MyStigma

1. Αρχική
2. Πολιτική
3. Υγεία
4. Πολιτισμός
5. Πόλη
6. About
7. Επικοινωνία

Διάβασα με προσοχή την παράγραφο του κειμένου με τίτλο ‘70+1 θέσεις για την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ’ που είναι αφιερωμένη στην Υγεία και για λόγους ευκολίας την αντιγράφω παρακάτω:

«Δεύτερη προτεραιότητα: ποιοτικές υπηρεσίες υγείας και φροντίδας για όλους και για τον καθένα χωριστά. Ολοκλήρωση και Μεταρρύθμιση του ΕΣΥ. Η αντιστροφή της σημερινής πορείας του ΕΣΥ προς την παρακμή και απαξίωση και η μείωση των δαπανών των νοικοκυριών για την υγεία αποτελεί θέμα τιμής για το ΠΑΣΟΚ, ένα λαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα, παράγοντα κρίσης της σοσιαλιστικής μας συνείδησης. Συγκεντρώνουμε, ιδιαίτερα την προσοχή μας στην Πρόληψη, τη λειτουργία ολοκληρωμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και τις ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη Διοίκηση του ΕΣΥ, στο μετασχηματισμό του δημόσιου μάνατζμεντ της Υγείας. Θα πρέπει από σήμερα να καθοριστούν, οι προδιαγραφές ποιότητας και οι δείκτες αξιολόγησης των Νοσοκομείων, τα οποία θα αναδειχθούν σε αυτόνομες λειτουργικές παραγωγικές – διοικητικές μονάδες, με σύγχρονη επαγγελματική διεύθυνση, διπλογραφικό σύστημα και νέες μορφές χρηματοδότησης ανάλογα με τη διάγνωση. Να συγκεκριμενοποιηθεί η λειτουργία του Φορέα Πιστοποίησης Υπηρεσιών Υγείας που προτείνουμε για την εξασφάλιση της υψηλής ποιότητας των υπηρεσιών υγείας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Να ελεγχθεί το ανεξέλεγκτο κόστος της πολυφαρμακίας και η κερδοσκοπία στο χώρο της υγείας.»

