MyStigma

Η Κρίση του Πολιτικού μας Συστήματος

 

puppetΌλοι διαβάζουν και αναπαράγουν άρθρα και απόψεις για την κρίση του πολιτικού μας συστήματος, ειδικά τώρα, την εποχή της χειρότερης οικονομικής κρίσης από το 1929. Όλοι μιλούν για διαφθορά, διαπλοκή, έλλειψη πραγματικής πολιτικής, υπερχειλίζοντα επικοινωνισμό. Στις διαπιστώσεις αυτές, συμφωνούν οι περισσότεροι. Από εκεί και μετά όμως, μια αμήχανη σιωπή καλύπτει το τοπίο. Πώς φτάσαμε εδώ; Τι έφταιξε; Πού θέλουμε να πάμε; Πώς θα γίνει αυτό; Τα ερωτήματα αυτά μένουν προκλητικά αναπάντητα. Θεωρώ πως όλος αυτός ο καταιγισμός ‘αλλαγών’, ‘εκσυγχρονισμών’ και ‘μεταρρυθμίσεων’, αποδείχθηκε στην πλειοψηφία του αναποτελεσματικός χάρη σε ορισμένους λόγους που ακόμα δεν τολμά να σχολιάσει και να διερευνήσει η πολιτική μας νομενκλατούρα. Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι δεν μπορώ να καλύψω ολοκληρωτικά το πεδίο, θα επιχειρήσω μια πρώτη ανάγνωση.

 

 

Εν αρχή ην ο νεοφιλελευθερισμός.

 

 

Τον Ιανουάριο του 1981, η άνοδος του Ronald Reagan στην προεδρία των ΗΠΑ, σηματοδοτεί την υιοθέτηση νεο-φιλελεύθερων πολιτικών, εξέχουσα θέση στις οποίες κατείχε το δόγμα για λιγότερο κράτος. Ένα δόγμα που υιοθετήθηκε εύκολα ή δυσκολότερα από όλες τις δυτικές οικονομίες και όχι μόνο. Η επικράτηση της θέσης για λιγότερο κράτος είχε μια συνέπεια όχι τόσο φανερή στην αρχή, αλλά εξόφθαλμα ορατή σήμερα. Αυτή της αποψίλωσης των αρμοδιοτήτων του νομοθετικού σώματος. Αν η Βουλή δεν ελέγχει πιά, λόγω των ιδιωτικοποιήσεων, τις συγκοινωνίες, τις επικοινωνίες και άλλους τομείς του πάλαι ποτέ μεγάλου κράτους, μειώνει τον κύκλο εργασιών της. Από την άλλη μεριά, το αίτημα της αποκέντρωσης οδήγησε ακόμη περισσότερες αρμοδιότητες της Βουλής σε εκτελεστικά όργανα και στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά πάντως εκτός του κοινοβουλίου. Προσθέστε σε αυτούς τους λόγους τον κομματικό συγκεντρωτισμό που αφυδατώνει τον βουλευτή από κάθε πρωτοβουλία και καταλήγουμε σε μια βουλή ανδρείκελων. Στην πραγματικότητα, νομοθετεί ένας στενός πυρήνας συμβούλων πέριξ των υπουργών και οι βουλευτές καλούνται να επικυρώσουν κείμενα τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσουν, ούτε και να μεταβάλλουν τις περισσότερες φορές. Δεδομένου δε ότι το υπουργικό συμβούλιο εκλέγεται κυρίως στις Α’ και Β’ Αθηνών και την Α’ Θεσσαλονίκης, οι υπόλοιποι βουλευτές έχουν διακοσμητικό ρόλο κατά το μάλλον ή ήττον. Διόλου απρόσμενα, οι περισσότεροι εξ’ αυτών είναι ανάξιοι προσοχής ως πολιτικές προσωπικότητες.

 

Η παγκοσμιοποίηση.

 

 

