Ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο ‘ΒΗΜΑ’
Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ‘ΤΟ ΒΗΜΑ’ δημοσιεύεται ένα καταπληκτικό άρθρο του Αλέκου Παπαδόπουλου με τίτλο “Η ‘Αναγέννηση’ δεν είναι σύνθημα”.
Αρχικά σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω κάποιες κομβικές φράσεις. Αδυνατώ να το κάνω γιατί δεν βρίσκω κάποια λιγότερο αξιόλογη από κάποια άλλη εκ του συνόλου των εκτιθέμενων απόψεων. Ταυτίζομαι απόλυτα και χαίρομαι γι αυτό. Χαίρομαι γιατί η έκφραση τέτοιων απόψεων από ένα στέλεχος με την ιστορία και τις πολιτικές περιπέτειες του Αλέκου Παπαδόπουλου, αποδεικνύει το αυτονόητο: πως οι προοδευτικές απόψεις δεν είναι copyright κανενός και κάποτε τις συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις, γι αυτό πρέπει κανείς να κρατά τα μάτια και τ’ αυτιά του ανοιχτά.
Το ‘εκεί που δεν το περιμένεις’ απευθύνεται σε αυτούς που υπερασπίζονται τυφλά και άκριτα, τα εσωκομματικά τείχη που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως ο Αλέκος Παπαδόπουλος υπήρξε ο μόνος υπουργός υγείας που κατανόησε βαθιά τα αδιέξοδα και τις μεταρρυθμιστικές ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας κι αυτό σηματοδοτεί μια τόσο σπάνια όσο και δακτυλοδεικτούμενη, πρωτογενή ποιότητα. Το ότι απέτυχε να προχωρήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που ήταν πεπεισμένος -και ορθά- ότι χρειάζονταν, οφείλεται και σε δική του -κατά το μάλλον ή ήττον- πολιτική ανεπάρκεια, γεγονός που του πιστώνεται, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι μακράν ο καλύτερος την τελευταία εικοσαετία.
Με το σημερινό του άρθρο, επαναβεβαιώνει τις σημαντικές αναλυτικές του ικανότητες που τόσο πολύ έχει ανάγκη η παράταξη στην παρούσα συγκυρία. Ικανότητα που δυσκολεύομαι αφάνταστα να πιστώσω σε πολλούς εκπρόσωπους της κομματικής ορθοδοξίας!
ο Παπαδόπουλος μου θυμίζει τον Simonda, από το βιβλίο του Richard Bach “Ψευδαισθήσεις” … είναι ένας διστακτικός προφήτης, κατά κάποιον τρόπο
ξέρει, αλλά αυτό που ξέρει τον εμποδίζει να κάνει, κι έτσι καταλήγει πάντα να αποχωρεί απογοητευμένος, κι αυτό κουράζει άλλους εξισου διορατικούς ανθρώπους που επιλέγουν να μείνουν και να δουλέψουν
διάβαζα στο Harvard Business Review ότι κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υλοποιούν (execution wise) είναι ότι ακούνε την κριτική, βλέπουν τα ζητήματα, αλλά στη συνέχεια δουλεύουν με προσήλωση για να πετύχουν το καλύτερο που μπορούν
θα μιλήσω προσωπικά. Απολύτως με ενδιαφέρει η άποψη του Παπαδόπουλου (τον ψηφίζω κιόλας), αλλά δεν με ενδιαφέρει ΚΑΘΟΛΟΥ τωρα που πρέπει να γίνουν πράγματα
στο μυαλό μου έχει τοποθετηθεί -δυστυχώς- ως ένας μόνιμος “αποχωρητής γρινιάρης”
γεια σου Μάηκ
Εγώ πάντως εδώ και χρόνια περιμένω να γίνουν κάποια πράγματα και δεν γίνονται. Και σ’αυτό -προσωπική μου άποψη- είναι πως δεν φταίει καθόλου ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Λες και μείναν πια πολλοί επιφανείς στο Πασόκ που να μιλάνε συγκροτημένα (talk sense, που λένε κι οι αγγλόφωνοι), ο Αλέκος ξινίζει σε κάποιους. Η πτώση δεν βλέπω να ανακόπτεται.
φυσικά δεν φταίει ο Παπαδόπουλος, όπως *δεν* ευθύνεται για οτιδήποτε ΚΑΛΟ έχει γίνει
και αυτό το δεύτερο κριτήριο είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο που έχει εξουσία … δεν τον ψήφισα για να με καθοδηγεί ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά για να δουλέψει γι αυτά
ciao
Το άρθρο του Παπαδόπουλου είναι πολύ ρεαλιστικό για να είναι αρεστό. Πιστεύετε ότι θα βελτιωθεί κάτι στην Ελληνική πραγματικότητα μέσα από την στενή οπτική της κομματικής πειθαρχίας και οργάνωσης. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν πως θα αλλάξει ένας κομματικός μηχανισμός για να έχει προοπτική εξουσίας αλλά πως θα αλλάξει ο Έλληνας. Εκεί είναι ο αγώνας…και για τον λόγο αυτό θεωρώ ότι το άρθρο του Παπαδόπουλου είναι πολύ επίκαιρο.
Κώστας Κωνσταντογιάννης
Κώστα,
σωστά όσα λες. Και είναι ακριβώς επειδή οι πολιτικοί οφείλουν να προηγούνται της κοινωνίας και να τη σύρουν προς την πρόοδο, που το άρθρο εκτός από επίκαιρο είναι και σημαντικό: γιατί οι πολιτικοί δείχνουν πολύ μεγάλη υστέρηση τα τελευταία χρόνια.
Σωστά. Άνθρωποι με την πολιτική προσωπικότητα του Παπαδόπουλου πρέπει να είναι πάντα στο προσκήνιο της σκέψης μας. Σαν σημείο αναφοράς.