Απογοητεύτηκα σφοδρά! Όχι γιατί αυτά που λέει είναι εσφαλμένα, αλλά γιατί είναι τετριμμένα. Γιατί ξόδεψε χωρίς απ’ ότι φαίνεται πολλή περίσκεψη, την ευκαιρία να εκφράσει κάτι πραγματικά νέο, κάτι επαναστατικό και δυνατό.
Ολοκλήρωση λέει, του ΕΣΥ. Αυτό δηλαδή που έλεγε και ο Σκανδαλίδης στο συνέδριο του 2005 και πάλεψα μαζί με λίγους συντρόφους να το ανατρέψουμε. Ολοκλήρωση επικαλείσαι όταν πχ το ΕΣΥ αρθρώνεται από -έστω- πέντε κομάτια, εσύ έχεις φτιάξει τα τέσσερα και σου λείπει το πέμπτο. Αλλά, ας μου πει κάποιος, ποιο κομάτι του ΕΣΥ μπορεί να μείνει ανέγγιχτο; Η νοσοκομειακή φροντίδα που βαρύνεται με την αναξιοκρατία, το φακελάκι, τα γιγαντιαία ελλείμματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε πόρους και τη διαφθορά; Ο έλεγχος της συνταγογράφησης και των πράξεων; Οι σχέσεις ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα; Η ταύτιση παραγωγού και αγοραστή υπηρεσιών υγείας; Η αποκέντρωση του συστήματος που οφείλει να είναι ταυτόχρονα διοικητική και λειτουργική;
Δεν αναφέρθηκα ως τώρα στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, σκόπιμα. Γιατί αυτήν υπονοεί ο Μίμης Ανδρουλάκης (και όχι μόνο) ως το στοιχείο που λείπει. Και με βάση μια παρωχημένη αντίληψη, έχει δίκιο. Την αντίληψη που θεωρεί ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας περίπου ταυτίζεται με την εξωνοσοκομειακή φροντίδα. Αλλά, σύντροφε Μίμη, το κομάτι αυτό δεν είναι απλά τεράστιο, είναι πια γιγαντιαίο. Η δαπάνη μόνο για τα χρόνια νοσήματα όπως πχ η αρτηριακή υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η αποφρακτική πνευμονοπάθεια, οι άνοιες κτλ (που ως χρόνια δεν υπάγονται στη νοσοκομειακή φροντίδα), ανέρχεται σε ποσοστό ίσο η μεγαλύτερο του 70% του συνόλου των δαπανών. Δεν των αξίζει ιδιαίτερος σχεδιασμός; Από την άλλη μεριά, σε όλο τον κόσμο, γίνεται σήμερα αποδεκτή η τεράστια σημασία της αγωγής υγείας και της πρόληψης που πρέπει να γιγαντωθούν ως έργα. Δεν της αξίζει και αυτής της κατηγορίας κάποιος ιδιαίτερος σχεδιασμός; Ακόμη, η φροντίδα του τέλους της ζωής, είναι σαφώς εξωνοσοκομειακή και παντελώς ανανάπτυκτη στη χώρα μας. Ανήκει στην πρωτοβάθμια; Η αποκατάσταση αλήθεια σε ποια βαθμίδα της περίθαλψης ανήκει; Πρέπει κι αυτή να ριχτεί στο μεγάλο ντορβά της πρωτοβάθμιας;
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μπορούμε σήμερα να μιλάμε για πρωτοβάθμια φροντίδα, αυτό το κτηνώδες επιχειρησιακά κομάτι υπηρεσιών υγείας που προκύπτει, θα το εκχωρήσουμε σε γενικούς γιατρούς και παθολόγους, όπως αφελώς ισχυριζόταν το πρόγραμμά μας για την υγεία στις τελευταίες εκλογές; Και μάλιστα σε γενικούς γιατρούς που ΔΕΝ έχουμε;
