη), η εξέγερσητης Κερατέας, το κίνηµα «∆εν πληρώνω», ακόµη και η θλιβερή επίθεση των χούλιγκαν κατά του Θεάτρου Τέχνης, προεόρτια τελετή των όσων συνέβησαν στο πρόσφατο µατς Ολυµπιακού – Παναθηναϊκού, έχουν παρουσιαστεί ως µορφές αντίστασης κατά της πολιτικής και οικονοµικής ελίτ που κυβερνά αυτόν τον τόπο. Αντιθέτως, δεν είναι τίποτα άλλο από απλά δείγµατα της απουσίας των πολιτισµικών συµπεριφορών που διαµόρφωσαν τις νεωτερικές κοινωνίες, της αδυναµίας των ελίτ να ασκήσουν διαπαιδαγωγικό ρόλο και της αδυναµίας του κράτους να λειτουργήσει ως νοµιµοποιηµένος φορέας άσκησης βίας.

Η διαδικασία µετάβασης από τις βίαιες (σε ατοµικό και διαταξικό επίπεδο) προνεωτερικές κοινωνίες στις κοινωνίες που τον ρόλο της νόµιµης άσκησης βίας παίζει το κράτος είναι µια πολύ αργή διαδικασία, η οποία ακολούθησε τις εξελίξεις της κουλτούρας που πραγµατοποιήθηκαν από την Αναγέννηση.

Στην Ελλάδα, αυτή η διαδικασία συντοµεύτηκε και περιορίστηκε µόνο στο πλαίσιο των πολιτειακών µετασχηµατισµών.

Οι σύγχρονες νεωτερικές κοινωνίες είναι αποτέλεσµα µιας διαδικασίας µεταφοράς συµπεριφορών και ταυτοχρόνως δικαιωµάτων από τα πάνω προς τα κάτω. Η υιοθέτηση προτύπων µιας κοινωνική οµάδας από µια άλλη κοινωνική οµάδα αποτελεί το σηµαντικότερο βήµα στη διαδικασία εκπολιτισµού των κοινωνιών. Με τα λόγια του Νόρµπερτ Ελίας (« Η εξέλιξη του πολιτισµού », 1939, ελλ. έκδοση Νεφέλη) αυτό είναι το βήµα από τον πολιτισµό στα πολιτισµένα άτοµα. Στην αναγεννησιακή Ευρώπη της απόλυτης µοναρχίας είχαµε µια διαδικασία περιορισµού της διατοµικής βίας µέσω της υιοθέτησης συµπεριφορών από τα ανώτερα κοινωνικά στρώµατα και της µετάδοσης αυτών των πολιτισµικών συµπεριφορών στα κατώτερα. Αυτή η µετάδοση όµως προϋπέθετε την ύπαρξη κατάλληλων κοινωνικών δοµών, όπως ήταν αρχικά ο εξισορροπιστής µονάρχης και στη συνέχεια το κράτος ως µηχανισµός καταναγκασµού, αλλά και η εθνική ιδεολογία ως φαντασιακός µηχανισµός παραγωγής νοµιµοφροσύνης.

Με δυο λόγια η κοινωνική εξοµοίωση οδήγησε και στην εξοµοίωση των τρόπων συµπεριφοράς και στη µετάβαση από τους εξωτερικούς καταναγκασµούς στην ενίσχυση των εσωτερικών. Έτσι, νεωτερική κοινωνία είναι αυτή που – όπως υποστήριζε ο Ελίας – έχει εγκαταλείψει τον ετεροαναγκασµό ως µέσο ελέγχου της συµπεριφοράς για χάρη του εσωτερικού αναγκασµού. Στην περίπτωση που δεν αρκεί ο εσωτερικός καταναγκασµός λειτουργεί το κράτος ως νόµιµος φορέας άσκησης της βίας.

Για πολλούς λόγους  – η εκποµπή για το 1821 δείχνει µερικούς από αυτούς – τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη στην Ελλάδα. Η Ελλάδα µε βάση τα παραπάνω δεδοµένα εξακολουθεί να µην είναι πλήρως νεωτερική κοινωνία. Θα µπορούσα να πω, πως µόνο ένα απ’ όλα αυτά συνέβη. Αυτό είναι η εξοµοίωσητων κατώτερων κοινωνικών οµάδων µε τις αξίες των ανώτερων. Μόνο που συνέβη µε την αντίθετη φορά. Αντί ο φόβος της µη κοινωνικής αποδοχής και της απώλειας της νεοεπιτευχθείσας κοινωνικής θέσης, ο φόβος δηλαδή του κοινωνικού υποβιβασµού, να«αναγκάσει» τους κατώτερους να ακολουθούν τους ανώτερους, συνέβη οι ανώτεροι, για λόγους πολιτικού κόστους και γοήτρου, να θελήσουν να µοιάζουν στους κατώτερους. Κλασικό παράδειγµα η βράβευση από την ανώτατη πνευµατική ηγεσία της χώρας µας, την Ακαδηµία Αθηνών, της ανοµίας της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου, η οποία παραβίασε τους νόµους του ελληνικού κράτους για τη διδασκαλία της µειονοτικής γλώσσας, καλλιεργώντας κλίµα γλωσσικού και θρησκευτικού διχασµού. Αλλο παράδειγµα είναι η πολιτική ατολµία στο ζήτηµα της άσκησης της νόµιµης βίας του κράτους.

Οι συµπεριφορές ανοµίας που περιέγραψα στην αρχή δεν είναι πολιτικές συµπεριφορές, αλλά αποτέλεσµα απουσίας µιας πολιτισµικής διαδικασίας, όπως αυτή που περιέγραψα. Και επειδή κάποιοι ταυτίζουν την άρνηση του νόµου ως τρόπου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών µε τα κινήµατα ανυπακοής, θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής: το κίνηµα ανυπακοής στην Αµερική του Θορό και του πρόσφατα θανόντος Χάουαρντ Ζιν ήταν κινήµατα που στην ανυπακοή κατά του νόµου προσέθεταν την αποδοχή της τιµωρίας για την παραβίαση του νόµου. Ηταν κινήµατα που δεν αµφισβητούσαν την αναγκαιότητα και την καθολικότητα των νόµων. Ηταν απλώς µια µέθοδος αλλαγής τους.

—————————————————————

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και αναπληρωτής επιστηµονικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών (ΙΣΤΑΜΕ).

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘ΤΑ ΝΕΑ’, στο φύλλο της Τετάρτης, 23/02/2011.

Comments are closed.


Show Buttons
Hide Buttons