Η κατάπτωση των εμποδίων στο παγκόσμιο εμπόριο που πυροδοτήθηκε εν μέρει από τις φιλελεύθερες αντιλήψεις, εν μέρει από τη μεγάλη ανάπτυξη και διάδοση της τεχνολογίας και εν μέρει από τη συνεχώς ογκούμενη ανθρώπινη κινητικότητα, οδήγησε σταδιακά σε μια παγκόσμια οικονομία. Δεν πρόκειται για αύξηση της σημασίας της οικονομίας, η οικονομία ήταν πάντα σημαντική, αλλά για σημαντική αύξηση της πολυπλοκότητας της οικονομίας. Μια απεργία σε ένα χυτήριο στην Κίνα, μπορεί να οδηγήσει σε πτώχευση βιομηχανίες στη χώρα μας. Αυτό προκάλεσε αναδιάταξη των συσχετισμών μεταξύ των υπουργείων οδηγώντας το υπουργείο εθνικής οικονομίας σε εξέχουσα θέση και τα άλλα υπουργεία σε ρόλο λιγότερο ή περισσότερο, επαίτη του πρώτου. Αυτό πέραν της απομείωσης της αυτονομίας και του κύρους των άλλων υπουργείων και της ακόμα μεγαλύτερης υποβάθμισης της Βουλής, είχε και μιά άλλη συνέπεια. Τη βαθμιαία υποδούλωση των ιδεολογικών επιλογών στις οικονομικές ‘επιταγές’ μιας δράκας golden boys που νόμιζαν ότι στο όνομα της ‘αγοράς’ είχαν ανακαλύψει την απάντηση σε κάθε ερώτημα. Τα εβδομαδιαία, τα μηνιαία και τα τετραμηνιαία outcomes, επισκίασαν κάθε άλλη σκέψη και προοπτική. Ο ορίζοντας της πολιτικής συρρικνώθηκε, η ανίχνευση του πεδίου περιορίστηκε, το κυνήγι όχι οικονομικών αλλά κοινωνικών στόχων ακυρώθηκε.

 

Η εκτελεστική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση.

 

 

Στο περιβάλλον που περιγράψαμε, η ισχύς της εκτελεστικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Οι διοικητές των δημόσιων οργανισμών, οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες κοκ έχουν αυξημένη εξουσία λόγω των κονδυλίων που διαχειρίζονται και του προνομίου να κάνουν προσλήψεις, ενώ οι βουλευτές είναι κενά πουκάμισα που συνήθως παριστάνουν τους προϊσταμένους του ΟΑΕΔ για να συντηρήσουν το φθαρμένο κύρος τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, συζητούν και συνήθως επιβάλλουν τους όρους τους κατευθείαν στην εκτελεστική εξουσία και όχι στη Βουλή, παρακάμπτοντας έτσι τους αντιπροσώπους του έθνους με την άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση. Τους επιφορτίζουν όμως με τον άχαρο ρόλο της κύρωσης των οδηγιών τους, που συνιστά το σημαντικότερο ποσοτικά έργο του Κοινοβουλίου. Το δε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι στην περίπτωση μιας μικρής χώρας σαν τη δική μας, ένας χώρος περιορισμένης πρόσβασης και ισχνών δυνατοτήτων, που βέβαια μειώνονται ακόμα περισσότερο από την επιλογή των ευρωβουλευτών μας με κριτήρια ξένα προς το ρόλο που θα κληθούν να αναλάβουν.

 

 

Έτσι, αν θέλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα για την κατανόηση της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος, οφείλουμε να αντιληφθούμε πως το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, πρωτογενές μας πρόβλημα είναι η αποψίλωση της νομοθετικής εξουσίας από τις εξουσίες της. Αυτής της εξουσίας, για τη συγκρότηση της οποίας γίνονται στη χώρα, κάθε τέσσερα χρόνια, εθνικές εκλογές.

 

 

4 responses to “Η Κρίση του Πολιτικού μας Συστήματος”

  1. Anemos says:

    Καλή Αρχή!

  2. Christos says:

    Καλή σου τύχη mystigma!

  3. dzach says:

    Και μαζί μ’ αυτά έχουμε και ένα κατεστημένο πολιτικο – οικονομικό – κοινωνικό σύστημα που μισεί κάθε αλλαγή, κάθε δημιουργική σκέψη που δεν είναι σε θέση να ελέγξει. Έχουμε και μια κοινωνική και πολιτική ‘ελίτ’ που αντί να αποτελεί πρότυπο για μίμηση από τους μη προνομιούχους, ανακυκλώνει η ίδια τις χαμηλότερες και χυδαιότερες αγοραίες ‘αξίες’ που κυκλοφορούν στην παρηκμασμένη κοινωνία.

    Μου φαίνεται κατάλληλο να παραθέσω (ελεύθερα μεταφρασμένο) το ‘ρεφραίν’ από μια παρουσίαση του Lawrence Lessig σχετικά με την δημιουργικότητα, το καινούργιο και το παλιό κατεστημένο:

    – Η δημιουργικότητα και η καινοτομία χτίζει πάντα πατώντας πάνω στο παλιό.
    – Το κατεστημένο πάντα προσπαθεί να ελέγξει την δημιουργικότητα που χτίζεται πάνω του.
    – Οι ελεύθερες κοινωνίες δίνουν προοπτική στο μέλλον με το να περιορίζουν το κατεστημένο.
    – Η κοινωνία μας είναι όλο και λιγότερο μια ελεύθερη κοινωνία.

    Καλή αρχή στο Στίγμα σου.

  4. mike says:

    Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας!

    @ dzach,
    ελπίζω ότι η απαισιοδοξία του σχολίου σου είναι παροδική, γιατί αλλιώς σε ξέρω…


Show Buttons
Hide Buttons