Εδώ και χρόνια, με επιμονή και συνέπεια, από κοινού με λίγους φίλους, υποστηρίζω το άκυρον της έννοιας της ΠΦΥ, άρα και οποιουδήποτε σχεδίου λειτουργίας ‘ολοκληρωμένου συστήματος ΠΦΥ’. Πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ξεχωριστά δίκτυα. Ένα σπουδαίο δίκτυο, αφιερωμένο στην αγωγή υγείας, την πρόληψη και την πλοήγηση των ασθενών στο σύστημα, στο οποίο θα μπορούν οι γενικοί ιατροί να έχουν την πρωτεύουσα θέση (αν πειστούν ποτέ να εγκαταλείψουν τον μικρομεγαλισμό τους). Ένα ακόμη, αφιερωμένο στα χρόνια νοσήματα. Τέλος ένα αφιερωμένο στην αποκατάσταση και την φροντίδα του τέλους της ζωής.
Η τρέχουσα διάκριση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αριθμεί ήδη 30 χρόνια (Alma-Ata, 1978) και θυμίζω πως ό,τι θεωρείτο προοδευτικό τότε, δεν είναι βέβαιο ότι παραμένει τέτοιο σήμερα.
Αλλά και για τα νοσοκομεία το κείμενο λέει δειλά, μια μισή αλήθεια. Που κανείς δεν θα καταλάβει. Τα νοσοκομεία λέει, πρέπει να γίνουν αυτόνομες λειτουργικές παραγωγικές – διοικητικές μονάδες. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε νοσοκομεία δημόσια αλλά όχι κρατικά. Άρα χωρίς τα βαρίδια της κρατικής γραφειοκρατίας και των γνωστών σχέσεων μονιμότητας και εξευτελιστικών πληρωμών. Πόσο πρέπει ακόμα να ντρεπόμαστε να λέμε την αλήθεια; Πως αν οι γιατροί επιμείνουν στη μονιμότητα και τη μη αξιολόγηση, δεν θα πληρωθούν ΠΟΤΕ αυτά που αξίζουν; Και χωρίς εργαζόμενους που να εργάζονται και να πληρώνονται με αξιοπρέπεια, το φακελάκι θα θριαμβεύει και οι ασθενείς δεν θα απολαμβάνουν την ποιότητα υπηρεσιών που δικαιούνται. Τα μη κερδοσκοπικά ΝΠΙΔ, το γαλλικό μοντέλο των νοσοκομείων των mutuelles κτλ είναι παραδείγματα που πρέπει να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας. Αλλά αυτό προς το παρόν δεν ενδιαφέρει. Θα βρούμε τον τρόπο να πάμε, αν ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε.
Χωρίς αμφιβολία, ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι υπερβολικά σκληρός για το απόσπασμα του κειμένου του Μίμη. Υποχρεώθηκα όμως να τον χρησιμοποιήσω για να τραβήξω την προσοχή. Γιατί στελέχη σαν και μένα, δεν έχουν την πολυτέλεια της μιντιακής προβολής των θέσεών τους, ούτε και της εσωκομματικής διάχυσής τους και γιατί αυτά τα στελέχη που την έχουν, δεν σπαταλούν το χρόνο τους να μας ακούσουν. Αυτό καθόλου δε σημαίνει πως έχω οπωσδήποτε δίκιο, αλλά και η εμμονή, επί σειρά ετών και με ενδιάμεση αποδοκιμασία σε εθνικές εκλογές, στην ανοησία περί δήθεν ολοκλήρωσης του ΕΣΥ μέσω ολοκληρωμένης λειτουργίας της ΠΦΥ, υπάρχει μόνο για να δοξάζει τους ως το 2004 συντελεστές του. Το ΠΑΣΟΚ, νομίζω, έχει ανάγκη σήμερα από μια ισχυρή δόση δημιουργικής ασέβειας. Ασέβειας όχι απέναντι σε πρόσωπα αλλά σε αντιλήψεις και αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν καλά τα παλιότερα στελέχη. Ότι δηλαδή η φυγή από θέσεις που υποστήριξαν επί δεκαετίες, δεν προσβάλλει τους ίδιους, είναι η φυσική εξέλιξη για ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό.

