A Bugger’s Society
Βρέθηκα τις προάλλες σε μια πολιτική συνάθροιση 40-50 ανθρώπων για κουβέντα. Ο διάλογος έδειχνε νωθρός και θέλησα να τον ζωηρέψω λίγο. Ανέφερα λοιπόν, αυτό που και στο προηγούμενο post μου ανέφερα, ότι έχει καταρρεύσει η δημόσια δωρεάν παιδεία και η δημόσια δωρεάν υγεία. Εισέπραξα μια προσβλητική απάντηση από συνταξιούχα δασκάλα, με ύφος που με έκανε να αναρωτιέμαι πόσα παιδάκια κατέστρεψε στην καριέρα της, μια ψύχραιμη πλην ψεύτικη απάντηση από εν ενεργεία δάσκαλο πως τάχα τα σχολεία βρίθουν από υπολογιστές, προτζέκτορες κτλ (σιγά μην κάνουν και multimedia μάθημα) και πως τάχα οι δάσκαλοι είναι ψηφιακά εγγράμματοι αφού οι περισσότεροι έχουν πιστοποίηση (φοβερό επιχείρημα…) καθώς και μια μετρημένη, ευγενική απάντηση από έτερο εν ενεργεία δάσκαλο που καταδίκασε το ύφος της πρώτης και προέτρεψε τον κλάδο του να μάθει να δέχεται την κριτική. Οι γιατροί και δη οι συνδικαλιστές γιατροί απουσίαζαν, οπότε δεν υπήρξαν αντιδράσεις για το θέμα της υγείας, όπου ο κοινός πολίτης γνωρίζει καλά, όπως γνωρίζει και για το θέμα της παιδείας, τι συμβαίνει.
Αυτές οι τρεις αντιδράσεις αφενός ζωήρεψαν το διάλογο και αφετέρου αποκάλυψαν ποιός πραγματικά ήταν φορέας προοδευτικών αντιλήψεων και ποιός συντηρητικών. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως ΠΑΣΟΚ. Και είναι ενδιαφέρον γιατί καταδεικνύει τη δυσκολία του ΠΑΣΟΚ να βρει το δρόμο του προς το αύριο. Μέχρι σήμερα, επιχειρείται μια προσπάθεια να μη δυσαρεστηθεί κανείς, ‘δεν περισσεύει κανένας’ το μότο, ή αλλιώς, να μη σπάσουν αυγά.
Αλλά, ως γνωστόν, δεν γίνεται ομελέττα χωρίς να σπάσουν αυγά. Δεν μπορεί να είσαι και με τον ‘χωροφύλαξ’ και με τον ‘αστυφύλαξ’. Δε μπορεί η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ στους δασκάλους να έχει ως αιτήματα την πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς (σε κλάδο με μηδενική ανεργία, άρα πλήρη σύνταξη στα 52-54 χρόνια), δεν μπορεί να υποσκάπτει την προσπάθεια εισαγωγής της αξιολόγησης στον κλάδο (στα λόγια την υποστηρίζει, αλλά η ΔΟΕ και οι εκπρόσωποι της άλλα λένε), δεν μπορεί να ζητά μείωση (!!) των ωρών εργασίας. Για του λόγου το αληθές, δείτε το παρακάτω απόσπασμα από ανοιχτή επιστολή της ΔΟΕ προς τους δασκάλους (την πλήρη επιστολή θα βρείτε εδώ).
Γνωρίζω μερικούς δασκάλους που κοσμούν τα σχολεία με την παρουσία τους. Γνωρίζω επίσης πως δεν είναι σπάνιο είδος, μεμονωμένες περιπτώσεις, εξαιρέσεις. Πιστεύω ακόμη πως κανείς δεν ξεκινά την καριέρα του με όνειρο να αράξει. Αλλά πιστεύω επίσης πως το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης λειτουργεί σαν κρεατομηχανή που αλέθει αδιάκριτα τους συντελεστές του, που ταπεινώνει τις καλές προθέσεις και οδηγεί σε πρόωρη συνταξιοδότηση ακόμα και τα ευγενέστερα κίνητρα. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις έχουν το χρέος να αντιστέκονται σε αυτή την εξέλιξη, με ένα τρόπο που να σέβεται την υπόλοιπη κοινωνία. Ζητώντας να εργάζονται λιγότερο και να πληρώνονται περισσότερο, προσβάλλουν εμάς και –κυρίως- τα δικαιώματα των παιδιών μας, τόσο με όρους παιδείας όσο και με όρους οικονομίας.
