Με Τι Να Πρωτολυπηθείς…
Στην εξαιρετικά οργανωμένη γιορτή της Κίνησης Πολιτών για τα 150 χρόνια της πόλης μας που γίνεται αυτές τις ημέρες στο αίθριο της Δημοτικής Αγοράς, προβάλλεται και ένα πολύ καλοφτιαγμένο 20λεπτο βίντεο σχετικό με την ιστορία της νέας Κορίνθου. Κάποτε, προβάλλεται στον τοίχο μιας πολυκατοικίας, όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Κοιτάζοντάς την, δεν ξέρω με τι να πρωτολυπηθώ: με την εικόνα της ρημαγμένης από το σεισμό του 1928 πόλης μου, ή με την ηλικιωμένη κυρία που φυλακισμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά στο διαμέρισμά της, παρακολουθεί τα δρώμενα χωρίς να συμμετέχει;
Το παράθυρο στο φωταγωγό και η λάμπα φθορίου πίσω της την ταυτοποιούν σαν μια γυναίκα της εποχής μας. Παρακολουθεί τα πάντα από απόσταση. Συμμετέχει μόνο κοιτάζοντας και ακούγοντας. Σα να έβλεπε τηλεόραση. Δεν τραγούδησε μαζί μας. Δεν ήρθε να την κεράσουμε κατιτίς. Τόσο κοντά και όμως τόσο απόμακρη. Σαν το σεισμό του ’28.
Τι θα μας τραγουδούσε άραγε αν μπορούσε; Δεν ξέρω. Αλλά και δε βρίσκω τίποτα πιό ταιριαστό από το 4ο πρελούδιο του Chopin. Ακούστε το με την Martha Argerich στο πιάνο.
Η γυναίκα αυτή ήρθε την Παρασκευή το πρωί στο αίθριο της αγοράς και μου μίλησε. Ήταν μια ευγενική, καλοσυνάτη ηλικιωμένη κυρία που μας συνεχάρη για τις εκδηλώσεις. Είπε ότι ένας πόνος στο ισχύο δεν της επιτρέπει να είναι εκεί το βράδυ αλλά για να μας τιμήσει ανάβει τα φώτα της στο μπαλκόνι.
Ήταν τα φώτα που ήθελε σβηστά ο τεχνικός της προβολής του βίντεο στον τοίχο της πολυκατοικίας.
Δεν της το είπα. Από το παράθυρο αυτό μας χαιρέταγε το βράδυ της Παρασκευής. Όπως το είπες. Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά. Δυστυχώς δεν της χαρίσαμε ένα τραγούδι…
Χ. Κασίμης
Κε Κασίμη,
ευχαριστώ για την απάντηση. Αλλά το πρόσωπο νομίζω δεν έχει σημασία. Περισσότερο ήθελα να κάνω ένα σχόλιο πάνω στον λυπηρό τρόπο που ένα μεγάλο κομάτι της κοινωνίας μας αντιμετωπίζει τα κοινωνικά δρώμενα. Κι εκεί θα συμφωνήσετε, φαντάζομαι, πως πολύς κόσμος είναι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά. Και είναι κρίμα, γιατί παρά τη μεγάλη προσέλευση, πολλοί δεν αντιλήφθηκαν ότι τα τραγούδια κτλ ήταν ακριβώς αφιερωμένα σ’ αυτούς.
Δεν θα διαφωνήσω. Αυτή είναι όμως και η πρόκληση. Πως θα ‘ρθούμε πιο κοντά. Εύχομαι οι εκδηλώσεις να βοήθησαν σε αυτή την κατεύθυνση. Για μένα σημαντικό ήταν επίσης ότι είδα ξανά αφενός πολλούς παλιούς Κορίνθιους στο ‘δημόσιο χώρο’ και αφετέρου αρκετούς νέους ανθρώπους να συμμετέχουν. Επιδέχεται συζήτησης και ερμηνείας αλλά σε κάποια άλλη στιγμή.
Χ. Κασίμης
καλησπέρα και από μένα. Οποτε μπορώ μπαινω και ρίχνω κλεφτές ματιέδς. Ο χρόνος γαρ….
Αγαπητή Ρίτσα,
ευχαριστώ!