Ακούγοντας πριν από λίγο καιρό το podcast μιας ομιλίας ενός αμερικανού καθηγητή για το περιβάλλον, συγκράτησα μια φράση του: “We need some Green Jazz”. Η jazz μουσική διαθέτει πολλά και πλούσια χαρακτηριστικά. Μεταξύ αυτών ο αυτοσχεδιασμός και η ‘συνομιλία’ των μουσικών και των οργάνων (αυτό που περιγράφεται συχνά ως call-response και συνιστά ένα είδος ‘δράσης-αντίδρασης’).
Πράγματι, νομίζω πως ο καθηγητής το έθεσε εύστοχα. Αλλά θα έλεγα πως ως κοινωνία δεν πάσχουμε τόσο πολύ από αυτοσχεδιασμό, όσο από τη δυνατότητα οι όποιες δράσεις μας να τύχουν αντίδρασης. Με αυτό δεν θέλω να πω πως οι οικολογικές οργανώσεις και ομάδες, οι περιβαλλοντικοί σύλλογοι αλλά και οι μεμονωμένοι ευαισθητοποιημένοι ως προς το περιβάλλον πολίτες, είναι επαρκείς. Το αποτέλεσμα της δράσης τους όμως δεν είναι αυτό που θα επιθυμούσαμε. Το θέμα αυτό με έχει απασχολήσει και παλιότερα, στο άρθρο ‘Το Πράσινο Κίνημα και οι Δυσκολίες του’. Αλλά αυτό που με απασχολεί τώρα, είναι και πώς θα εμπλέξουμε περισσότερους πολίτες στην υπόθεση της προστασίας του περιβάλλοντος και -κυρίως- πώς θα εξασφαλίσουμε ότι η δράση τους θα φέρει αντίδραση και αποτελέσματα.
Το πρόβλημα αυτό δεν έχει βέβαια μία λύση για όλα, αλλά πολλές μικρές. Μία από αυτές την αντιλήφθηκα μελετώντας το ιστολόγιο ‘Τήλαφος’ και την περιγράφω στην προηγούμενη ανάρτηση. Στο ιστολόγιο ‘Τήλαφος’, ένας ευαισθητοποιημένος πολίτης, χωρίς να φεισθεί προσωπικού κόπου, συλλέγει με τη χρήση μιας φτηνής, εμπορικής τεχνολογίας (GPS), δεδομένα που τον οδηγούν στη λεπτομερή χαρτογράφηση καμένων περιοχών. Τους παραγόμενους χάρτες αναρτεί κατόπιν στο ιστολόγιό του, που δικαιολογημένα φέρει τον υπότιτλο ‘η δημόσια πληροφορία ανήκει στον πολίτη’.
Τη δουλειά αυτή οφείλουν βεβαίως να κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες και εν προκειμένω τα δασαρχεία αν πρόκειται για δασικές εκτάσεις, το υπουργείο γεωργίας αν πρόκειται για αγροτικές εκτάσεις και ίσως οι δήμοι αν πρόκειται για αστικές. Είμαι βέβαιος, γιατί το γνωρίζω, πως αρκετές τέτοιες υπηρεσίες κάνουν τη δουλειά τους. Αλλά ποιος μπορεί να με βεβαιώσει, πως αυτό γίνεται πάντα όποτε απαιτείται, ότι γίνεται με την αναγκαία ποιότητα και ότι τα αποτελέσματα αυτών των μελετών αξιοποιούνται στην κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος;
Αντίθετα, οι συνεχείς αποχαρακτηρισμοί εκτάσεων, οι καταπατήσεις και ο ποταμός των αυθαιρέτων με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αν υπάρχουν τα δεδομένα αυτά, παραγκωνίζονται από τους ιερείς της διαφθοράς.
Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο οποιοσδήποτε πολίτης έχει δικαίωμα να αιτηθεί και να λάβει αυτά τα στοιχεία, αφού τα δικαιούται βάσει του νόμου. Δεν θα επεκταθώ, όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει την προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο ‘Η Πρόσβαση στα Δημόσια Έγγραφα’.
Το σημαντικό είναι ότι το κυρίαρχο μοντέλο ζωής στη χώρα μας χαρακτηρίζεται από έναν άπληστο, ευδαιμονικό ατομικισμό που στρέφεται κυρίως ενάντια στα δημόσια αγαθά, με όχημα ένα διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό και οδηγό ένα πολιτικό δυναμικό που θέτει την εκλογή ή επανεκλογή του, ως ύψιστη προτεραιότητα. Αν δεν οπλίσουμε τους πολίτες με τη γνώση που χρειάζονται για να υπερασπιστούν αυτά τα αγαθά, θα έχουμε οριστικά, χάσει το παιχνίδι. Θα έχουμε παραβιάσει έναν εσώτερο πυρήνα αξιών που δεν είναι παρά η ψυχή μας. Πρόκειται στην ουσία για ένα στοίχημα παιδείας, γιατί πριν καούν κάποιες εκτάσεις, πρώτα καίγονται κάποια μυαλά. Μυαλά που στερούνται παιδείας και δεν ακούνε jazz…