Αν αυτό μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα (εγώ νομίζω το αντίθετο), αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Περσινή έρευνα του ερευνητικού οργανισμού Synovate και του Planet Edge σε 11 ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, έδειξε πως οι σημερινοί νέοι δείχνουν ολοένα και μεγαλύτερη έλλειψη εμπιστοσύνης στο εκπαιδευτικό σύστημα και την αγορά εργασίας και σαν αποτέλεσμα αυτού, θεωρούν πως οι φίλοι τους είναι το σημαντικότερο πράγμα σε αυτό τον κόσμο, σημαντικότερο από την οικογένεια, την εκπαίδευση και την καριέρα.
Μόνοι, γεγυμνωμένοι από κατανόηση, διαγνωσμένοι ως δυσλεξικοί, στερημένοι από προοπτική, οι νέοι μας, πιασμένοι χέρι-χέρι, βηματίζουν αργά, έξω από το ΤΕΙΧΟΣ που φτιάξαμε εμείς και τα κινήματα και συνδικάτα που μας εκπροσωπούν.
All alone, or in two’s,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they’ve given you their all
Some stagger and fall, after all it’s not easy
Banging your heart against some mad bugger’s wall.
(Pink Floyd, The Wall)
Αφού γίναμε μια bugger’s society, κάθε ερώτημα για την αναγέννηση του όποιου Κινήματος, δεν μπορεί να απαντιέται από τους λοχίες της συντήρησης συνδικαλιστές, ούτε γενικώς από τους βαθμοφόρους του συστήματος.
@γιατρέ μου … υποκλινομαι! ένας …αστυφύλαξ!
Αν ήταν οι αστυφύλακες σαν εσένα φίλε μου…
Οι άνθρωποι που θέλουν να βγουν στη σύνταξη από τα 50 ή να εργάζονται το πολύ 2 ώρες την ημέρα, είναι άνθρωποι που μισούν τη δουλειά τους. Αυτοί λοιπόν που σιχαίνονται την κάθε εργάσιμη μέρα που ξεκινά, που εχθρεύονται το κάθε ζωντανό ον με το οποίο θα έρθουν σε επαφή, που αδιαφορούν παντελώς αν δεν χαίρονται για την ταλαιπωρία των άλλων, αυτοί δυστυχώς δίνουν τον τόνο στην Ελλάδα και θεωρούνται το μέτρο της κοινωνίας μας, άνδρες και γυναίκες. Είμαστε μια κοινωνία κακών επαγγελματιών σε οποιονδήποτε τομέα: υγεία, πολιτική, σκηνοθεσία, εκπαίδευση, ζωγραφική, μάζεμα σκουπιδιών, υψηλή τεχνολογία, οδήγηση αυτοκινήτου και πάει λέγοντας. Αγνοούμε επιδεικτικά και αλαζονικά απέναντι σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη ότι κάθε δουλειά έχει την δική της τεχνογνωσία που ο καθένας από μας πρέπει να τη γνωρίσει σε βάθος και να τη βελτιώσει πάνω στις συγκεκριμένες συνθήκες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Ακόμη και οι όροι επαγγελματισμός, επαγγελματίας, τεχνογνωσία, ανάπτυξη, συναγωνισμός, καριέρα, επιχειρηματικότητα, κέρδος, έχουν αρνητική σημασία σε αυτή τη χώρα, μια δυσβάσταχτη κληρονομιά της εγχώριας ‘πολιτικής σκέψης’ κρυπτο-δεξιάς και ψευδο-αριστερής που εν τέλει δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γνωστή ραγιάδικη προσαρμοστικότητα στα συμφέροντα των εκάστοτε ισχυρών, που ας μην ξεχνάμε είναι τα υπέρτατα κοινωνικά πρότυπα (οι έξυπνοι μάγκες που τα κατάφεραν χωρίς κόπο!).
Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού ή του αριστοκρατικού φεουδαλισμού, διαλέγετε…
Κάθε πολιτική πρόταση αλλαγής πρέπει να εμπεριέχει το σπόρο της κοινωνικής ανατροπής και αυτό χρειάζεται σθένος απέναντι στην κυρίαρχη(;) κουλτούρα κι ένα νέο ανθρώπινο δυναμικό –τεχνοκράτες/επαγγελματίες!- στην πολιτική, οι οποίοι ίσως και να υπάρχουν αδρανοποιημένοι και αποξενωμένοι μεταξύ τους μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Πραγματικά, πέραν των νέων, υπάρχει και άλλη μια (μικρή) μερίδα αποξενωμένων δυναμικών επαγγελματιών με ριζοσπαστική πολιτική σκέψη. Αλλά θα ήθελα εδώ να τονίσω τη σημασία του ευρήματος της έρευνας που ανέφερα: οι νέοι θεωρούν τους φίλους τους σημαντικότερους από οτιδήποτε άλλο. Εγώ νομίζω πως αυτό ερμηνεύει την -εφήμερη- επιτυχία του Τσίπρα. Μοιάζει απελπιστικά με το φιλαράκι της διπλανής πόρτας. Το θέμα είναι αν θα σημαίνει γι αυτούς το ίδιο και όταν διαβούν την πόρτα της αγοράς εργασίας. Πολύ αμφιβάλλω.
Πάντως, αν ο Αλέξης είναι το φιλαράκι, το πασόκ είναι η θεία που πάντα θέλαμε να αποφύγουμε το φιλί της…
το εκπαιδευτικό σύστημα έχει καταρεύση διότι διδάσκω πληροφορική σε ενα δημοτικό και το μόνο που θα αναφέρω ειναι οτι φευγουμε απο το σχολειο και παμε την δημοτικη βιβλιοθηκη που εχει 3 υπολογιστες για να κανουμε μαθημα 20 παιδια 3 υπολογιστες πειτε μου
Οποτε απο εξοπλισμο ειμαστε 0
2) Περσι ημουνα στα Τει και εκανα plc kai scada συστηματα αν σας αναφερω οτι ουτε καλωδιο δεν εχουν και εφερνα τα δικα μου για να δειξω καποια πραγματα οποτε μην μιλαει κανενας για δημοσια δωρεαν παιδια διοτι ζει εκτος πραγματικοτητας
Αγαπητέ Mike
Επέτρεψε μου να επισημάνω, την τεράστια αδιαφορία που φθάνει στα όρια της απάθειας, όχι μόνο αρκετών εκπαιδευτικών αλλά και εμάς των ίδιων των γονέων.
Ξέρω ότι πολλοί θα με παρεξηγήσουν, απλά ας σκεφτούμε όλοι μας, πόσα ιδιωτικά σχολειά (από βρεφονηπιακούς σταθμούς έως Λύκεια) διαθέτει η Κορινθία….
Οι αυριανοί συμπολίτες μας, τα παιδιά μας δηλαδή μεγαλώνουν, δίχως την παραμικρή αρωγή των τοπικών αρχών αλλά και της κεντρικής εξουσίας. Ελλιπής υποδομή, ακατάλληλοι χώροι.
Και εμείς οι γονείς, τι;
Όσοι αντέχουν την οικονομική επιβάρυνση, θα στείλουν τα παιδιά τους στα «ιδιωτικά» δήθεν για ποιότητα κ’ ασφάλεια, ουσιαστικά για να απαλλαγούν από τις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις.
Οι υπόλοιποι στην υπο-κατηγορία της δημόσιας εκπαίδευσης, βρίζοντας συνεχώς το ανάλγητο κράτος και με εξασφαλισμένο άλλοθι, για την κάθε «αποτυχία» των παιδιών τους.
Ωχαδελφισμός και αδιαφορία. Αυτήν την αδιαφορία, θα μας την επιτρέψουν «με τόκο» σε λίγα χρόνια τα νέα παιδιά…………
Τέλος, σχεδόν όλοι μας, έχουμε κάποιον δικό μας ή απλά γνωστό, που διαμένει ή διέμεινε στο εξωτερικό. Ας τους ρωτήσουμε πόσο επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό, το κόστος της εκπαίδευσης των παιδιών και επιπλέον εάν γνωρίζουν κάποια ιδιωτικά ιδρύματα πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα που εργάζονται ή εργαζόντουσαν.
τα είπες φίλε agrotis, απλά και ουσιαστικά. Μόνον κάποιοι ‘αυτιστικοί’ δεν τα βλέπουν.