MyStigma

The New Politics of Globalisation

Έγραφα πριν λίγες ημέρες στην ανάρτηση ‘Η Κρίση Του Πολιτικού μας Συστήματος’, για το ρόλο που έπαιξε σ’ αυτήν η παγκοσμιοποίηση και η αποθέωση της οικονομίας. Μίλησα για απομείωση του κύρους της νομοθετικής εξουσίας, που είναι η μόνη εκ των εξουσιών που απολαμβάνει άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης (βέβαια, άμεσα εκλέγονται επίσης οι δήμαρχοι, οι νομάρχες και οι σύμβουλοί τους, αλλά η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα μέρος μόνο της εκτελεστικής εξουσίας και σίγουρα όχι το πιό σημαντικό για τη χώρα μας – άλλωστε η ΤΑ βιώνει τη δική της κρίση).

henning-meyerΣτην ίδια κατεύθυνση με μερικές από τις απόψεις που εξέφρασα στην προηγούμενη ανάρτηση, κινείται με σημερινό του άρθρο στο Social Europe Journal, ο πολιτικός αναλυτής Henning Meyer, ο οποίος είναι επικεφαλής του ευρωπαϊκού προγράμματος του Global Policy Institute και αρθρογράφος στη Guardian και στο Die Zeit. Αναφέρει ο Meyer χαρακτηριστικά:

” If a new post-crisis economic system is to become more sustainable and responsive political control of the economy needs to be permanently restored.”

και παρακάτω,

” if politicians – as a matter of faith – surrender the political scope of action over a process that has such a major effect on the societies whose interests they were elected to represent, what democratic mechanisms are left for people to influence the way Globalisation impacts on their lives? And if it is not elected politicians who set the rules of the game is it democratically legitimate that markets by and large determine their own boundaries?”

για να καταλήξει,

“…it is crucial for political leaders to realise that what is needed now is not just basic repairs of a broken system. Above all politicians must comprehend that giving up the scope of action to shape economic Globalisation was a big mistake and part of the reason why the crisis could happen in the first place. Politics must not surrender democratic control over the global economy again but insist on setting the rules of the game in the future. This would also help to make Globalisation more democratic, accountable and responsive to citizen concerns… “

Η αύξηση του κύρους των πολιτικών και η επαναφορά της πολιτικής σε υπέρτερη και επιβλέπουσα της οικονομίας θέση, φαίνεται να είναι μια πρόταση που αξίζει να ληφθεί υπόψιν αν μας ενδιαφέρει η έξοδος από την πολιτική κρίση. Διαφορετικά, η επόμενη οικονομική κρίση περιμένει στη γωνία και σ’ αυτό συμφωνώ απόλυτα με τον Meyer.

One response to “The New Politics of Globalisation”

  1. Aristomenis Syngelakis says:

    Καλά τα λέει αλλά μάλλον άργησε (ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει παλιότερα κείμενά του). Κι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μάλλον την Παγκοσμιοποίηση με ρομαντισμό κι αισιοδοξία στα όρια της αφέλειας ή κάνω λάθος;
    -όταν από χρόνια μιλούσαμε για υπεροχή της πολιτικής έναντι της οικονομίας (συμφωνώ απολύτως μαζί σου μιχάλη σ’ αυτό), της κοινωνίας έναντι της αγοράς, της δημοκρατίας έναντι της ολιγαρχίας
    -όταν από χρόνια ισχυριζόμαστε ότι ίσως ο εξανθρωπισμός της Παγκοσμιοποίησης να μην είναι δομικά εφικτός, καθώς αποτελεί διαδικασία-εργαλεία στα χέρια του κεφαλαίου για να εξυπηρετήσει την καπιταλιστική αναδιάρθρωση σε παγκόσμιο επίπεδο, την επέκταση της αγοράς παντού, την υποταγή χωρών που αντιστέκονται στη “νέα τάξη πραγμάτων”
    -όταν ασκούσαμε κριτική στη Σοσιαλδημοκρατία για σοσιαλφιλελεύθερο μεταμορφισμό (να μην πω μετάλλαξη) που χαρακτηρίζεται από τα 4 συν που αποδείχθηκαν μεγάλα πλην: τη συν-θηκολόγησή της με το φιλελευθερισμό, τη συν-αίνεσή της στις επιλογές του της Παγκοσμιοποίησης (ως διαδικασίας ελεγχόμενης από τις διεθνείς ελίτ), τη συμ -μόρφωσή της με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ σε Βαλκάνια, Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού και τέλος την συγ-κυβέρνησή της με τη Δεξιά (λογική κατάληξη μετά τα προηγούμενα)
    -όταν τέλος προτείναμε να αντιτάξουμε στην Παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου τη διεθνοποίηση των αγώνων, των κινημάτων, καλώντας σε συστράτευση διανοούμενους, ενεργούς πολίτες, συνδικάτα, κοινωνικούς φορείς, τους λαούς εν τέλει σε μια στο εγχείρημα για μια εναλλακτική οργάνωση του κόσμου

    Τότε, ίσως κάποιοι μας θεωρούσαν αιθεροβάμονες, γραφικούς και περιθωριακούς. Τώρα όμως που η κρίση δείχνει τα δόντια της και μαζί μ’ αυτά βλέπουμε τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις και τα όρια του καπιταλισμού (ειδικά στη σημερινή βάρβαρη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του), φαίνεται ότι πολλοί συνειδητοποιούν την ανάγκη για αλλαγή πορείας, προς μια πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο οικολογικά υπεύθυνη, πιο δημοκρατική κοινωνία. Πολλοί συνειδητοποιούν πόσο επιβεβλημένη είναι μια νέα κοινωνική ρύθμιση, αλλά και μία πιο ενεργός παρέμβαση του κράτους σε όλα τα επίπεδα. Κάποιοι, πιο τολμηροί, μιλούν για σοσιαλισμό, με δημοκρατία κι ελευθερία βεβαίως γιατί αλλιώς αντιστρέφεται το νόημά του. Ας είναι, οι αγώνες είναι μπροστά και θα είναι πολύ δύσκολοι. Θα δώσουμε όμως τη μάχη με την “αισιοδοξία της βούλησης”.

    ΚΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟ BLOG, ΣΥΝΕΧΙΣΕ!


Show Buttons
Hide Buttons