Η πρόσβαση σε δημόσια έγγραφα στη χώρα μας καλύπτεται νομοθετικά από το άρθρο 5 του νόμου 2690/1999 (πρόσβαση σε έγγραφα), ο οποίος αντικατέστησε το άρθρο 16 του νόμου 1599/1986 (δικαίωμα γνώσης των διοικητικών εγγράφων). Επιπρόσθετα, ο νόμος 3448/2006 εναρμονίζει την ελληνική με την κοινοτική νομοθεσία. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφερθεί πως ειδικά για θέματα περιβάλλοντος, υπάρχει η Υπουργική Απόφαση 7792/1440/1995 για την ‘Ελεύθερη πρόσβαση του κοινού στις δημόσιες αρχές για πληροφορίες σχετικά με το περιβάλλον’. Όποιος μπει στον κόπο να διαβάσει όλα αυτά τα νομικά κείμενα, αποκομίζει την αίσθηση πως υπάρχει μεν μια διάθεση του νομοθέτη να διευκολύνει την πρόσβαση των πολιτών στα διοικητικά έγγραφα, αλλά είναι τόσο πολλές οι εξαιρέσεις και τόσο ασαφώς διατυπωμένες οι φράσεις που δίνουν -έστω και πλαγίως- τη δυνατότητα στους δημόσιους λειτουργούς να αρνηθούν να παράσχουν τη σχετική ενημέρωση, που το δικαίωμα του πολίτη στην ουσία ακρωτηριάζεται.
Είναι καθημερινό το φαινόμενο, όταν ζητείται η πρόσβαση σε ένα δημόσιο έγγραφο, να απαιτείται από τον πολίτη να αποδείξει ότι έχει έννομο συμφέρον στη λήψη των πληροφοριών που αναζητεί. Ας λέει ο νομοθέτης πως κάτι τέτοιο απαιτείται μόνο στην περίπτωση ιδιωτικών εγγράφων και όχι διοικητικών (ως διοικητικά έγγραφα νοούνται όσα συντάσσονται από τις δημόσιες υπηρεσίες, όπως εκθέσεις, μελέτες, πρακτικά, στατιστικά στοιχεία, εγκύκλιες οδηγίες, απαντήσεις της διοίκησης, γνωμοδοτήσεις και αποφάσεις).
Αναπαράγεται λοιπόν και σε αυτή την περίπτωση, η γνωστή σε όλους μας ελληνική πατέντα όπου οι νόμοι μας εμφανίζονται προοδευτικοί και εναρμονισμένοι με τα της ΕΕ, αλλά η καθημερινότητα καταδεικνύει έναν αντιδημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Η συζήτηση επί νομικής βάσεως δεν έχει περιεχόμενο. Όποιος θεωρεί ότι δεν εξυπηρετείται σωστά από την υπηρεσία στην οποία απευθύνεται, μπορεί να καταφύγει στο Συνήγορο του Πολίτη. Και είναι αλήθεια, πως όλο και περισσότεροι το κάνουν. Μεταξύ αυτών και ο γράφων, με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Παρά ταύτα, το βασικό ερώτημα παραμένει: γιατί υπάρχει διάσταση ανάμεσα στη βούληση του νομοθέτη και την πραγματικότητα;
Νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί σε αυτή τη χαραμάδα φύεται η συναλλαγή, η διαφθορά, η διαπλοκή. Αν για παράδειγμα, η χαρτογράφηση των καμένων περιοχών, με λεπτομερείς συντεταγμένες, ήταν δημόσιο κτήμα, πώς θα μπορούσε αύριο ο καταπατητής να κάνει τη δουλειά του; Πώς θα μπορούσαν κάποιοι να αποχαρακτηρίζουν δασικές, καμένες ή και άλλες εκτάσεις;
Θεωρητικά, ακόμα και σήμερα, μπορεί όποιος το επιθυμεί να αιτηθεί τα σχετικά στοιχεία από το αρμόδιο δασαρχείο και ίσως και να τα λάβει. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί κατά τρόπο καθολικό, ούτε μπορεί να αναζητούνται πάντοτε πολίτες με διάθεση πάλης με τον γραφειοκρατικό γίγαντα.
Η λύση είναι κατά τη γνώμη μου απλή. Πρέπει να καθοριστεί νομοθετικά, ότι κάποια είδη διοικητικών εγγράφων με έντονο κοινωνικό ενδιαφέρον, όπως είναι πχ αυτά που αφορούν το περιβάλλον, αλλά και άλλα που θα απαρτίσουν μια νέα κατηγορία δημοσίων εγγράφων, να αναρτώνται υποχρεωτικά στο διαδίκτυο, εντός ορισμένης χρονικής προθεσμίας από την παραγωγή τους, από την ίδια την υπηρεσία η οποία τα παρήγαγε, για όποιον ήθελε ενδιαφερθεί. Έτσι δίνεται περιεχόμενο στην έννοια της Κοινωνίας της Πληροφορίας. Έτσι προωθείται η διαφάνεια και η κοινωνική λογοδοσία και όσοι δηλώνουν πιστοί σε αυτές τις έννοιες, ας στηρίξουν αυτή την πρόταση.

Η εικόνα που βλέπετε παραπάνω, είναι μια αποτύπωση των καμένων περιοχών στις πρόσφατες πυρκαγιές, στην περιοχή από Αρχαία Κόρινθο μέχρι Χιλιομόδι, πάνω σε χάρτη του Google. Αναλογιστείτε το μέγεθος της καταστροφής, αναστοχαστείτε πώς καταντήσαμε έτσι και θα τα πούμε αναλυτικότερα. Αύριο και μεθαύριο θα ανεβάσω την ίδια αποτύπωση από άλλες οπτικές γωνίες. Κάντε κλικ πάνω στις εικόνες για να τις δείτε στο σωστό μέγεθος. Προτρέπω, όποιον το επιθυμεί, να τις αναδημοσιεύσει, ιδίως αν πρόκειται για κορινθιακή ιστοσελίδα. Την αποτύπωση αυτή έκανε ένας πολύ καλός blogger και αληθινός ΠΟΛΙΤΗΣ, τη δουλειά του οποίου θα παρουσιάσω στο post για τις καμένες εκτάσεις και τα καμένα μυαλά που θα αναρτήσω μετά τις φωτογραφίες.

Το ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΛΟΓΟΥ και ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ (eforum.gr), είναι μια πρωτοβουλία ΠΟΛΙΤΩΝ στα πλαίσια του ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ του ΠΑΣΟΚ.

Είναι μια ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία, σε συνέχεια της πρόσκλησης του Πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ για κατάθεση απόψεων, ιδεών, για διάλογο, για ενεργή συμμετοχή.

Το ΦΟΡΟΥΜ είναι ΑΝΟΙΧΤΟ σε όλους όσους συμμερίζονται την πεποίθηση ότι ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ για μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΔΙΚΑΙΗ, ΑΝΟΙΧΤΗ, για μια ΖΩΗ με ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, είναι ΩΡΙΜΕΣ και απαιτούν την συμβολή του καθενός και όλων μαζί σε μια διαδικασία κατάθεσης εμπειριών, προσφοράς ιδεών, και συμμετοχής.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από το διαδίκτυο, από μια ομάδα ενεργών “ακτιβιστών” που σαν φίλοι, μέλη, στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή απλά σαν ενεργοί πολίτες, διαθέτουν ατομικά ή ομαδικά “μπλογκ”. Ωστόσο, η πρωτοβουλία ανήκει σε ΟΛΟΥΣ εσάς που θέλετε να “μιλήσετε” και πιστεύετε ότι έχετε να πείτε κάτι χρήσιμο ή σπουδαίο. Τα κείμενα της συζήτησης θα
προωθηθούν με κάθε τρόπο στο ΣΥΝΕΔΡΙΟ του ΠΑΣΟΚ καθώς και σε όσους περισσότερους πολίτες μέσω του διαδικτύου ή άλλων μέσου επικοινωνίας.

Θα χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες του διαδικτύου για να διευρύνουμε και να εμπλουτίσουμε τον διάλογο, είμαστε όμως ανοιχτοί και σε εσάς που δεν διαθέτετε την πρόσβαση, τις τεχνικές γνώσεις ή τον εξοπλισμό για αυτό.

Συμμετέχετε στον διάλογο και τις συζητήσεις που αφορούν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τον ΡΟΛΟ των ΠΟΛΙΤΩΝ, τις ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ που φέρνουν την ΑΛΛΑΓΗ.

ΓΙΝΕΤΕ Η ΑΛΛΑΓΗ που θέλετε να δείτε στην Ελλάδα….

Η ΑΛΛΑΓΗ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ!

almalibre13.wordpress.com
chouvi.blogspot.com
dinaynne.wordpress.com
krogias.blogspot.com
notebook84.blogspot.com
okorinthios.blogspot.com
papanotas.wordpress.com
proxeirotetradio.blogspot.com
thelonapo.blogspot.com
www.politis.net
www.221.gr
www.4gap.org